บทที่ 7
1469 Words
เมื่อร่างเล็กที่เปลือยท่อนบนจนเหลือเพียงเนื้อแท้ขาวผ่องสิ้นฤทธิ์และแรงพยศอย่างราบคาบให้กับจุมพิตและการเล้าโลมของเขา แพนตี้ชิ้นล่างก็กำลังจะได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกันกับเครื่องนุ่งห่มชิ้นก่อนหน้าที่ถูกเขาเหวี่ยงไปตรงไหนสักที่ในห้องแห่งนี้ และมันไม่ใช่เรื่องยากเลยที่ต่อจากตรงนี้เขาจะได้ทำอะไรต่อมิอะไรตามแต่ที่ใจตนเองต้องการ อย่างเช่นการบุกทะลวง แทรกเสียบเข้าไปให้ความอ่อนนุ่มกระชับบีบรัดจนเกิดความเสียวกระสันขั้นสุดยอด แต่เขาก็ยังมีแก่ใจไถ่ถามความต้องการของหญิงสาวใต้ร่าง เพราะรู้ดีว่าเจ้าหล่อนมีจุดอ่อนอยู่ที่ตรงไหน และจะแพ้ราบคาบให้กับพละกำลังของอวัยวะที่ชื่อว่าลิ้นอย่างหมดท่า
ในความสลัวรางช่ออัญชันสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงของผู้กุมชัยชนะและใบหน้าที่แสนจะเจ้าเล่ห์ของบางคน
“เดี๋ยวค่ะ”
สองมือเล็กที่ยืดจนสุดและดันใบหน้าของเขาที่กำลังจดจ่อจะถึงเนินสาวในอีกไม่ถึงวินาทีทำให้ชายหนุ่มไม่สบอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง
“ไม่ให้เลีย งั้นผมเสียบเลยนะ” เขายืดตัวขึ้นมาและเตรียมจะทำอย่างที่บอก
“ทำไมต้องหยาบคายด้วยคะ”
“ต้องให้ผมพูดเหรอว่าใครกำลังทำให้ผมหงุดหงิด”
“ชิ งุ่นง่านละไม่ว่า” ช่ออัญชันรีบเอามือที่ก่อนหน้านี้ยันใบหน้าหล่อเหลาไว้เต็มกำลังขึ้นมาตะครุบปากตัวเอง ท่าทางเธอจะคิดดังไปหน่อย
“ก็รู้นี่” อาจารย์หนุ่มว่าเสียงสะบัดขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว
“อาจารย์ขา ช่อจะยอมอาจารย์ทุกอย่างเลย อาจารย์ชอบแบบไหนช่อจะปรนเปรอ ตอบสนองอย่างไม่เกี่ยงงอนอีก จะไม่ทัดทาน ไม่อิดออดเกียจคร้าน ตราบที่อาจารย์ยังไหวช่อจะไม่ห้ามสักคำ แต่ช่อมีเรื่องขอร้องอาจารย์แค่อย่างเดียว”
นับพัน สิงหโชติเดชาเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล
“ขอร้องหรือต่อรอง” พอเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มสลดลงเหมือนคนใจแป้วก็อดจะสงสารไม่ได้ “อยากได้อะไร ไหนลองว่าสิ”
เขาไม่ควรหลงกลยายเด็กขี้อ้อน ขี้ประจบ ขยันเอาใจคนนี้เลยให้ตาย ! ก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าพอเขาไฟเขียวให้ขอสิ่งที่ต้องการได้ ช่ออัญชันก็ยิ้มแก้มแทบปริ ลูกกะตายู่หยีจนไม่เห็นเมล็ดลำไยสีน้ำตาลเข้มแล้ว
“เปลี่ยนใจตอนนี้ทันมั้ย ?”
“โถ่ อาจารย์ก็ ช่อยังไม่ทันได้ขอเลยนะคะ”
มวลความหวาน ความอบอุ่นและการหยอกล้อของอาจารย์หนุ่มและนักศึกษาสาวอบอวลอยู่ได้ไม่นานนัก
“จะพูดมั้ย ไม่พูดผมเสียบ...”
“พูดค่ะพูด” เธอรีบยั้งเขาไว้ก่อนที่คนชอบ ‘เสียบ’ จะรีบเสียบจนไม่มีโอกาสได้พูดกันอีกในค่ำคืนนี้ “คือ... ช่อ... คือช่อไม่อยากให้เราเลิกกันค่ะ อาจารย์ไม่เลิกกับช่อได้มั้ย จะให้ช่ออยู่แบบนี้ไปตลอดก็ได้ ช่อสัญญาว่าจะไม่บอกใครเรื่องของเรา ขอแค่อย่างเดียว แค่อาจารย์อย่าทิ้งช่อนะคะ ช่อรักอาจารย์”
นับพันถอนหายใจดังพรืด คำขอของหญิงสาวไม่ได้เหนือจากสิ่งที่เขาคาดเดาไว้สักเท่าไร
“ช่อกำลังดูถูกผม คิดจะเอาเซ็กซ์มาแลกกับความต้องการที่ไม่มีวันเป็นไปได้ เห็นผมหน้ามืดตามัวขนาดนั้นเชียว”
ใบหน้าคมคร้ามแดงก่ำเมื่อรู้ว่ารอบนี้แนวโน้มที่จะชวดมีสูง เขาเกลียดการถูกหลอก หมกเม็ด เคลือบแฝงหรือหวังผลประโยชน์จากตัวเขาของคนรอบข้าง และตอนนี้สาวน้อยที่เขารู้สึกดีด้วยกว่าใครก็กำลังทำเช่นนั้นอยู่
นับพันดึงผ้ามาคลุมตัวเธอไว้ และทำท่าจะผละห่างออกไป เธอจึงรีบเหนี่ยวรั้งเขาไว้ กอดรัดแขนใหญ่จนแน่น แนบหน้าตัวเองด้วยท่าทีออดอ้อน วิงวอน
“ปล่อยผม”
หญิงสาวช้อนดวงตาฉ่ำน้ำขึ้นมอง เธอเศร้าอย่างไม่ได้เสแสร้ง กลัวเหลือเกินว่าเขาจะรังเกียจการกระทำของเธอจนไม่ยอมมองหน้ากันอีก เลยได้เห็นว่านับพันเองก็มีแววสับสนวุ่นวายใจที่แสดงออกมาบนใบหน้าเช่นกัน
“ช่อรักอาจารย์นะคะ” เธอเขยิบตัวและยื่นริมฝีปากเข้าไปใกล้เขาอีกนิด นับพันเองก็มองเธอนิ่งและไม่ได้หลบหลีก หรือหนีไปทางใด
ช่ออัญชันหลับตาลงให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่มันเคยเป็น ริมฝีปากแตะกันพร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลเอื่อยลงข้างแก้ม ทั้งความรัก ความกลัว ปนเปกันจนน่าสับสน หากไม่ได้ริมฝีปากที่แตะแต้มกันอยู่คลึงเคล้าบดเบียดและแทรกซึมเข้ามาจนถึงภายใน เธอเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี
“กลับไปซะ”
“ทำไมล่ะคะ หรือเพราะช่อไม่อยากเลิกกับอาจารย์ อาจารย์ถึงได้ผลักไสช่อเหรอคะ”
“ใช่ ต่อจากวันนี้ไปผมคงจะไม่ไปเจอช่ออีก ช่อเองก็ควรทำเช่นเดียวกับผม”
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปแต่เธอก็ยังหาโอกาสอยู่ตามลำพังกับนับพันไม่ได้เลย เขามันผู้ชายใจร้าย ตอนที่บอกว่าต้องห่างกันเขาก็ตีตัวออกหาก ทอดทิ้งเธอได้ง่ายๆ ไม่ส่งข้อความมา ไม่โทรหา หรือมารับเธอที่หอพักอีก เวลาที่ต้องบังเอิญเจอกันตรงไหนสักที่ในมหาวิทยาลัยที่กว้างขวาง อาจารย์หนุ่มก็ทำเป็นไม่เห็นเธอทั้งที่เธอมองเขาอยู่
และในคืนนั้นที่เขาบอกว่าจะตัดขาดจากเธอโดยสิ้นเชิง ชายหนุ่มก็ทำอย่างที่ได้ลั่นวาจาไว้อย่างไม่บิดพลิ้ว
“อาจารย์คะ” เธอแอบมาดักรอนับพันที่ลานจอดรถของคณะ
สายตาคมดุที่ไหวระริกเพียงชั่ววินาทีแต่ช่ออัญชันก็ดูออกว่าเขาทั้งแปลกใจ และตำหนิเธออยู่ในที “ช่อมีเรื่องจะคุยกับอาจารย์ค่ะ”
นับพันหันมองโดยรอบแบบไวๆ แบบปราดเดียว เพราะความไม่พอใจทำให้เขาคว้าข้อมือเล็กไว้และเผลอบีบมันแรงกว่าที่ควรจะเป็น
“ผมเคยบอกแล้วว่าไม่ให้ทำแบบนี้”
“ช่อทำอะไรคะ ช่อแค่เดินเข้ามาขอคุยกับอาจารย์ ไม่ได้นอนกับอาจารย์กลางลานจอดรถสักหน่อยนี่คะ” ความเจ็บร้าวที่ข้อมือทำให้ช่ออัญชันตอบกลับอาจารย์หนุ่มอย่างประชดประชันเพราะอารมณ์น้อยใจ
“ช่ออัญชัน !”
ทำไมล่ะ ?! เธอจะโมโห ไม่พอใจบ้างไม่ได้หรือไง ทีเขายังทำเหมือนรังเกียจเดียดฉันท์เธอเสียเต็มประดา ช่างต่างจากตอนที่อยู่กันตามลำพังซะเหลือเกิน
“มานี่เลยยายตัวดี” ทั้งที่อยากจะจับเจ้าหล่อนโยนเข้าไปในรถใจแทบขาด ให้สมกับความอวดดี งอแงที่เธอกำลังทำอยู่ แต่ในความเป็นจริงนับพันแค่เดินอ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่งพร้อมกับจูงมือหญิงสาวไปด้วยอย่างระมัดระวังเท่านั้นเอง
“คุณพันคะ ดีจังที่มาทัน”
สองมือที่กุมกันอยู่ถูกปล่อยออกอย่างรวดเร็วเกินกว่าผู้มาใหม่จะทันได้เห็น ส่วนช่ออัญชันก็เดินถอยออกมาจากอาจารย์หนุ่มหลายก้าวอย่างรู้งาน
“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณนุ้ย”
“อ้าว ช่ออัญชันก็อยู่ด้วย โทษทีจ้ะอาจารย์เพิ่งเห็น” นริศราหันไปทักนักศึกษาสาวที่เธอสอนก่อน เธอจำเด็กสาวได้แม่นเพราะช่ออัญชันเรียนดี มารยาทเรียบร้อย ไม่ทำตัวเป็นลิงเป็นค่างอย่างนักศึกษาชายและหญิงหลายคนในคลาสที่เธอสอน
ที่สำคัญเลยคือหน้าตาสวยสดหมดจดเกลี้ยงเกลา ที่แม้จะเห็นแต่ไกล ก็สามารถสะกดสายตาหลายคู่ได้แล้ว ขนาดเธอเป็นผู้หญิงด้วยกันยังชอบมองลูกศิษย์ของตัวเองเลย มองแล้วสบายตา สบายใจ สำหรับช่ออัญชันแล้วมาไกลเกินกว่าคำว่าสวยจนคนอิจฉาหลายขุม ต้องเรียกว่างดงามจนคนเคลิบเคลิ้มใฝ่ฝันถึงจึงจะเหมาะ
ช่ออัญชันยกมือไหว้อาจารย์สาวอย่างนอบน้อมเหมือนเคย
“อาจารย์มีเรื่องจะเรียกเราเข้าไปคุยอยู่พอดีเลย แต่เอาไว้ก่อนนะ เดี๋ยวขออาจารย์คุยธุระกับอาจารย์พันของหนูก่อน”
ไม่มีอะไรเคลือบแฝงในประโยคนั้นช่ออัญชันรู้ดี เพราะถึงนับพันจะไม่ได้เป็นอาจารย์ประจำมหาวิทยาลัย แต่คณะที่เธอศึกษาอยู่ก็ต้องเรียนกับเขาหลายหน่วยกิต แทบจะเกือบทุกเทอมเลยก็ว่าได้ อาจารย์นริศราจึงพูดออกมาเช่นนี้
นริศราหันไปทางอาจารย์หนุ่ม ก่อนเริ่มแจ้งธุระของตัวเอง
- Writer
