‘เมื่อไรหนอที่เธอจะเลิกหลงใหลได้ปลื้มกับประติมากรรมน้ำแข็งมีชีวิตตรงหน้าเสียที’
ประติมากรรมที่ถูกสลักปั้นจนงดงาม แข็งแกร่ง แต่ก็ให้ความรู้สึกหนาวเหน็บ เย็นเยือก และเจ็บปวด
คิ้วคางได้รูป ดวงตาคมกริบที่ปลายหางตาเรียวชี้ขึ้นเล็กน้อย ดูคมเฉียบจนน่าหวาดหวั่น จมูกโด่งเป็นสันสวยราวสันเขื่อน ริมฝีปากบางเฉียบรับกับรูปหน้า สายตาของเธอไล่ลงมาที่ลำคอแข็งแกร่ง คั่นกลางระหว่างไหล่กว้างทั้งสองข้าง ทุกรายละเอียดที่ขอเก็บเกี่ยวแอบมองตอนทำแผล ช่วยตอกย้ำว่าเธอนี่โง่แสนโง่ไม่เคยเปลี่ยน
“เสร็จแล้วค่ะ ดีนะคะที่แผลไม่ลึกมาก”
“ผมต้องขอบคุณคนทุบหัวผมมั้ยที่กะพลาด”
“ช่วยขอบคุณตัวเองเถอะค่ะ ที่ปากพาซวย” ถึงที่นับพันโดนฟาดด้วยจานจะไม่ใช่เพราะความปากร้ายของเขาเป็นหลัก แต่จะให้ฟื้นฝอยว่าเขาคิดทำมิดีมิร้ายเธอเลยหัวแตก ก็ยังไม่ควรพูดในเวลานี้เช่นกัน
... แต่เขากลับเข้าใจไปอีกอย่าง
“ปากยังไม่ทันได้ประกบปาก จะเรียก
