“คุณป้าขา” ยูมิเรียกคนที่นั่งเช็ดเครื่องเพชรอยู่ตรงโซฟาเสียงใส ก่อนจะวิ่งเข้าไปนั่งข้างๆ สอดแขนเรียวเล็กเข้าที่เอวของหลิงหลิน ซบหน้าน่ารักลงกับไหล่ของหลิงหลินอ้อนๆ จนคนสูงวัยยิ้มเอ็นดูไม่น้อย ละมือจากสิ่งที่ทำตรงหน้าลูบแขนเรียวของเด็กสาวยิ้มๆ
“อ้อนกันแต่หัววันเชียวนะตัวยุ่ง”
“ก็ยูมิคิดถึงป้าหลิงหลินนี่ค่ะไม่เจอตั้งหลายวัน” เธอผละออกทำปากยื่นมองหน้านายหญิงใหญ่แห่งตระกูลเฟยหลงที่ยังคงความสวยไม่สร่างแม้จะอายุเยอะแล้ว
“คิดถึงป้าหรือคิดถึงใครกันแน่ฮึ” หลิงหลินบีบจมูกโด่งรั้นนั่นเบาๆ อย่างมันเขี้ยว จนยูมิยิ้มกว้าง แล้วตอบกลับตามสิ่งที่คิด
“คิดถึงป้าหลิงหลินค่ะ แต่ก็คิดถึงพี่เรียวมากๆ ด้วย”
“นั่นไง มันน่าน้อยใจนะเนี่ย” คนสูงวัยแสร้งทำหน้างอน ก่อนจะยิ้มเมื่อเด็กสาวพูดอ้อนเธออย่างน่ารัก
“อย่างอนยูมิเลยนะคะ ยูมิรักคุณป้ามากเลยค่ะ ถ้าไม่มีคุณป้ายูมิคงไม่มีความสุข จริงๆ นะคะ” ตากลมโตกะพริบปริบๆ
