หญิงสาวไม่ได้เอ่ยอะไร นอกจากผละออกจากตักกระด้างของเขา แล้วยืนจ้องมองคนที่เป็นสามีของตัวเองทางพฤตินัยตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า คนถูกมองลุกจากแคร่ไม้มายืนใกล้ๆ แล้วรั้งร่างบางมากอดแน่นๆ อีกครั้ง
“ผมสัญญาว่าเราจะได้พบกันอีก...ในไม่ช้า”
เขากระซิบแผ่วๆ ชิดหน้าผากเกลี้ยงเกลาของเธอ แล้วรั้งข้อมือเล็กให้เดินตามออกไปด้านนอก เมื่อออกมาจากถ้ำรอบกายก็มืดมิดเสียแล้ว ร่างบอบบางจ้องหน้าชายหนุ่มตาปริบๆ ขณะที่เขากำลังจัดการกับผ้าเช็ดหน้าเพื่อปิดตาเธอเหมือนครั้งที่เดินทางเข้ามา
“ต้องปิดตาด้วยหรือคะ”
เธอลองถามเขาอย่างใจกล้า ชายหนุ่มยิ้มบางๆ
“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะปิดตาคุณ หากเราเจอกันอีกครั้งผมจะไม่ทำแบบนี้อีก”
ชายหนุ่มเอ่ยบอกเสียงทุ้ม แล้วยิ้มบางๆ นิศากรทำได้เพียงยืนนิ่งๆ ให้เขาปิดตาได้อย่างง่ายดาย สักพักเธอก็ถูกช้อนขึ้นอุ้มแนบอก มือน้อยๆ นั้นยกขึ้นคล้องคอเขาอย่างกลัวตก
“ผมขออุ้มคุณไปจนถึงรถ
