หอบลูกหนีสามียากูซ่า

หนีที่ 1 แย่แล้ว

หนีที่ 1

แย่แล้ว

สูงขึ้นไปราวๆ เจ็ดร้อยกิโลเมตรจากเมืองหลวง มีอยู่เมืองหนึ่งที่ถูกตั้งชื่อตามผู้ที่มาบุกเบิกสมัยสงครามโลกครั้งที่สองว่า โกฮัน โกฮันเป็นสามจังหวัดชายแดนเหนือ อีกด้านมองดูด้วยตาเปล่าก็ยังเห็น กำแพงชายแดนประเทศเพื่อนบ้านซึ่งฝั่งนั้นเต็มไปด้วยธุรกิจสีเทา ทั้งกาสิโน สถานเริงรมย์ค้ากาม เป็นศูนย์ที่นักเที่ยวนักพนันมักไปเสพสุข หากแต่เมืองโกฮันที่เป็นด่านหน้ากลับไม่เจริญเท่าที่ควรนัก อย่างที่เขาว่ากันว่า 'ทางผ่านก็คือทางผ่าน'

ถ้าไม่นับคนท้องถิ่นไม่ว่าใครที่ย้ายมาอยู่ใหม่ที่นี่ ผู้คนในเมืองต้องคิดเป็นอื่นไม่ได้ เพราะไม่มีใครมาปักหลักอยู่ที่นี่ นอกจากพวกหนีคดีหรือหลบหนีผู้มีอิทธิพลมากบดานอย่างแน่นอน

แต่หลายปีมานี้โกฮันกลับถูกพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว กิจการร้านรวง และธุรกิจกลางคืนผุดขึ้นราวกับดอกเห็ด และผู้อยู่เบื้องหลังความเจริญยามราตรีก็เห็นจะเป็น...

“คุณขวัญเมืองครับ คุณขวัญ ตื่นเร็ว! แย่แล้วครับ! แย่แล้ว!”

ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา มีชายหนุ่มอิ่มเอิบผู้หนึ่งข้างตัวเขามีเด็กชายหญิงหน้าตาเหมือนกันกอดอยู่ซ้ายขวา เด็กๆ ทั้งหญิงและชายได้ยินเสียงรบกวนด้านนอกก็พากันตื่นขึ้น ทั้งสองคลำหาความอบอุ่นโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนจะฝังศีรษะเข้าไปยังซอกแขนคนละข้าง งึมงำบอกคนเป็นแม่ว่าหนวกหูนัก

“กะทิ! โวยวายอะไรแต่เช้า ถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายหรือไม่ใช่แจ็กสันมาเปิดคอนเสิร์ต ฉันจะหยิกให้เนื้อเขียว”

เสียงดุด่างัวเงียแต่ก็อยู่ในระดับที่คนหน้าห้องฟังได้ยิน กะทิที่อุตส่าห์รีบคาบข่าวมาบอกต้องกระทืบเท้า เขายืนอยู่หน้าประตูห้องนอนเจ้านาย ใช้มือทุบ ปึง! ปึง! ปึง! กล่าวเสียงดังโดยไม่กลัวตายว่า

“โอ๊ย! คุณขวัญครับ แจ็กสันไม่มาหรอก แต่ที่มาเป็นสามีคุณ คิดว่าพอให้คอขาดหรือเปล่าครับ”

ฟ้ายังไม่สาง ขวัญเมือง ที่ง่วงนอนได้ยินไม่ถนัด เหมือนจะฟังออกแต่ว่าอะไรมาๆ สักอย่าง กะทิเองก็เหมือนจะรำคาญ เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงหนักว่า

“คุณขวัญ ฟังกะทินะ ท่านฮิโรชิกำลังจะเดินทางมา!”

คำว่าฮิโรชิได้ผลชะงัด ไม่ทันได้พูดต่อก็ได้ยินเสียงเด็กร้องขึ้นมา แถมยังเป็นเสียงร้องประสานของเด็กสองคน

ขวัญเมืองหัวใจเต้นตูมตาม มือบางสั่นเทิ้ม เขาไม่รู้จะโอ๋บุตรทั้งสองก่อนดีหรือเรียกขวัญตนเองก่อนดี แต่ด้วยความเฉลียวฉลาดเขารีบเรียกคนรับใช้ให้เข้ามาในห้อง

“กะทิ! เข้ามารับนายน้อยทั้งสองคนแล้วมาช่วยฉันแต่งตัว!”

พูดจบรีบคว้าตัวบุตรทั้งสองขึ้นมาโอ๋ เมื่อครู่เขาตกใจสะดุ้งลุกขึ้น จึงทำให้ศีรษะลูกๆ กระเด็นไปคนละทางตกกระแทกเตียง แม้จะมีผ้าฟูกนุ่มนิ่มรองรับ แต่ยังสร้างความเจ็บปวดให้เจ้าตัวน้อยทั้งสองไม่เบา

***

วันเวลาผ่านไปหลายวัน ขวัญเมืองต่อสายโทรศัพท์หาสายสืบที่ทำงานให้มาตลอดสี่ปี ข่าวลือที่ว่านั่นคือความจริง กะทิไม่ได้หูเบาสะเพร่า เขาสืบมาจนแน่ชัดว่า ท่านฮิโรชิ ที่ขวัญเมืองกลัวนักกลัวหนานั่น จะมายังดินแดนกันดารแห่งนี้อย่างแน่นอน

ยิ่งขวัญเมืองคิดถึงเรื่องที่ตนปิดบังเขา ก็คิดมากจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ!

“นี่หยุดดื่มเถอะ! แกน่าจะเอาเวลาไปเตรียมรับมือสิ! หรือคุณขวัญเมืองที่มีอำนาจมากล้นในโกฮันแต่ดันกลัวสามี”

เพทายไนต์คลับ แหล่งเริงรมย์ที่หรูหราและใหญ่ที่สุดในสามด่าน เสียงนี้เป็นเสียงของบอสเพทายเพื่อนสนิทของขวัญเมืองที่พยายามจะห้ามการเดิมเหล้าจนเกินความจำเป็นของเพื่อนรัก

“ไอ้เพื่อนบัดซบ! แกไม่ใช่ฉัน แกจะรู้อะไร!” ชายหนุ่มวัยยี่สิบหกมองหน้าเพื่อนรักหายใจฟึดฟัดส่งสายตาไม่พอใจ ในใจนึกไปต่างๆ นานา ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาก็ไม่เคยได้ติดต่อเขา ถ้าเขาแค่มาหย่าให้แล้วจบกันมันก็ดี กลัวแต่เขาจะมาปักหลักอยู่ที่นี่แล้วตนจะทำอย่างไร

“เหอะ! เห็นแก่ที่แกให้ฉันยืมเงินทุนตลอด ฉันไม่ห้ามก็ได้ แดกให้ตายๆ ไปเลย!” พูดจบก็สะบัดหน้าออกจากห้องไปทันที

เจ้ากะทิเมาหนักฟุบอยู่ที่โต๊ะ คนเมาราวกับได้ยินเจ้านายทะเลาะกับบอสใหญ่ แถมยังได้ยินเสียงบอสเพทายสั่งว่า

“พวกนายดูแลคุณขวัญเมืองให้ดี”

พนักงานประจำคลับกว่าหลายคนรับคำ “ได้ครับ” เพทายสนิทกับขวัญเมืองตั้งแต่ตอนเขาย้ายมาอยู่ใหม่ๆ เพื่อขวัญเมืองแล้วเขาต้องปิดร้านไม่รับแขกมาสามวัน

คนเมามีสติกึ่งไม่มีสติ นึกถึงภาพในอดีตย้อนกลับไปหลายปีก่อน ตอนที่ยังอยู่กับสามีราวกับพึ่งเกิดเมื่อวาน หากไม่ใช่วันนั้นที่ได้เจอกับ ฮิโรชิ ชีวิตของเขาคงถูกขายออกไปเป็นโสเภณีอยู่ในดินแดนที่เขาไม่รู้จักแม้กระทั่งภาษา

ก่อนรู้จักกับท่านฮิโรชิ เขาก็เป็นเพียงลูกชายที่ถูกแม่ขายให้นายหน้าค้ามนุษย์เพื่อนำเงินไปไถ่บ้าน และส่งน้องๆ เรียนเท่านั้นเอง…

พี่ชายต่างพ่อ พี่ม่านฟ้า น้องชายฝาแฝดต่างพ่อ เอื้องผึ้งและเอิงเอย ป่านนี้ชีวิตพวกเขาจะเป็นอย่างไร แม้ขวัญเมืองจะคิดถึงแต่ก็ทำได้เพียงแค่นั้น เพราะตนรู้ดีว่าหากกลับไปอยู่กับแม่ชีวิตก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น เงินทองที่ได้จากการขายเขาให้ยากูซ่า ก็รู้อยู่เต็มอกว่าแม่ของตนไม่ได้คิดจะเอาไปส่งเสียให้น้องๆ เรียนจริงๆ ข่าวล่าสุดจากแม่คือ หมดตัวและเงินก้อนนั้นก็หมดไปกับการส่งเสียผู้ชายคนใหม่ของเธอ

สามด่านได้ยินข่าวว่า หัวหน้ายากูซ่าประจำเมืองชื่อว่าท่านอคตสึ เพราะอายุมากแล้วจึงมีคำสั่งจากแก๊งหลักเรียกตัวกลับญี่ปุ่น โดยให้ผู้มาแทนเป็นมาเฟียลูกชายของยากูซ่าสังกัดเดียวกัน นามว่าท่านฮิโรชิ

นี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ ขวัญเมืองยังต้องนั่งขบคิด

นี่เป็นเรื่องของพวกเจ้าพ่อมาเฟีย ชาวบ้านทั่วไปหาได้สนใจไม่ พวกเขาสนใจอีกเรื่องมากกว่า เรื่องที่ว่าคุณขวัญเมืองถูกชู้รักทิ้งขว้าง ถึงขั้นปิดไนต์คลับดื่มเหล้าย้อมใจหลายคืน

“พวกมึงรู้มั้ย เมื่อวานมีคนเห็นคุณขวัญเมืองเดินโซซัดโซเซขึ้นรถ เห็นว่าเขาหกล้มจนหมวกหลุดกระเด็น เหอะๆ พวกที่ขายของอยู่แถวนั้นพูดกันไปทั่ว บอกว่าคุณขวัญเมืองงดงามขนาดนี้ ใครมันกล้าทิ้งขว้างวะ”

ไนต์คลับขนาดเล็ก ชายหนุ่มหลายคนพูดคุยกันออกรสชาติ นับตั้งแต่ขวัญเมืองย้ายมาสี่ปีก่อน ผู้คนไม่ได้คิดว่าคนงดงามคนนี้จะหลบหนีคดีหรือหนีผู้มีอิทธิพลมาอยู่โกฮัน แต่พวกเขาเชื่อว่าขวัญเมืองเป็นเมียน้อยของผู้มีบารมี ถูกส่งตัวมาหลบเมียหลวงที่นี่อย่างแน่นอน

ใช่แล้ว มีผู้คนเข้าใจผิดว่าเขาเป็นเมียน้อย

ขวัญเมืองรู้ดีว่าถูกเข้าใจผิดยังไง แต่เขาไม่ได้ใส่ใจมันนัก เข้ามาอยู่ปีแรกเขาไม่สุงสิงกับใคร ทำแค่ประกอบกิจการคลับบาร์เล็กๆ น้อยๆ โดยให้ลูกน้องจัดการให้ทั้งหมด นั่นทำให้ผู้คนพบเจอเขาน้อยมาก

แต่การกระทำของเขากลับยิ่งสร้างข่าวลือเสียหาย

นั่นเพราะการมาของเขาน่าสงสัย!

คุณชายที่ไหนกันมาถึงก็ทุ่มเงินล้านซื้อบ้านหลังใหญ่?

คุณชายที่ไหนกันมาถึงก็มีบอดี้การ์ดหน้าตาน่ากลัวเดินเข้าออกบ้านวันละหลายสิบรอบ?

คุณชายที่ไหนมีอำนาจขนาดเปิดธุรกิจสีเทากว่าสิบแห่งได้ในเวลาเพียงสามเดือน?

และที่สำคัญคือ ยังไม่มีผู้ใดเคยพบเจอสามีเขาอีกด้วย!

ไม่นานข่าวลือเรื่องคุณขวัญเมืองจากเมืองหลวงก็โด่งดังขึ้น พ่อค้ามาเฟียทางเหนือทราบถึงอำนาจของเขาต่างก็ขอเข้าพบ คิดเจรจาขอความร่วมมือทำการค้ากับเขา

ทุกครั้งที่พบผู้คน ขวัญเมืองยิ่งวางตัวสูง เขานั่งอยู่หลังม่าน ไม่เปิดเผยใบหน้า หากสนใจก็จะเรียกคนสนิทให้เจรจา

หรือบางครั้งถ้าต้องทำสัญญา ก็จะให้ทนายส่วนตัวเป็นคนร่างข้อกำหนดต่อหน้า ก่อนจะยื่นให้ดู เอ่ยถามว่าพอใจมั้ย

เพียงแค่ปีเดียว ขวัญเมืองได้พบเจอเหล่าเจ้าพอมาเฟียสามด่านจนเกือบหมดทุกคน แต่ละคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าขวัญเมืองนั้นงดงามและกิริยามารยาทสูงส่ง หากแต่ว่าก็ยังสงสัยว่าเขาเป็นใครมาจากไหน

ตามความเข้าใจ ต่อให้ร่ำรวยเพียงใด ทำไมต้องมาอยู่เมืองทางผ่านแบบนี้ แถมเขายังมีอำนาจบารมี เพราะธุรกิจแต่ละอย่างที่เขาจับต้องไม่ใช่ว่าใครก็จะทำได้ แต่พอคุณขวัญเมืองจะลงมือทำกลับสะดวกสบาย ไม่ต้องพูดถึงพวกยากูซ่าแถบนั้น เวลาขวัญเมืองเดินผ่านพวกเขาก้มโค้งให้เสียยิ่งกว่ายากูซ่าระดับหัวหน้าเสียอีก

ยิ่งปะติดปะต่อ ทุกคนก็ลงความเห็นกันว่า ต้องเป็นสมบัติส่วนตัวของผู้ยิ่งใหญ่สักคนแน่ๆ

แต่ก็เดาไม่ถูกว่าเป็นใคร หากแต่ทุกคนคิดตรงกันว่าเขาต้องไม่ใช่ภรรยาหลวง เพราะหากสูงศักดิ์ถึงเพียงนั้น ทำไมถูกส่งมาลำบากอยู่บ้านนอกโดยสามีไม่เหลียวแล

ดังนั้น! เขาต้องเป็นเมียน้อย! เป็นเมียรองที่ถูกเลี้ยงไว้อย่างลับๆ นอกบ้านแน่นอน!

***

แต่ว่าทุกคนคิดผิด ขวัญเมืองผู้ถูกกล่าวหาว่าเป็นน้อยมาตลอด ตอนนี้หายแล้วและได้สติ สมองอันชาญฉลาดคิดได้ว่าทำไมตัวเองมัวแต่เสียเวลาอยู่แบบนี้ล่ะ หากสามีจะมาจริง เขาต้องเตรียมรับมือสิ คิดได้ก็ตะโกนสั่งกะทิ

“กะทิ! ไปซื้อบ้านหลังข้างๆ เร็วเข้า!”

กะทิรับคำ “ครับ” จากนั้นถามต่อ “คุณขวัญจะซื้อมาทำไม?”

เมื่อครู่ขณะนั่งทำงานเขาก็คิดขึ้นได้

“ใช่แล้ว! ทำลายหลักฐาน ซ่อนฝาแฝดไว้”

“ฟังนะกะทิ! ต่อจากนี้เธอไม่ใช่คนรับใช้ แต่เป็นม่ายผัวตายลูกติด เพื่อนของฉัน พวกเราเป็นเพื่อนบ้านกัน ต่อไปนี้เรียกฉันว่า พี่ขวัญเมือง!”

กะทิพอฟังถึงกับผงะถอยหลังร้อง “โอ๊ย!” หัวชนเสาเข้าเต็มๆ กะทิไม่มีทางเลือก เจ้านายว่ายังไงเขาก็ต้องว่าแบบนั้น

วันรุ่งขึ้นขวัญเมืองก็ส่งทนายไปทำสัญญาซื้อขาย จัดการให้คนงานในบ้านทุบกำแพงออกช่องหนึ่ง ทำเป็นประตูเล็กเชื่อมบ้านทั้งสองเข้าด้วยกัน จากนั้นให้คนไปซื้อหาพวงแสดมาปลูกบังไว้ หากไม่สังเกตดีๆ เดินผ่านๆ แทบจะดูไม่ออกว่าด้านหลังนั้นมีประตูเล็กอยู่หนึ่งบาน

ขวัญเมืองนั่งคิดในใจ

“ทำไมเราฉลาดขนาดนี้ ต่อให้คุณฮิโรชิมาถึง แต่ถ้าไม่มีหลักฐานก็ทำอะไรเราไม่ได้”

ขวัญเมืองยิ้มกับตัวเองอย่างผู้มีชัย นึกไม่ถึงว่าสามีที่เหมือนกับลืมเขาไปแล้วนั้น กำลังจะมา แต่แล้วยังไงล่ะ เพราะตอนนี้พวกเขาก็ผูกพันกันแค่ทะเบียนสมรสเท่านั้น ถ้าไม่นับเรื่องฝาแฝดที่สามียังไม่รู้เรื่อง ก็เหมือนกับว่าเขาสองคนแต่กันแค่ในนาม

ใช่ ทะเบียนสมรสที่เขาเอาไว้เป็นไม้กันหมา

หากสมัยก่อนหนักแน่นแบบนี้ก็คงดี ตลอดสี่ปีขวัญเมืองตัวคนเดียวถูกหล่อหลอมให้แข็งแกร่ง พอนึกถึงหน้าฮิโรชิ ผู้ที่ช่วยชีวิตตอนถูกนำมาขาย ขวัญเมืองจำได้ดี ตอนพบเขาครั้งแรก ตนยังเป็นเพียงเด็กหนุ่มวัยยี่สิบสองผู้ถูกแม่แท้ๆ ผลักไส จากนั้นเขาก็เพียงอยากทดลองของก่อนจะถูกส่งขายไปค้ากามที่ต่างประเทศ

ยิ่งนึกไปตอนที่ต้องรับบทภรรยาก็ยิ่งน้อยเนื้อต่ำใจ

“ผมทำเพื่อคุณมากมาย แต่คุณเห็นผมเป็นแค่ผ้าขี้ริ้วขาดๆ ดูว่าถ้าผมไม่ยอมรับซะอย่าง คุณจะทำอะไรผมได้ คุณฮิโรชิ”

***