ตอนที่ 5
1359 Words
“ร้อนจัง... จะเป็นไรไหมถ้าผมจะถอดเสื้อ”
รอนหันมาถามลูกสะใภ้ ที่ขออนุญาตก่อนเพราะเขาเกรงว่ามันอาจจะไม่สุภาพนัก
“ตามสบายค่ะ”
ดาหลาตอบ ด้วยรู้ว่ารอนน์ยืนอยู่ใกล้เตาไฟมาพักใหญ่ๆ แล้ว เขาคงร้อนมากจริงๆ ยืนยันด้วยเหงื่อเป็นมันปลาบที่อาบอยู่ทั่วใบหน้าคมคร้าม
ตอนที่รอนน์หันมาถามทำให้ดาหลาเห็นใบหน้าคมคร้ามเผยออกมาสู่แสงไฟชัดเจน... และมันทำให้หัวใจของหล่อนกระตุกวูบ เพราะว่ารอนน์หล่อเหลือเกิน
‘โอ้ว... ’
ดาหลาแทบจะยกมือขึ้นป้องปากด้วยความลืมตัว เมื่อสายตาปะทะเข้ากับเรือนร่างกำยำ อาบเลื่อมไปด้วยสายเหงื่อของรอนน์ตอนที่เขาถอดเสื้อ
เมื่อถอดเสื้อยืดออก รอนน์ก็เหลือแค่กางเกงบอลขาสั้นผ้าพลิ้วบางเพียงตัวเดียวที่ปกปิดร่างกายช่วงล่างเอาไว้ ทำให้มองเห็นต้นขาแข็งแกร่ง เป้ากางเกงคับแน่น ก้นของรอนน์ดูแข็งแกร่งเต็มตึง บั้นท้ายซึ่งงอนน้อยๆ นั้นเองที่เพิ่มความน่ามองได้อย่างเหลือเชื่อ ทำเอาหัวใจของลูกสะใภ้กระตุกวูบ
ดาหลาไม่อายที่จะบอกตัวเองว่าหล่อนชอบผู้ชายแบบนี้ แพขนสีดำที่แผ่กระจายปกคลุมลงมาถึงต้นขายิ่งเสริมส่งให้เขาดูเซ็กซี่สมชายชาตรี
ดาหลาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแม่ของตะวันเลือกที่จะมาใช้ชีวิตร่วมกับผู้ชายคนนี้ ต่อให้ตัดเรื่องความหล่อเหลาเซ็กซี่ออกไป หล่อนก็เชื่อว่าผู้ชายคนนี้ยังมีด้านดีอีกมากมาย ผู้ชายอย่างรอนน์มีบุคลิกภาพที่ดึงดูดใจ เขาสามารถเอาชนะใจผู้หญิงได้ไม่ยาก... แม้กระทั่งหล่อน
เท่าที่ดาหลาได้สัมผัสอุปนิสัยของรอนน์ แม้ในช่วงระยะเวลาเพียงสั้นๆ หากความมั่นใจบางอย่างก็ทำให้หล่อนรู้ว่าเขาดูอบอุ่น ใจดี มีน้ำใจ และที่สำคัญรอนน์รักและเอ็นดูลูกชายของหล่อนอย่างไม่ต้องสงสัย
เสร็จจากทานมื้อเย็นร่วมกัน ต่อด้วยนั่งคุยกันจนง่วง ริวแอบหาวหลายรอบจนดาหลาต้องพาเข้ามานอนก่อน ด้วยรู้ว่าลูกชายคงง่วงจัด เพราะว่าหลังจากตกปลาริวก็พากันลงว่ายน้ำเล่นกับปู่รอนน์อยู่นานสองนาน
จากเด็กเมืองกรุงที่วันๆ เอาแต่นั่งเล่นเกม พอมาเจอชีวิตท่ามกลางป่าเขาริวก็ตื่นตาตื่นใจไปเสียทุกอย่าง ทำเอาเหนื่อยล้าจนหลับลงไปง่ายๆ อย่างที่เห็น
“ไม่ค้างอีกสักคืนหรือ?”
รอนน์ถาม เมื่อลูกสะใภ้แสนสวยเดินกลับมาทรุดร่างรัดรึงลงนั่งยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม หลังจากส่งลูกชายเข้านอน
“มะรืนต้องเริ่มงานใหม่แล้วค่ะ... กลางคืนก็ยังต้องทำงานพิเศษด้วย”
คนถูกถามตอบ ที่รอนน์ถามก็เพราะว่าเขายังไม่อยากให้หล่อนกลับ
“จำเป็นต้องทำงานพิเศษด้วยหรือ?”
รอนน์นึกห่วง
“ก็... ”
ดาหลารู้สึกกระดากที่จะตอบตรงๆ ภาวะการเงินของหล่อนเข้าขั้นฝืดเคืองมาโดยตลอด หลังจากตะวันผู้เป็นสามีจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ทำให้ภาระในการเลี้ยงดูลูกตกอยู่ที่ดาหลาเพียงคนเดียว
“ผมอยากช่วยเหลือคุณเรื่องเงิน”
ด้วยน้ำเสียงเอื้อเฟื้อ รอนน์กล่าวออกมาจากใจจริง เขาพอจะเดาได้ว่าแม่ม่ายยังสาวที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวลำพังอย่างดาหลา อาจจะกำลังเดือดร้อนเงินเป็นธรรมดา เพราะหล่อนเพิ่งบอกเองว่าช่วงนี้ต้องทำงานพิเศษ
“ไม่ต้องค่ะ”
หล่อนส่ายหน้าเกรงใจเขา แต่ก็ส่งสายตาซาบซึ้งขอบคุณ รอนน์ช่างมีน้ำใจ
“ไม่ต้องเกรงใจผม... ทุกวันนี้ผมก็ตัวคนเดียว ไม่มีใคร... แล้วก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินทอง ตอนตะวันยังมีชีวิตอยู่ผมก็อยากช่วย แต่ตะวันก็ทิฐิแรงเหลือเกิน เขาเคยประกาศเอาไว้ว่าจะไม่ยอมรับความช่วยเหลือใดๆ จากพ่อเลี้ยงอย่างผม”
รอนน์พูดไม่อ้อม ดาหลาเชื่อว่าเขารวยจริง ไม่งั้นรอนน์คงไม่มีปัญญาซื้อที่ดินหลายร้อยไร่เพื่อปลูกต้นยูคาลิปตัสและยางพารา นอกจากนี้รอนน์ยังมีสวนปาล์มขนาดใหญ่ที่เชียงใหม่
“เรื่องริวคุณไม่ต้องห่วง... ผมจะดูแลให้เป็นอย่างดี”
เสียงหนักแน่นของรอนน์ทำให้ดาหลามั่นใจ
“ดื่มหน่อยนะ... นานๆ จะมีโอกาสได้เจอกันสักที”
รอนน์ชวนพลางรินเหล้าให้หล่อน
“ค่ะ”
ดาหลารับแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม หล่อนเคยดื่มบ้างแต่ไม่บ่อย
“คุณดื่มบ่อยหรือคะ”
ดาหลาชวนคุย
“ดื่มเป็นบางโอกาสครับ ส่วนใหญ่จะดื่มตอนที่ผมรู้สึกสบายใจ อย่างเช่นวันนี้... วันที่คุณนึกถึงผม พาหลานมาให้ปู่รอนน์คนนี้ได้เห็นหน้า นี่ถ้าตะวันยังอยู่ผมคงไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าหลาน”
รอนน์ตัดพ้อถึงความสัมพันธ์ในอดีตที่ไม่ราบรื่นเอาเสียเลย
“คิดจะแต่งงานใหม่บ้างหรือเปล่า?”
รอนน์เติมเหล้าลงในแก้วของตัวเอง เขาถามทั้งที่พอจะรู้ว่าผู้หญิงสวยอย่างดาหลาต้องมีผู้ชายเข้ามาติดพันมากมายอย่างแน่นอน
รอนน์มั่นใจเหลือเกิน ว่ากระดังงาลนไฟดอกนี้คงส่งกลิ่นหอมกรุ่นรัญจวนใจเสียจนผู้ชายอยากอาสาเข้ามาดูแลหล่อนกับลูก
“ยังค่ะ... ยังไม่คิด”
ดาหลาตอบเสียงเรียบ เมื่อเหลือบมองหน้าเขาก็เห็นว่ารอนน์จ้องเรือนร่างของหล่อนแทบจะตลอดเวลา
“อีกสักแก้วไหม... ผมรินให้”
รอนน์เอาอกเอาใจ การได้นั่งดื่มนั่งคุยอ้อยอิ่งกับผู้หญิงทั้งสวยและเซ็กซี่อย่างดาหลาทำให้เขารู้สึกครึ้มอกครึ้มใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
การมาถึงของสะใภ้แสนสวยกับลูกชายของหล่อนช่วยทำให้บรรยากาศภายในบ้านของรอนน์ที่ตกอยู่ในความเงียบเหงามานาน กลับมาครึกครื้นมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง
“ดื่มด้วยกันอีกนะ”
“ค่ะ”
สะใภ้แสนสวยพยักหน้า รอนน์เอื้อมมือออกมาคว้าแก้วที่วางอยู่ตรงหน้าหล่อน เป็นจังหวะเดียวกับมือของดาหลาที่กำลังจะเอื้อมหยิบแก้วแล้วส่งให้เขา ทำให้สองมือต่างไซส์สัมผัสกันพอดี
“...”
ทั้งสองนิ่งมองหน้ากัน สติที่คืนมาทำให้ดาหลาเป็นฝ่ายชักมือน้อยๆ ออกมาจากมือใหญ่ของรอนน์ที่เผลอบีบกุมมือหล่อนด้วยความลืมตัว
“ขะ... ขอโทษ... ”
รอนน์ชะงักไปนิด ความสะสวยและเซ็กซี่ของดาหลาทำให้รอนน์สูญเสียความเป็นตัวของตัวเองจนเห็นได้ชัด ไม่ง่ายเลยสักนิดที่จะห้ามหัวใจไม่ให้เต้นแรงเมื่ออยู่ใกล้ดาหลา
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ดาหลาคิดว่าพ่อสามีคงไม่ได้ตั้งใจที่จะหาเศษหาเลยจากมือนุ่มๆ ของหล่อน
แต่รอนน์ก็ดื่มเข้าไปหลายแก้ว เขาเมาหรือเปล่าไม่รู้? ดาหลาเองก็เริ่มมึนแล้วเช่นกัน นานมากแล้วที่หล่อนไม่ได้ดื่มมากขนาดนี้
“ดื่มหลายแก้วแล้ว เห็นทีคงต้องขอตัวไปอาบน้ำ”
ดาหลาเห็นว่าดึกมากแล้ว เพราะว่าภายหลังเสร็จจากอาหารมื้อเย็นหล่อนกับรอนน์ก็ยังนั่งคุยกันต่อมาจนดึก ดื่มด้วยกันอีกหลายแก้ว และการสนทนาอย่างเป็นกันเองทำให้ดาหลาได้รู้จักพ่อสามีคนนี้มากขึ้น
ไม่ทันที่ดาหลาจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ จู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากหลังรั้ว คล้ายมีตัวอะไรสักอย่างที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง เมื่อรอนน์เหลือบกลับมามองทางด้านหลังก็เห็นเสือโคร่งตัวเขื่องตั้งท่าจะกระโจนเข้าใส่ดาหลา
“ระวัง... ”
“กรี๊ด”
เป้าหมายของการจู่โจมกรีดร้องเสียงดังลั่นด้วยความหวาดกลัว รอนน์กระโดดกอดดาหลาเอาไว้แน่น เขาใช้ลำตัวรับกรงเล็บที่ตะปบเข้ามารัวๆ ก่อนจะเอื้อมคว้าดุ้น
- Writer
