“เสร็จแล้วของท่านเล่า”
หันกลับไปมองหนิงหลงที่หั่นผักราวกับจะซอยละเอียดยิบ
“เฮ๊ยจะบ้าหรือเอามานี่”
คว้ามีดในมือแต่กลับคว้าเอามือของหนิงหลงด้วยความลืมตัว จับมือหนิงหลงหั่นผักกาดขาว หนิงหลงเหลือบตามองใบหน้าขาวเนียนที่ใกล้ปลายจมูกแค่เพียงปลายนิ้ว
“ท่านหั่นแบบนี้นะน้องชายรับรองไม่ต้องเคี้ยว มันจะอร่อยได้อย่างไรเขาต้องหั่นคำโตๆ แบบนี้”
หนิงหลงมองมือที่ศรีไพรกุมไว้แล้วหันมองเสี้ยวหน้างามที่ตั้งใจอย่างที่สุดใจจดจ่อที่การหั่นผักไม่ได้สนใจว่าอีกคนที่ถูกกำมือไว้จะรู้สึกแปลกๆ ขนาดไหน
“หญิงงามเขาไม่คว้ามือบุรุษไปกำไว้เช่นนี้หรอก”ศรีไพรยิ้มน้อยๆ น่าเอ็นดู
“ขอโทษ”
ปล่อยมือหันไปหยิบเห็ดหอม เห็ดเข็มทอง มาจัดแจง พร้อมกับผักชี ผักบุ้งและหั่นแครอทเป็นแท่งยาว หนิงหลงเหลือบมองแครอท แล้วถอนหายใจเจอตัวเป็นๆ แล้วแต่ทำไมไม่กล้าถามเอาความจริงกับนางเสีย จะมัวแต่เล่นอะไรอยู่ เขาทำไมกลายเป็นคนขี้ขลาดไปเสียได้
