ณ สตาเลียน ฟาร์ม ชายหนุ่มรูปงามที่นั่งคอตกไหล่คู้อยู่บนโป๊ะขนาดกลางริมทะเลสาบตามธรรมชาติสีเขียวใสจนมองภาพสะท้อนของต้นไม้ใหญ่นานาพรรณได้ราวกับกระจกเงาทำให้ดวงตาสองคู่ที่แอบมองอยู่ห่างๆ อดที่จะสงสารไม่ได้
พิมพ์อัปสรเงยหน้าขึ้นมองพ่อเลี้ยงหนุ่มพร้อมกับเอ่ยพึมพำออกมาให้ได้ยินแค่สองคน
“สงสารคุณลักษณ์จังเลย แองจี้สังเกตเห็นคุณลักษณ์นั่งซึมแบบนี้หลายวันแล้วนะคะ”
พ่อเลี้ยงคลี่ยิ้มอบอุ่มก้มหน้าลงไปประทับจุมพิตตรงหน้าผากมนพราวด้วยเม็ดเหงื่อเล็กๆ อย่างรักใคร่ก่อนจะทอดสายตามองไปยังน้องชาย
“เจ้าลักษณ์มันซึมไม่ค่อยพูดจากับใครตั้งแต่รู้ว่าแองจี้ไม่ใช่แอนนี่แล้วครับ”
“น่าสงสารจังเลย เดี๋ยวแองจี้จะเข้าไปคุยกับคุณลักษณ์เอง”
พิมพ์อัปสรเอ่ยบอกอย่างตัดสินใจดีแล้ว เธอไม่อาจทนเห็นชายหนุ่มรูปงามที่เพรียบพร้อมและเป็นคนดีอย่างน้องชายของพ่อเลี้ยงต้องเสียใจเศร้าซึมอีกต่อไป
พ่อเลี้ยงยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่
