"หนูร้อน...หนู...ไม่รู้เป็นอะไร" เธอบอกเขาในขณะที่เคล้นคลึงร่างกายตัวเองไปด้วย ชุดหมิ่นเหม่แทบไม่ปกปิดส่วนไหนทั้งยังเปียกปอนค่อยๆ หลุดลุ่ยออกจากร่างแบบบางทีละน้อยด้วยน้ำมือของเธอเอง
"คุณเฮิรตซ์"
"กินยาซะ!" องศาตวาดขบฟันกรอดด้วยความโมโห เขาบีบคางมนจนแขนเกร็งเพื่อกระตุ้นให้เธอเปิดปากรับยาที่อยู่ในมือ แทนที่บัวบงกชจะขยาดกลัวกลับกระแซะเข้าหาเบียดอกอวบเสียดสีกับแขนเขาอย่างท้าทาย
"โมบาย...เธอ..." เขาแทบจะหมดความอดทนจับลูกเลี้ยงสาวโยนทิ้งหน้าต่างห้องนี้อยู่รำไร จากจำนวนชั้นที่สี่รับรองเธอไม่มีทางรอดแน่ๆ
"กินซะ"
"อื้อ!" เธอไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เขาพยายามยัดเยียดนั้นคืออะไร แต่สำนึกมันบังคับไม่ให้รับไว้ เพียงเพราะความต้องการบางอย่างนั้นอยู่เหนือการควบคุมมันสั่งให้เธอควานคว้าสิ่งอื่นไม่ได้ให้ความสนใจกับเม็ดยาในกำมือเขา
