เป่ยกงกงยิ้มพออกพอใจยิ่งนักตามประสาคนที่ภักดีไม่มีเปลี่ยนเมื่อฮ่องเต้เสวยได้นอนหลับจึงต้องยินดี ยกถ้วยข้าวมาวางแล้วถอยห่างออกไป
หรวนหนิงหลงหยิบแครอทสดขึ้นมา พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นกระต่ายน้อยที่ถูกแกะสลักขึ้นมาจากแครอทสีส้ม หรวนหนิงหลงเผลออมยิ้ม กำกระต่ายน้อยไว้ในมือ
“เป่ยกงกงนางในห้องเครื่องเฟยฟางนางกลับไปแล้วหรือ”
“พ่ะย่ะค่ะนางจะต้องไปเตรียมเครื่องเสวยอีกสองชุดสำหรับสองตำหนักที่ฝ่าบาทมีบัญชาไว้”
หรวนหนิงหลงยิ้ม เป่ยกงกงมองหนิงหลงรู้ว่ากำลังคิดอะไร
“ฝ่าบาทจะให้ตามนางมาที่นี่ดีไหม”
“ไม่ต้องค่ำๆ ข้าจะแวะไปที่ห้องพักของนางมอบของกำนัลให้นางกับมือของข้าเอง”
ศรีไพรปาดเหงื่อที่ไหลรินทั่วใบหน้า
“พี่เข่อชิง นี่ส่วนของท่าน”
อี้เอ่อร์ยกถ้วยข้าวที่วางน่องไก่ไว้ด้านบนอย่างละน่องตรงหน้าศรีไพร
“น่องไก่ตุ๋น แล้วนี่”
เลื่อนถ้วยน้ำพริกเฉฉวนที่ใช้พริกสดสับพร้อมกับกระเทียมเทราดด้วยน้ำมันร้อนๆ
“น่
