บนโต๊ะมีอาหารหน้าตาน่ารับประทานหลายอย่างก็จริง และดูเหมือนจะเป็นของโปรดของเธอแทบทั้งนั้นเสียด้วย แต่ทว่ารุ้งแก้วกลับไม่แตะต้องมันสักคำ ไม่แตะอาหารและไม่อยากมองหน้าคนจัดหาซื้อมาเอาใจเธอ...
“ทานหน่อยสิคุณ เอาแต่นั่งมอง มันจะทำให้ท้องอิ่มได้ยังไง...ดูสิ มีแต่ของอร่อยทั้งนั้น”
แดนดินที่ดูจะเจริญอาหารเหลือเกินทักขึ้นเสียงทุ้ม ริมฝีปากเขาคลี่ยิ้มเอาใจ ดวงตาคมกล้าก็ดูติดขี้เล่นขึ้น...เพียงแค่ได้สัมผัสเจ้าหล่อนบ้างเพียงเล็กๆน้อยๆพอให้หัวใจรู้สึกกระชุ่มกระชวย อะไรๆมันก็เลยดูมีความสุขจนห้ามไม่อยู่...
แตกต่างจากอีกคนโดยสิ้นเชิง เมื่อเธอมองเห็นอะไรๆตรงหน้า มันช่างดูขุ่นใจไปหมดเสียทุกอย่างนั่นแหละ...
“ก็บอกว่าไม่หิว...ไม่กินไง ทำไมชอบเซ้าซี้ บังคับให้ฉันต้องทำนั่นทำนี่ ตามใจนายด้วยเล่า บอกว่าไม่กินก็คือไม่กิน...”
พูดจบคนหัวดื้อลุกขึ้นยืนพรวด เธอยังโกรธเขาเรื่องในห้องน้ำไม่หาย ถึงเขาจะทำแค่จูบและ
