ตอนที่ 2

1187 Words

ลูกชายเร่ง ทั้งเคาะประตูและเรียก ดาหลาไม่คิดว่าริวจะตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะปวดฉี่ “จ้ะๆ... รอเดี๋ยวลูก” ดาหลาตกใจ รีบคว้าผ้าขนหนูขึ้นมากระโจมอกเปล่าเปลือยแล้วเปิดประตูให้ลูกชายในวัยเจ็ดขวบของหล่อนได้เข้ามาใช้ห้องน้ำ “แม่ดาทำอะไรครับ” ลูกชายถามด้วยสีหน้าวัวเงีย “อะ... อาบน้ำจ้ะ แม่อาบน้ำ” ดาหลาตอบอึกอัก รีบเดินออกมาสวมเสื้อผ้า พอลูกชายเดินกลับออกมาจากห้องน้ำ หล่อนก็ตามขึ้นไปบนเตียง ทอดร่างในชุดนอนบางๆ ลงนอนกอดลูกชายที่รักปานแก้วตาดวงใจ ดาหลาพยายามข่มตาให้หลับ ทั้งที่รู้ว่าลึกๆ ในอารมณ์ยังคงค้างคาทรมานเหลือเกิน อีกสัปดาห์ต่อมา “ไม่ไปได้ไหม... ” ความดื้อรั้นทำให้เด็กชายในวัยเจ็ดขวบทำหน้าอิดออดใส่ดาหลาผู้เป็นมารดา หลังจากหล่อนบอกว่ามีความจำเป็นที่จะต้องพาไปอยู่กับ ‘รอนน์’ ซึ่งเป็นพ่อผัว อันที่จริงดาหลาไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับรอนน์มากนัก รู้เพียงว่าเขาเป็นคนเลี้ยงดูตะวันสามีของหล่อนมาตั้งแต่เด็กๆ และตอนนี้เขาอาศัยอยู่ในจังหวัดเชียงราย มีที่ดินหลายร้อยไร่สำหรับปลูกต้นยูคาลิปตัสแลยางพารา รวมทั้งสวนปาล์มขนาดใหญ่ “ริวไม่อยากไป” ลูกชายยังคงส่ายหน้าดื้อดึง “ไม่ได้จ้ะ ตอนนี้แม่ดาต้องทำงานหนักอยู่คนเดียว อะไรๆ ไม่เหมือนก่อนแล้วนะลูก อย่าลืมว่าพ่อตะวันของหนูไม่อยู่แล้ว อย่าดื้อให้แม่ต้องเหนื่อยสิจ๊ะคนดีของแม่” ดาหลากอดร่างจ้ำม่ำของลูกชายเอาไว้แน่น ไม่คิดว่าตะวันผู้เป็นสามีจะมาด่วนจากไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสองปีก่อน ทำให้ทุกวันนี้หล่อนต้องตกอยู่ในสภาพแม่ม่ายยังสาว เลี้ยงดูลูกชายคนเดียวมาเพียงลำพัง “ปู่รอนน์จะดุไหม?” ท่าทางแข็งขืนของริวค่อยๆ อ่อนลง เริ่มถามถึงคนที่มารดาบอกว่าจะพาไปอยู่ด้วย “แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน... แต่คิดว่าคงไม่” ที่ดาหลาตอบไม่ได้ ก็เป็นเพราะว่าหล่อนเองก็ไม่เคยเจอหน้ารอนน์มาก่อน รู้แต่ว่าเขาเป็นลูกครึ่งสเปนรูปร่างสูงใหญ่ สิ่งที่ได้ยินได้ฟังก็จากการบอกเล่าทั้งนั้น ตะวันเล่าให้ฟังว่ารอนน์เป็นพ่อเลี้ยง ไม่ใช่พ่อผู้ให้กำเนิด ทว่าถึงแม้รอนน์จะเป็นเพียงพ่อเลี้ยง แต่เขาก็ส่งเสียเลี้ยงดูตะวันมาตั้งแต่เล็กๆ ‘ผมไม่ค่อยชอบหน้าพ่อเลี้ยง’ ดาหลายังจดจำคำพูดของตะวันได้ดี สาเหตุที่เขาไม่ชอบพ่อเลี้ยงจนมีอคติก็เพราะตะวันคิดมาตลอดว่ารอนน์เข้ามาแย่งมารดาไปจากบิดาของเขา โดยที่ตะวันหารู้ไม่ว่าการที่แม่ของตนตัดสินใจทิ้งพ่อนั้นเป็นเพราะว่าปมปัญหาซึ่งมีความลึกซึ้งและซับซ้อนกว่าที่เขาเข้าใจ เกี่ยวกับทัศนคติในการใช้ชีวิตไม่ตรงกันก็เป็นเหตุผลสำคัญอันหนึ่ง และอีกเหตุผลซึ่งดาหลารู้ว่าสำคัญมากจากการบอกเล่าของตะวันก็คือ ‘เรื่องบนเตียง’ นั่นเอง เพราะตะวันบอกว่าบิดาของเขาเคยประสบอุบัติเหตุตกม้าจนต้องผ่าตัดพวงสวรรค์ครั้งใหญ่ ซึ่งอาจส่งผลกระทบถึงความแข็งแกร่งจนไม่สามารถให้ความสุขภรรยาได้ ‘สงสัยชอบใหญ่ๆ... เลยเอาฝรั่ง... ไม่งั้นคงไม่ชอบไอ้รอนน์’ บางครั้งตะวันก็เอ่ยถึงมารดาอย่างไม่ให้เกียรติเพราะความโกรธ ซึ่งดาหลาเองก็ไม่ชอบให้เขาพูดอะไรในทำนองนี้ จะชั่วดียังไงก็แม่ของตัว ‘บ้า... พูดอะไรน่าเกลียดอ่ะ’ ดาหลาว่าให้สามี ‘ก็มันจริงนี่นา... ว่าแต่คุณเถอะ อย่าไปหลงของนอกของใหญ่เข้าล่ะ ผมหวงนะ’ ตะวันแกล้งทำเสียงเข้ม ‘จ้ะ... ดาไม่ชอบของใหญ่ ชอบอันเล็กๆ ของตะวันคนเดียวจ้ะ’ ดาหลาทำเสียงหวานใส่สามี ทว่าคนโดนตำหนิว่า ‘เล็ก’ กลับทำหน้ามุ่ยใส่เมียรัก ‘ผมควรจะดีใจใช่ไหม... โธ่... โดนเมียว่าเล็กซะงั้นมันน่าช้ำใจจริงๆ’ ตะวันกล่าวติดตลก รีบรั้งร่างเอิบอิ่มของภรรยาเข้ามากอดเอาไว้แน่น ‘ดารักคุณที่ใจ... ไม่ต้องกังวลค่ะ ต่อให้คุณไม่มีตรงนั้นดาก็รัก’ ‘ให้มันจริงเถอะ’ ตะวันหอมแก้มเมียรักฟอดใหญ่ ดาหลารู้ว่าสามีทั้งรักและหึงหวงหล่อน ทุกวันนี้ดาหลาก็ยังคิดถึงตะวันอยู่เสมอ แม้ว่าเขาจะดื้อรั้นและมีทิฐิรุนแรงต่อปัญหาของครอบครัวของตัวเองเมื่อในอดีตที่พ่อกับแม่ต้องแยกทางร้างลากันไปคนละทิศคนละทาง ครั้นเมื่อถึงเวลามีครอบครัวเป็นของตัวเอง ดาหลารู้ว่าตะวันก็รักหล่อนกับลูกชายมาก โชคร้ายที่เขาไม่น่าอายุสั้น ต้องมาด่วนจากไปทั้งที่ยังหนุ่มแน่น “สรุปว่าหนูจะต้องไปอยู่กับปู่รอนน์นะครับคนดีของแม่” ดาหลาขยี้ศีรษะของลูกชายด้วยความรักใคร่เอ็นดู หลังจากโทรศัพท์ไปปรึกษากับพ่อสามีว่าจะเอาหลานไปฝากเลี้ยงที่ต่างจังหวัด ซึ่งรอนน์ก็รับปากอย่างไม่อิดออดว่าจะช่วยเหลือทุกอย่าง รอนน์อยากเจอหลาน สัปดาห์ต่อมา ที่บ้านของรอนน์ในจังหวัดเชียงราย เมื่อเดินทางมาถึงที่หมาย ดาหลากับลูกชายยกมือไหว้ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ผู้เป็นเจ้าของบ้าน รอนน์เป็นผู้ชายที่มีเค้าโครงร่างกำยำสูงใหญ่แบบฝรั่ง ทว่าผิวสีของเขาเป็นสีแทนเข้มไม่ขาวซีด ซึ่งดาหลามารู้ในภายหลังว่านอกจากรอนน์จะมีเชื้อสายสเปนแล้วพ่อของเขายังเป็นลูกเสี้ยวที่สืบเชื้อสายมาจากแถบอเมริกาใต้ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่รอนน์จะมีลักษณะผสมจากหลายเชื้อชาติ แต่ลักษณะเด่นๆ ที่ถูกรวมเข้าด้วยกัน ก็ทำให้เขาดูคมคร้ามเป็นที่สะดุดตาของดาหลาตั้งแต่แรกเห็น “สวัสดีค่ะคุณรอนน์... เอ่อ หนูควรเรียกคุณยังไงดีคะ?” ดาหลาถาม หล่อนรู้สึกเกร็งเล็กน้อยกับการเจอกันครั้งแรก ไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านคนนี้อยากให้เรียกชื่อเขาว่า ‘รอนน์’ แบบฝรั่ง หรือควรจะเรียก ‘พ่อรอนน์’ เพราะเขามีศักดิ์เป็นพ่อผัวของหล่อน “ตามใจคุณ... ผมยังไงก็ได้” คำตอบบอกให้รู้ว่าเขาเป็นคนง่ายๆ รอนน์ยอมรับว่าความสะสวยของดาหลาสะดุดตาและต้องใจเขาตั้งแต่วินาทีแรกเห็น ผิวพรรณของดาหลาเปล่งปลั่งและขาวเนียนสมกับที่มีมารดาเป็นคนญี่ปุ่น รอนน์ตะลึงมองหล่อนอยู่นานเป็นครู่ด้วยความลืมตัว กระทั่งเสียงของริวลูกชายหล่อนที่ดังแหลมขึ้นมา ทำให้รอนน์หลุดออกมาจากมนต์สะกดของลูกสะใภ้แสนสวยที่ทำให้จ้องมองตาไม่กระพริบ “หวัดดีครับคุณปู่”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more