บทที่ 2
1252 Words
“ช่วยได้พี่ก็จะช่วย ถ้าหากว่ามันไม่หนักหนาเกินไป” พ่อเลี้ยงแบ่งรับแบ่งสู้ไม่เต็มปากนัก
“ไม่หนักหนาอะไรเลย ลักษณ์อยากให้พี่รามไปฉุดสาวมาให้หน่อย”
ลักษณ์เอ่ยบอกเสียงราบเรียบเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่คนฟังและถูกขอร้องแทบจะหงายหลังผึ่งตกจากเก้าอี้ให้ได้
“อะ...อะไรน่ะไอ้ลักษณ์ พูดใหม่อีกทีสิ ตะกี้พี่ฟังไม่ค่อยชัดเท่าไร” พ่อเลี้ยงเอ่ยย้ำด้วยความไม่แน่ใจคิดว่าตนเองหูฝาดไป
“พี่รามฟังไม่ผิดหรอกครับ ลักษณ์อยากให้พี่รามไปฉุดเนตรอัปสรมาอยู่ที่ฟาร์มของเรา”
ลักษณ์เอ่ยย้ำเสียงจริงจัง นัยน์ตาสีดำเต้นระริกแพรวพราวเมื่อเอ่ยถึงสาวที่ตนเองหลงรักมาช้านานหลายปีตั้งแต่สมัยที่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน
พ่อเลี้ยงหรี่ตาจ้องมองนัยน์ตาคมกริบที่ถอดแบบตนเองมาไม่มีผิดเพี้ยนที่กำลังเต้นระริกก็อดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้
“หาคุกให้พี่แล้วน่ะไอ้ลักษณ์”
“ไม่หรอกครับพี่ราม แค่พี่รามพาเธอมาที่ไร่ ส่วนที่เหลือเดี๋ยวลักษณ์จัดการเอง”
“ทำไมต้องฉุดมาด้วย” พ่อเลี้ยงจ้องมองน้องชายเขม็งพลางเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ก็...ลักษณ์รักแอนนี่มานานแล้ว เพียรจีบตั้งแต่เรียนมหา’ลัยด้วยกันจนกระทั้งถึงตอนนี้แอนนี่ก็ยังเล่นตัวไม่ยอมรับรักผมสักที”
“แกก็จีบต่อไปสิไอ้น้องชาย เคยได้ยินสุภาษิตที่เขาว่าไว้มั้ย ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก” พ่อเลี้ยงเอ่ยต่อท้ายยิ้มๆ พร้อมกับสอนมวยไปในตัว
“เฮ้อ!...ลักษณ์กลัวว่ากว่าจะครองโลกได้จะถูกสุนัขคาบไปรับประทานเสียก่อนน่ะสิ”
ลักษณ์บ่นกระปอดกระแปดเริ่มหมดหวังท้อแท้ที่จะตามตื้อเนตรอัปสรอีกต่อไป เขาได้ขบคิดวางแผนเรื่องที่จะฉุดเนตรอัปสรมาหลายคืนแล้วก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยขอความช่วยเหลือจากพี่ชาย
พ่อเลี้ยงได้ยินคำบ่นของน้องชายถึงกับหัวเราะขำในลำคอก่อนจะเอ่ยแซวกลั้วหัวเราะ เพราะไม่เคยเห็นน้องชายเป็นแบบนี้มาก่อน
“ท่าทางผู้หญิงคนนี้คงจะสวยเอามากๆ ถึงสามารถทำให้นายลักษณ์ผู้หล่อเหลาสาวๆ รุมตอมกันให้วุ่นได้หลงรักเธอจนหัวปักหัวปำพร่ำเพ้อหาไม่หยุด”
“พี่รามดูรูปเธอเอาเองแล้วกันครับว่าสวยแค่ไหน ยิ่งตอนนี้เนตรอัปสรเขาเป็นดาราดัง ยิ่งทำให้ลักษณ์ไขว่คว้าได้ยากยิ่งขึ้น”
ลักษณ์ยื่นรูปโปสการ์ดขนาดเท่าฝ่ามือให้พี่ชาย น้ำเสียงและสีหน้าเศร้าสร้อยโดยไม่ได้เสแสร้งเหมือนครั้งแรก ทันทีที่เนตรอัปสรเรียนจบก็มีแมวมองเชิญชวนให้ไปเป็นดาราเมื่อละครเรื่องแรกออกอากาศก็ทำให้เธอดังเป็นพลุแตก ความรักความใกล้ชิดที่เขาพอจะหยิบยื่นให้บ้างยิ่งนับวันยิ่งห่างไกล ยิ่งเนตรอัปสรดังเท่าไรเขาก็เข้าใกล้เธอได้ยากเท่านั้น
พ่อเลี้ยงรับรูปภาพมาดูครู่หนึ่งก่อนจะยื่นรูปให้น้องชายคืน เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหญิงสาวในภาพถึงทำให้ชายหนุ่มที่เย่อหยิ่ง มั่นใจและหล่อเหลาอย่างน้องชายของเขาถึงได้รักและหลงเธอมากมายถึงเพียงนี้ รอยยิ้มหวานๆ ที่แย้มยิ้มเล็กน้อย เปิดให้ใบหน้ารูปไข่ดูสว่างไสวงดงาม ดวงตากลมโตที่จ้องมองสู้กล้องดูหวานฉ่ำน่าหลงใหลยิ่งนัก เขาถอนหายใจยาวยอมรับว่าหญิงสาวคนนี้สวยเอามากๆ เขาคงจะไม่ผิดหวังถ้าหากเลือกเธอมาเป็นน้องสะใภ้
ลักษณ์รับโปสการ์ดมาถือไว้อย่างทะนุถนอมพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความคาดหวัง
“ว่าไงครับพี่ราม ตกลงพี่จะทำตามที่ลักษณ์ขอร้องหรือเปล่า”
“พี่ขอคิดดูก่อนน่ะลักษณ์ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ผิดพลาดขึ้นมาถึงคุกถึงตะรางเชียวน่ะ”
ลักษณ์ได้ยินคำตอบแบ่งรับแบ่งสู้ของพี่ชายก็ทำหน้าถอดสีลุกขึ้นไปคว้าปืนพกมาถือไว้อย่างรวดเร็วพร้อมกับเอ่ยขู่เสียงจริงจัง
“ถ้าพี่รามไม่ทำตามที่ลักษณ์ขอร้อง...ลักษณ์จะลั่นไกเดี๋ยวนี้”
พ่อเลี้ยงส่ายหน้าอย่างระอาก่อนจะคว้าปืนมาถือไว้เองพร้อมกับใช้ด้ามปืนเคาะที่ศีรษะของน้องชายเบาๆ ด้วยความโมโห
“ปืนไม่มีลูก ถึงยิงถูกก็บ่ตาย คราวหน้าคราวหลังถ้าจะขู่ก็หัดดูตาม้า
ตาเรือซะบ้าง ไอ้น้องชาย!”
ลักษณ์ยิ้มแห้งๆ ที่ถูกพี่ชายจับได้ เขาไม่ใช่คนสิ้นคิดที่ผิดหวังเล็กน้อยก็เอะอะจะฆ่าตัวตายแต่ที่ทำไปก็ต้องการจะแกล้งขู่พี่ชายเท่านั้นและก่อนจะหยิบปืนมาเขาก็สำรวจเรียบร้อยแล้วว่าไม่มีกระสุนอยู่ในรังเพลิง เขายกมือลูบศีรษะตนเองพร้อมกับทำตาปรอยๆ หวังว่าพี่ชายจะเข้าใจและเห็นใจในความรักของเขาบ้างสักนิดก็ยังดี
“ว่าไงครับพี่ราม จะช่วยหรือไม่ช่วย”
“ทำไมต้องใช้วิธีโบราณเหมือนมนุษย์หินด้วยว่ะ รักใครก็เอาไม้ไปตีหัวแล้วลากมาไว้ในถ้ำ ทำไมแกไม่บอกเธอว่ารัก...แล้วขอเธอแต่งงานให้มันรู้แล้วรู้รอดไป อายุของแกก็มากแล้วน่ะเจ้าลักษณ์ ฐานะทางสังคม การเงินก็ใช่ว่าจะด้อยกว่าหนุ่มคนอื่น พี่คิดว่ามากกว่าคนอื่นๆ เสียด้วยซ้ำไป”
พ่อเลี้ยงบ่นยืดยาวราวกับคุณครูที่กำลังสอนนักเรียนในชั้นเรียน เขาเชื่อว่าฐานะทางการเงินที่มั่นคงเข้าข่ายเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเมืองไทยคงจะทำให้สาวๆ ตาโตยอมรับรักของน้องชายเขาได้ไม่ยาก
“โธ่!...พี่ราม ถ้าแอนนี่เขาอยากจับผมเหมือนสาวคนอื่นๆ ก็ดีสิครับ แต่นี่ผมทั้งแสดงออกทั้งบอกว่ารักขอเธอแต่งงานตั้งไม่รู้กี่ครั้ง แต่แอนนี่ก็ไม่ยอมรับรักผมสักที เกิดมาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนใจแข็งเหมือนเนตรอัปสรมาก่อนเลย ให้ตายเถอะ”
ลักษณ์สบถออกมาด้วยความลืมตัว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเนตรอัปสรถึงไม่เปิดใจให้หนุ่มๆ คนไหนเลย แม้กระทั่งตัวเขาเอง ทั้งๆ ที่เขาเอ่ยบอกรักเธอนับร้อยครั้ง ยืนยันหนักแน่นว่ารักและต้องการสร้างครอบครัวกับเธอ ไม่ใช่รักเล่นๆ ควงกันไปควงกันมาแล้วก็ประกาศเลิกหน้าตาเฉยเหมือนคู่อื่นๆ
“พี่ว่าแกลองจีบเธออีกสักตั้งดีมั้ยเจ้าลักษณ์”
พ่อเลี้ยงเอ่ยเสนอทางเลือกที่นุ่มนวลกว่าเดิมหลายเท่า จากนั้นก็เดินตรงไปยังมุมบาร์แล้วรินวิสกี้มาสองแก้ว
ลักษณ์รับวิสกี้มาจากพี่ชายแล้วดื่มรวดเดียวหมดแก้วจากนั้นก็ลุกขึ้นไปรินใหม่อีกครึ่งแก้ว คราวนี้เขายกขึ้นจิบทีละนิดพร้อมกับแอบมองลอดสายตาสังเกตปฏิกิริยาของพี่ชายไปด้วย
“ไม่เอาแล้วพี่ราม เบื่อที่จะพูดแล้ว เล่นตัวดีนัก ลักษณ์จะฉุดมาทำเมียเสียเลย กะว่ารอให้ท้องสักเดือนสองเดือนค่อยขอแต่งงานใหม่ ถึงตอนนั้นเนตรอัปสรคงจะปฏิเสธไม่ได้แล้ว ตกลงพี่รามจะช่วยมั้ย”
“ไม่...ไม่ช่วย...แกว่างมากนักหรือไงไอ้ลักษณ์ ถ้าว่างไม่มีงานทำก็ไปช่วยพี่ฝึกม้าที”
- Writer
