19 อิเหนาของบุษบา
974 Words
กิริยาของบ่าวสาวอยู่ในสายตาของญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย ที่ต่างมองกันด้วยความสุขเพราะนี่คือคู่สร้างคู่สมโดยแท้ พระนาฏกรรมฯ หันมองคุณย่าน้อย พร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ท่านซับน้ำตาแห่งความอิ่มใจ ก่อนจะมองเลยไปยังลูกสาวอีก 2 คน ที่นั่งเยื้องอยู่ด้านหลังแม่บุษบา ยิ้มกว้างให้กันอย่างมีความสุข เพราะสิ่งที่ท่านตัดสินใจนั้นถูกแล้ว บุษบาจะได้อยู่กับบุรุษที่หล่อนพึงใจ พระวิจิตรฯ ได้หัวใจของพ่อไปครอบครองแล้ว
เมื่อเจ้าบ่าวเคลื่อนฝ่ามือออกจากเรือนผม บุษบาจึงค่อยๆ ขยับกายลุกขึ้น หล่อนพนมมือไหว้เขาอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ ช้อนสายตาขึ้นมองเจ้าบ่าว เพราะขืนหล่อนยังก้มหน้าอยู่เยี่ยงนี้คงไม่สมควรแน่
ทว่าเพียงสายตาเคลื่อนถึงปลายคางที่เห็นไรเคราจางๆ คล้ายเพิ่งโกนใหม่ ก่อนจะไล่สายตาขึ้นไปที่ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อโดยไม่ได้กินหมาก ไม่ได้ทาชาด แต่เป็นสีชัดตามผิวพรรณ
หัวใจของบุษบาเต้นระทึก เมื่อมองไปถึงจมูกโด่ง เห็นเพียงเท่านี้หล่อนก็จำได้ เมื่อใบหน้านั้นติดตรึงอยู่ในหัวใจไม่เสื่อมคลาย และหัวใจก็มีอิทธิพลเกินกว่าความอาย ดวงตาสวยหวานจึงตวัดขึ้นมองโดยเร็ว ก่อนจะเบิกกว้างเมื่อเจ้าของดวงตาคมเข้มนั้นมองสบมาเช่นกัน
ภาพความทรงจำแต่หนเก่าหวนคืน ย้อนไปเมื่อครั้งแรกที่ได้พบ และอีกครั้งเมื่อ 2 ปีก่อน แต่ในยามนี้เขาอยู่ตรงหน้า เป็นบุรุษที่ได้ครอบครองหล่อนตามส่วนลึกในหัวใจที่ร่ำร้อง
เจ้าสาวที่ตะลึงมองหน้าเขาก่อนจะก้มหลบสายตา ทว่าแก้มที่ระเรื่อขึ้นนั้นก็ทำให้ศรอดไม่ได้ที่จะเอ็นดู ไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มระบายบนใบหน้าตั้งแต่เมื่อใด รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คุณแม่กับคุณยายสายส่งยิ้มมาให้ เพราะเขาส่งยิ้มตอบไป
ไม่ต่างจากบุษบาที่มีรอยยิ้มระบายบนใบหน้า ใบหน้าสวยหันมองพี่สาวทั้งสองที่ส่งยิ้มพลางพยักหน้ายืนยันว่านี่คือสิ่งที่ดีสุดที่ครอบครัวเลือกให้บุษบา
เมื่อถึงพิธีการรับไหว้ เจ้าบ่าวเจ้าสาวถูกจัดให้นั่งเคียงคู่ร่วมประคองพานดอกไม้ธูปเทียนแพเพื่อไหว้ญาติผู้ใหญ่ด้วยความเคารพ แต่ละท่านนั้นก็เตรียมของรับไหว้กระจุ๋มกระจิ๋มติดมือมา พระนาฏกรรมฯ มอบถุงผ้าสีทองใบจิ๋วรับไหว้ลูกเขย
“พ่อรับไหว้พ่อศร กระดุมเสื้อของพ่อ ตกทอดมาตั้งแต่บรรพบุรุษ”
“ขอบพระคุณขอรับ คุณพ่อ”
ศรไหว้พลางรับถุงผ้า เปิดปากถุงและเทบนฝ่ามือ สิ่งที่เห็นคือกระดุมทองสำหรับติดเสื้อราชปะแตนครบชุด นับเป็นของสูงค่าที่ควรเก็บรักษาและมีคุณค่าทางจิตใจที่สุด ดวงตาคมเข้มหันสบสายตามารดาพลางอมยิ้ม ก่อนจะชำเลืองมองเจ้าสาวที่นั่งอยู่ด้านข้าง ซึ่งเจ้าสาวก็ได้แต่อมยิ้มน้อยๆ ทว่าไม่ได้มองมาทางเขา
บุษบาเหลือบสายตาขึ้นมองบิดาที่มองหล่อนด้วยรอยยิ้มเช่นกัน ‘คุณพ่อมีความสุข’ นั่นคือสิ่งที่บุษบาระลึกได้ หล่อนเองก็เช่นกัน เพราะเป็นครั้งแรกที่ได้ยินเสียงของเขา เสียงทุ้มนุ่มลึกนั้นไม่แตกต่างไปจากเสียงเครื่องดนตรีที่เขาบรรเลง ช่างนุ่ม ทุ้ม มีจังหวะจะโคนในน้ำเสียง โดยเฉพาะเมื่อเขาเรียก ‘คุณพ่อ’ ก่อนที่หล่อนต้องก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มเมื่อคุณหญิงสร้อยมายืนตรงหน้า
“นี่แม่รับไหว้แม่บุษบานะลูก แหวนนพเก้าเรือนนี้พระเจ้าอยู่หัวรัชกาลก่อนพระราชทานให้เจ้าคุณพ่อของพ่อศร แม่ให้แม่บุษบา”
คุณหญิงสร้อยถอดแหวนนพเก้าทรงพิรอดฝังพลอยสลับเพชรลงยา ยื่นให้บุษบา “รับไปสิลูก”
บุษบาเหลือบสายตามองบิดา เพราะของสูงค่าเยี่ยงนี้ หล่อนควรรับไว้หรือไม่ และบิดาที่พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม กับคุณหญิงสร้อยที่ยิ้มพร้อมพยักหน้าให้หล่อนยอมรับ และอีกคนเล่า บุษบาหันมองเจ้าบ่าว เขาเองก็ยิ้มพร้อมพยักหน้าให้หล่อนยอมรับเช่นกัน บุษบาจึงก้มกราบแม่สามีก่อนจะรับแหวนนั้นไว้ในมือ
“ขอบพระคุณค่ะ คุณหญิงป้า”
“ฮึ! เรียกผิดนะจ๊ะ เรียกใหม่สิ”
“เอ่อ...” อดไม่ได้ที่ชำเลืองมองคนด้านข้าง หล่อนยิ้มน้อยๆ เมื่อเขาส่งยิ้มมาดุจจะแนะนำให้ทำตามที่แม่ของเขาต้องการ “ขอบพระคุณค่ะ คุณแม่”
“ต้องอย่างนี้สิจ๊ะ ใส่เลยสิลูก นิ้วชี้ก็ได้ จะได้เป็นนิ้วทรงอำนาจ ชี้ให้ใครทำอะไรก็ได้ ชี้สามีให้อยู่ในโอวาทก็ได้”
คุณหญิงสร้อยพูดติดตลกจนหลายท่านขำตาม บุษบาก้มกราบท่านอีกครั้ง ด้วยของรับไหว้จากท่านถือเป็นของสูงค่าที่แม่สามีแสดงออกว่าต้อนรับลูกสะใภ้คนนี้ด้วยความยินดี จากนั้นญาติผู้ใหญ่อีกหลายท่านก็ทยอยกันเข้ามารับไหว้
จนพิธีรับไหว้ใกล้จะเสร็จสิ้น บ่าวในเรือนก็ขึ้นมาบอกว่ามีนางข้าหลวงจากตำหนัก ‘หม่อมเจ้าอธิติ’ นำของรับไหว้มาให้เจ้าสาว
“ขอบพระคุณค่ะ”
บุษบาไหว้ขอบคุณนางข้าหลวงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพิกุลก่อนจะรับถุงผ้าที่นางข้าหลวงมอบให้ ถุงผ้าสีชมพูขลิบขอบเป็นลูกไม้ถักอ่อนช้อยสมเป็นฝีมือชาววัง ริมฝีปากคลี่ยิ้มละมัยเมื่อคิดว่าผู้ที่ให้ของรับไหว้นี้คงเป็นผู้ที่คุ้นเคยกับทางฝ่ายเจ้าบ่าว เพราะเท่าที่จำได้ในครอบครัวของหล่อนไม่มีใครคุ้นเคยหรือรู้จักหม่อมเจ้าอธิติมาก่อน ทราบแต่ว่าท่านดูแลเรื่องการทูต ทว่าสิ่งที่นางข้าหลวงบอกกลับทำให้ถุงผ้านั้นกลายเป็นของร้อน ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าของที่อยู่ด้านในนั้นเป็นสิ่งใด
- Writer
