รุ้งแก้วยืนหอบตัวโยงอยู่ตรงบริเวณห้องโถงด้านล่างของคอนโดส่วนตัว ดีที่คอนโดหรูหราแห่งนี้ลูกค้าส่วนใหญ่ค่อนข้างมีฐานะทางสังคมใกล้เคียงกัน เวลาทุกคนจึงมีค่า เพราะทุกมาตราวัดของเวลาสามารถเปลี่ยนเป็นเงินเป็นทองได้กันทั้งนั้น จึงไม่มีใครเอาเวลาอันมีค่า มาหยุดเสียเวลาดูคนทะเลาะกัน...
“น้ำให้คุณรุ้งขึ้นไปด้านบนไม่ได้จริงๆค่ะ...”
ร่างสมส่วนหอบหายใจลึก พร้อมชายตาดุดันมองเจ้าของร่างเล็กบอบบาง ฝ่ายนั้นนอกจากจะยืนขวางกั้นทางขึ้นลิฟต์ ทำหน้าที่ป้องกันไม่ให้เธอเดินเข้ามาถึงด้านในสุดฤทธิ์ ปากยังเอาแต่พูดพร่ำ...ขึ้นไปข้างบนไม่ได้นะคะ คุณรุ้งขึ้นไปไม่ได้จริงๆค่ะ... แล้วทำไมเธอถึงจะขึ้นไปไม่ได้ล่ะ...
“นี่มันหมายความว่ายังไง...ทำไมฉันถึงจะขึ้นไปห้องของตัวเองไม่ได้ล่ะหะ!”
“เอ่อ...น้ำต้องขอโทษจริงๆนะคะคุณรุ้ง ขึ้นไปไม่ได้จริงๆค่ะ มันเป็นคำสั่งของคุณรุจี เอ่อ...ซึ่งเป็นเจ้าของชื่อห้องที่แท้จริงนี่คะ...
