เพลิงอสูรใจทมิฬ

บทที่ ๓ มาเป็นเมียโจรเถิดทูนหัว(๒)

“ฉันไม่ใช่อีตัวข้างถนนนะ คุณถึงจะพูดแบบนี้ได้ ฉันไม่ได้ขายตัวด้วย คราวนี้แจ่มชัดแล้วก็ปล่อยฉันไป ฉันจะถือว่าเรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้น โจรเถื่อนๆ อย่างนายจะปลอดภัย ไม่ถูกจับเข้าคุก”

“คุก?”

ทวนคำพร้อมกับยกยิ้มน้อยๆ ขายาวๆ ก้าวเข้าไปใกล้ร่างเล็ก ปลายนิ้วเรียวเชยคางให้สบมอง

“ผมไม่กลัวหรอกคุณ ไอ้คุกของคุณน่ะ ผมกลัวก็แค่...”

ลากไล้ไปตามกลีบปากนุ่มชื้น หากหญิงสาวก็อุตส่าห์ปัดทิ้งอย่างไร้เยื่อใย

“อย่ามาเอามือเน่าๆ ของนายมาแตะต้องตัวฉัน”

แต่ชายหนุ่มกลับไม่ใส่ใจจะฟัง คว้าเข้าที่ข้อมือเล็ก พร้อมรั้งร่างระหงให้เดินตาม

“โอ๊ย! แล้วจะลากฉันไปไหน เบาๆ สิ ฉันเจ็บนะ!”

“ไปหาที่เหมาะๆ สำหรับคุณยังไงล่ะทูนหัว”

บอกแค่นั้นก็ก้าวเร็วๆ จนร่างเล็กแทบตามไม่ทัน ขาเล็กๆ เดินตุปัดตุเป๋ แต่คนที่รั้งนั้นแทบลากเธอให้ไปตามเส้นทางขรุขระข้างหน้า นิศากรขืนตัวเมื่อสะดุดเข้ากับก้อนหิน รองเท้าส้นสูงเป็นศัตรูชั้นดีในการก้าวเดิน

“นี่ เดินช้าๆ สิ”

ครวญออกมาแล้วก็ต้องกระแทกกับร่างสูงที่จู่ๆ ก็หยุดเดิน หนำซ้ำยังหมุนกายกลับมา มองเธอด้วยสายตาบางอย่างพร้อมกับสบถอะไรที่ไม่น่าฟังในลำคอ ไม่นานนักนิศากรก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อท่อนแขนกำยำช้อนเข้าให้ที่สะโพกกลมกลึง โอบอุ้มเธอขึ้นแนบอก

“ไม่นะ! ปล่อยฉัน กรี๊ด! ปล่อยนะ ไอ้บ้า!”

แรงพยศยังรัวกระหน่ำ มือน้อยๆ ทุบไปทุกจุดบนร่างกายของอีกฝ่าย หยิกข่วนเต็มที่ หากแต่อีตานี่เป็นหินผารึยังไงถึงไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด แต่แล้วบุตรสาวคนสวยของผู้พันฤทธิ์ก็ต้องหุบปากฉับพลัน เมื่อเจอน้ำคำที่ตะคอกก้องหู

“เงียบๆ ไม่อย่างนั้น ผมจะปล้ำคุณตรงนี้แหละ”

แรงดิ้นรนเมื่อครู่หยุดชะงัก มือน้อยที่ทุบตีไปตามเนื้อหนุ่มทรงพลังค้างอยู่กลางอากาศ เสียงแปดหลอดนั้นเงียบหาย ยอมให้ชายหนุ่มอุ้มไปข้างหน้าแต่โดยดี แต่หัวใจของหญิงสาวก็เต้นถี่รัว เธอไม่เคยตกอยู่ในอ้อมอกของชายแปลกหน้ามาก่อน ยิ่งอยู่ใกล้คนป่าเถื่อนคนนี้ ทำไมหัวใจของเธอถึงได้รู้สึกประหลาด อดไม่ได้ที่จะลอบมองเสี้ยวหน้าคมในระยะประชิด

คิ้วของเขาดกดำ นัยน์ตาสีดำสนิท ปลายจมูกโด่งคม ปากหยักได้รูปน่ามอง หนวดเคราระไปตามโครงหน้า ผมยาวยุ่งเหยิงระไปตามต้นคอ เธออยากเห็นเขาเวลาที่ไร้หนวดเครา พร้อมกับทรงผมที่ตัดแต่งเรียบร้อย โดยรวมแล้วผู้ชายคนนี้น่ามอง น่ามอง...หรือเธอมีความคิดแบบนี้กับไอ้โจรป่าตั้งแต่เมื่อไรกัน

เมื่อมาถึงจุดหมาย เพลิงอัคนีปล่อยร่างบางลงจากอ้อมอก ให้เธอได้จ้องไปยังภาพเบื้องหน้าตาเขม็ง ก่อนจะเป็นฝ่ายก้าวเข้าไปในถ้ำ พร้อมจุดไฟตะเกียงให้ลุกพึ่บส่องสว่าง เดินเข้าไปหยิบของที่ต้องการเพียงลำพัง

ดวงตาของคุณหนูนิศากรก็เบิกโต ตรงหน้าเธอคือถ้ำ ถ้ำที่ทำให้ขนลุกเกรียวกราวได้ทั้งตัว รอบๆ เต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ที่ขึ้นแซมกับหินแข็งแกร่ง มันเหมือนกับในละครจักรๆ วงๆ ที่เธอเคยเห็นเปิดชมช่วงเช้าวันเสาร์และวันอาทิตย์ ไม่คิดฝันว่าชีวิตนี้จะได้มาพบเจอด้วยตัวเอง ทั้งๆ ที่สมัยนี้เทคโนโลยีเข้าถึง ทำไมอีตาโจรบ้าถึงต้องมาขังเธอไว้ในถ้ำ เปลี่ยนเป็นกระต๊อบน้อยเหมือนจำเลยรักไม่ได้รึไง หากอยู่ที่นี่จู่ๆ ถ้ำเกิดถล่มขึ้นมา เธอไม่ต้องตายอย่างอนาถ ศพเละไม่น่ามองรึไง

ไม่นานนักชายหนุ่มก็ก้าวออกมา แต่แล้วเพลิงอัคนีก็อยากจะหัวเราะให้ร่วน เมื่อเห็นใครบางคนยังยืนอยู่ท่าเดิม

“นี่คุณ เกิดสภาวะช็อกหรือไง”

หล่อนไม่ตอบคำถามนั้น แต่เลือกที่จะเบือนหน้าหนี เห็นดังนั้นอุ้งมือร้อนผ่าวก็คว้าหมับที่ข้อมือเล็ก พร้อมรั้งให้เดินไปในทิศทางที่ต้องการ แต่หญิงสาวก็เหลือเกิน ลายพยศนี่วิ่งพล่านเชียว

“นายจะลากฉันไปไหนอีก”

ฟังดูก็รู้ว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกมาสั่นกลัวขนาดไหน แต่ยังอุตส่าห์แสดงท่าทีเข้มแข็ง

คนเดินนำหน้าเอี้ยวตัวกลับมามอง กวาดสายตาขึ้นๆ ลงๆ จ้องเรือนร่างอรชร ก่อนจะเอ่ยขึ้นลอยๆ

“ไปอาบน้ำ!” ดวงตาที่กลมโตอยู่แล้วถึงกับเบิกกว้าง ความหวาดหวั่นอาบชัดบนดวงหน้า นิศากรสั่นศีรษะแรงๆ ร้องค้านเสียงดัง

“อาบน้ำ! ฉันจะอาบได้ยังไง เสื้อผ้าก็ไม่มี” ใครบางคนหยุดเดิน แล้วโยนเสื้อยืดสีขาวมาให้

“เอ้านี่เสื้อผ้า ใส่ของผมไปก่อน”

“ยี้...ไม่เอาหรอก ฉันไม่เคยใส่เสื้อผ้าของคนอื่น โดยเฉพาะเสื้อผ้าผู้ชายอย่างนาย”

ดวงหน้าส่ายไปมาเป็นการปฏิเสธ แถมแววตาเจ้าหล่อนจ้องของในมือราวกับไม่เคยเห็น เสื้อยืดผู้ชายตัวใหญ่โคร่ง หนำซ้ำยังสีขาวอีกต่างหาก บางก็บาง หากเธอสวมใส่ต้องโชว์เครื่องในให้อีตานี้ยลเป็นบุญตาแน่ๆ กำลังจะเอ่ยออกมาสักประโยค หากอีกฝ่ายก็ชิงตัดหน้าเสียก่อน

“เลือกเอา จะใส่เสื้อผมหรือว่าไม่ใส่อะไรเลย”

คำตอบก็คืออาการส่ายหน้าหวือโดยไม่ต้องคิด หากคำพูดที่รวยรินชิดจมูกในระยะห่างเพียงคืบเดียวนี่สิ ทำให้นิศากรต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“อย่าคิดจะใส่ชุดเก่านะ มันเหม็น! ถึงผมจะหน้าตาแบบนี้ แต่ผมก็ชอบผู้หญิงกลิ่นตัวหอมๆ เวลานอนกอดมันได้อารมณ์ดี”

“ไอ้!...”

ข่มปากกัดฟันไม่ไหว ร้อนจนต้องเต้นเร่าๆ เธออยากตะบันหน้าอีตาปากเสียนี่สักทีสองทีเหลือเกิน แต่ปลายนิ้วเรียวใหญ่ก็ชี้กราดมาตรงหน้า แทบจะทิ่มตาของเธออยู่แล้ว

“หยุดเถียงสักทีเถอะ ใกล้มืดแล้ว เดี๋ยวเสือมันก็ออกมาขย้ำก่อนที่คุณจะอาบน้ำเสร็จหรอก”

เพียงได้ยินชื่อของสัตว์ป่าตัวใหญ่เท่านั้น เรียวปากอิ่มก็ละล่ำละลัก

“ห้องน้ำอยู่ตรงไหน”

หากแต่คำถามนั้นกลับทำให้เพลิงอัคนีหัวเราะออกมาดังลั่น รอยยิ้มจางๆ ประดับบนเสี้ยวหน้าคม เล่นเอาคนมองอยู่อดไม่ได้จะถลึงตาใส่ คนบ้า! ขยันขำเธอซะเหลือเกิน ที่นี่ไม่ใช่บ้านเธอนี่ จะได้รู้ไปหมดน่ะ ค่อนขอดอยู่ในใจ หากแต่เสียงห้าวทุ้มที่เปล่งออกมาเล่นเอาคนแอบเหน็บอยากจะปล่อยโฮ