รถหรูของแอมค่อยๆขับเคลื่อนเข้าไปในตัวบ้าน ไม่สิ ต้องเรียกว่าคฤหาสน์ถึงจะถูก
ณ คฤหาสน์หลังใหญ่...
ฉันกับแอมลงจากรถแล้วเดินไปหน้าประตูบานใหญ่แล้วบ้าน
ฉันมองไปรอบๆ ภาพวันเก่าๆสมัยที่ฉันยังเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสามันผุดเข้ามาในหัว ภาพที่ฉันเคยวิ่งเล่นกับพ่อกับแม่ที่ตรงสนามหญ้าหน้าบ้าน ภาพที่พ่อกับแม่ยิ้มให้ฉัน ภาพที่ยิ้ม ทุกภาพฉันไม่เคยลืมมัน
ฉันหายใจเข้าออกช้าๆพยายามข่มใจตัวเองไว้ไม่ให้ร้องไห้ออกมาก...ฉันจะอ่อนแอให้อีสองแม่ลูกนั้นเห็นไม่ได้
"มึงโอเครไหมริน" แอมเอามือมาลูบหลังฉันเบาๆ
"อื้ม...กูโอเคร เข้าไปด้านในกันเถอะ"
ฉันกับแอมเดินเข้าไปด้านในบ้าน...ด้านในตัวบ้าน ของทุกอย่างถูกจัดใหม่หมด เมื่อก่อนจะมีรูปฉันกับพ่อแม่ แคว้นอยู่ตรงบรรไดทางขึ้นชั้นสองแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ภาพพวกนั้นไม่หลงเหลืออยู่เลย มีแต่ภาพของอีแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงสองคนนั้นมาแทนที่ ฉันมองไปรอบๆบ้านแล้วกำหมัดแน่น...พยาย
