“เปล่านะคะ ก็ยัดไม่เข้าไง แหะๆ” น้ำเหนือหน้ามุ่ย ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา สวมชุดนอนบางเบาให้อย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณค่ะ” น้ำเหนือขอบคุณเสียงหวาน รีบนำผ้าเช็ดตัวไปยัดไว้ในตะกร้าผ้ามุมห้อง สะโพกผายอวบอัดดูยั่วยวนนักในสายตาของชายหนุ่ม เพราะชุดนอนบางเบาเคลื่อนขยับไปตามการเดินที่เขาคิดว่าช่างยั่วยวนเหลือคณานับ
“ง่วงแล้วเหรอครับ” โรเบอร์โตถามอย่างเอ็นดู
“ค่ะๆ ไปนอนกันเถอะ”
“ไม่ทาอะไรก่อนเหรอครับ” เขาเหลือบมองหน้ากระจก ปกติผู้หญิงเขามักจะดูแลตัวเองตั้งแต่ตื่นนอนยันเข้านอน
“อ๋อ... ทาค่ะ ทา” น้ำเหนือรีบเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย
“พี่หวีผมให้นะครับ” มือหนาเอื้อมไปหยิบหวีมาสางผมให้หญิงสาวเบาๆ
“พี่ร็อบตาดีอีกแล้วนะคะ น้ำหาหวีไม่เจอ” น้ำเหนือทำปากยื่น นึกตำหนิแตงโมที่วางของไม่ถูกที่ถูกทางทำให้เธอหาไม่เจอ
“ปกติมันไม่ได้วางตรงนี้เหรอครับ” คำถามนั้นทำให้น้ำเหนือพยักหน้า จริงๆ เธอก็วา
