หลังจากพี่ป่าพูดปลอบฉันจนหยุดร้องไห้แล้ว พี่ป่าก็เข้าครัวไปต้มข้าวต้มให้ฉันกิน
"ไม่กินหรอคะ"
"ไม่อะกูไม่หิว มึงกินไปเหอะ ดูดิ ผมจนแห้งเหลือแต่กระดูกแล้ว"
ฉันตักข้าวต้มเข้าปาก ไม่น่าเชื่อว่าพี่ป่าจะทำอะไรแบบนี้เป็นด้วย คือพี่ป่าหน้าตาออกแนวเถื่อนๆอะ ฉันเลยไม่คิดว่าพี่ป่าจะมีมุมแบบนี้
"แล้วพี่กลับไทยมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?" ฉันเงยหน้าขึ้นถามพี่ป่า
"พึ่งกลับมาเดือนที่แล้ว"
"เดือนที่แล้วแต่...พึ่งมาหาริน?"
"กูก็พึ่งว่างเนี่ย วันนี้กูไม่คิดว่าจะเจอมึงด้วยซ้ำ"
"อื้อๆ"
"มึงเปลี่ยนไปเยอะเลยนะริน...ไม่ค่อยยิ้มเหมือนเมื่อก่อนเลย"
"เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน...ธรรมดาค่ะ"
"มึงเลิกขายตัวเหอะริน" พี่ป่าพูดสีหน้าจริงจัง
ฉันเงียบไม่ตอบ...เพราะฉันกลัวคำตอบของฉันมันทำให้พี่ป่าเสียความรู้สึก
"กูจริงจังนะริน...มึงควรเลิกทำอาชีพนี้ แล้วกลับบ้าน"
"รินไม่อยากกลับค่ะ ส่วนพวกหลักฐานที่อีแม่เลี้ยงมันโกง
