รุ่งเช้าวันต่อมาสองร่างยังคงนอนอิ่งแอบแนบชิดกันบนแคร่ไม้เล็กๆ ภายในถ้ำ ราวกับจะเก็บช่วงเวลาที่มีกันและกันให้เป็นพลังหล่อเลี้ยงชีวิต เวลานี้อ้อมแขนล่ำสันนั้นรัดร่างอรชรแนบแน่น ราวกับไม่อยากจะปล่อยเธอให้หายไปจากสายตาเลยแม้แต่น้อย หัวใจของนิศากรเองกำลังวูบโหวงอย่างช่วยไม่ได้เช่นกัน ปลายนิ้วแข็งๆ ของเพลิงอัคนีกำลังเกลี่ยผมนุ่มนิ่มของหญิงสาวไปมา
“ตอนเย็นๆ ผมจะไปส่งคุณนะ”
เขาว่าแล้วลอบถอนหายใจออกมาหนักๆ
“ค่ะ”
หญิงสาวตอบรับเบาๆ แล้วซุกหน้าเข้ากับแผงอกกว้างของเขา ราวกับอยากอยู่ตรงนี้ชั่วนิจนิรันดร์ ชายหนุ่มวาดแขนไปรั้งร่างอรชรมาแนบแน่นยิ่งขึ้น ลูบฝ่ามือร้อนผ่าวไปตามเรียวแขนกลมกลึง
“ลูกจันทร์”
เขาเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงแหบห้าว หากฟังดูแล้วอ่อนโยนเหลือเกิน นิศากรเงยหน้ามองเขาเต็มตาแล้วรอฟังอย่างจดจ่อ ปลายนิ้วแข็งๆ ของเพลิงอัคนีเลื่อนมายังใบหูนุ่มข้างซ้ายแล้วไล้แผ่วๆ
“ผมขอเวลาแปดชั่วโมงที่เหล
