เมื่อเช้ารุ้งแก้วถูกคุณรุจีโทรตามตัวให้เข้าออฟฟิศเป็นการด่วน ทั้งที่ความจริงหญิงสาวกะจะเล่นแง่ไม่เข้าทำงานอีกสักพัก รอให้เธออารมณ์ดีมากกว่านี้อีกสักหน่อย หรือไม่ก็จนกว่าจะหาทางเอาคืนธิดารัตน์ให้หายโมโหสักหน่อย แล้วค่อยว่ากันอีกที ดูว่าเธอพอจะมีอารมณ์กลับเข้ามานั่งทำงานได้หรือไม่ แต่คำสั่งเด็ดขาดที่ออกจากปากโดยตรงของท่านประธานใหญ่ เล่นเอาเธอจำต้องแล่นรถมาถึงบริษัทแต่เช้าตรู่ เธอรู้สึกโกรธท่านมากเหลือเกิน ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นลูกคนนี้อยู่ในสายตา มิหนำซ้ำท่านมักเห็นคนอื่นดีกว่าลูกในไส้ ตำหนิเธอได้ทุกเรื่อง เข้าข้างคนอื่นได้ทุกเวลา ทว่ากับอีกคน มีแต่คำชื่นชม เยินยอ เช่นนี้แล้วจะให้เธอยืนยิ้มหวานขยันมานั่งทำงานอยู่ได้อย่างไรไหว...
ทันทีที่ประตูถูกผลักเข้ามาโดยไร้สัญญาณเตือน มันเปิดผางเข้ามาพร้อมด้วยคำบริภาษอย่างเจ็บแสบ... “ อีนังลูกชั่ว...”
รุ้งแก้วที่ยังปวดศีรษะกับอาการเมาค้างรวมถึงรับศึกหน
