หอบลูกหนีสามียากูซ่า

หนีที่ 5 เจ้านายตัวจริง

หนีที่ 5

เจ้านายตัวจริง

พอมาถึงชายแดนฮิโรชิไม่ได้ตรงไปหาภรรยาเนื่องจากต้องนำลูกน้องนับพันเข้าพักที่ฐานยากูซ่าของท่านอคตสึที่ย้ายออกไปในเมืองข้างๆ ชื่อว่าเมืองเอซ พอถึงที่หมายก็วุ่นวายอยู่กับการวางตำแหน่งงานให้ลูกสมุนยากูซ่านับพัน ก่อนอื่นเขาเข้าพบคนใหญ่คนโตในเมือง แต่หากเทียบตำแหน่งพวกข้าราชการพวกนี้ก็แค่ปลายแถวสำหรับยากูซ่าแบบเขา ที่จะลั่นไกใส่เมื่อไหร่ก็ย่อมได้ แต่ยังไงมันก็เหมือนน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าฮิโรชิต้องการทำธุรกิจแบบราบรื่นแลกกับส่วยก้อนโตที่จะมอบให้ทุกเดือน

เงินเดือนข้าราชการอันน้อยนิดจะเทียบเงินส่วยจากพวกมาเฟียได้ยังไง

ดังนั้นสถานที่รับรองจึงเป็นไปด้วยความอ่อนน้อม กลัวจะทำให้ยากูซ่าเลื่องชื่อผู้มาใหม่ไม่พอใจ จึงจัดงานเลี้ยงต้อนรับเป็นการใหญ่ หวังปรนเปรอสร้างความพึงพอใจให้แก่หัวหน้ายากูซ่า

ฮิโรชิไม่ใช่คนช่างจ้อ เขาร่วมงานเลี้ยงอย่างเป็นกันเอง ปากก็พูดคุยแต่เรื่องงาน เรื่องส่วนแบ่ง เรื่องส่วย

สามวันต่อมาฮิโรชิยิ่งวุ่นขึ้นอีก เขาต้องเดินทางไปตามฐานยากูซ่าต่างๆ เพื่อให้ลูกน้องยากูซ่าที่มาใหม่ปักหลักทำธุรกิจ ไหนจะบ่อนกาสิโนติดชายแดนที่เขาต้องเข้าไปดูแล แทบไม่มีเวลาได้หยุดพัก โดยที่หารู้ไม่ว่าตอนนี้ฐานหลักของเขาเกิดเรื่องใหญ่

“ยกให้ดี หากเสียหายฉันจะสั่งทำโทษเธอ!”

ฐานหลักของมังกรแดงดำ ตั้งแต่ถึงเมืองเอซ ฮิโรชิยังไม่ทันได้เหยียบเท้าเข้าบ้านตนเองสักครั้ง

แต่ตอนนี้ระบบระเบียบในบ้านกลับเป็นไปด้วยความเรียบร้อย โดยเฉพาะแรงงานที่ติดตามมา ส่วนมากเป็นคนจากตระกูลยากูซ่ากระทำผิด ที่ถูกส่งมาใช้แรงงานชายแดน

แน่นอนที่ว่าใช้แรงงาน เด็กหนุ่มย่อมต้องถูกใช้ แต่ผู้หญิงส่วนมากถูกใช้งานไม่หนักมาก แถมหญิงสาวหน้าตาดีหน่อยก็ถูกวางให้เป็นตัวท็อปเพื่อทำงานประจำคลับในเครือยากูซ่าของฮิโรชิ

ในบรรดาหญิงสาวชั้นแรงงานหนึ่งในนั้นก็คือมิวะ ที่กำลังยืนคุมแรงงานชายขนย้ายเฟอร์นิเจอร์เข้าคฤหาสน์

ความจริงตัวมิวะไม่ได้ถูกมอบหมายให้อยู่ในคฤหาสน์ของฮิโรชิ แต่มิวะเป็นผู้หญิงฉลาด เธอมีลูกเล่นมากมาย ใช้แผนการต่างๆ นานา ออดอ้อนจนฮิโรชิใจอ่อน ยอมให้ย้ายเธอให้มาทำงานในบ้านตนเอง

“เหอะ! เธอก็เป็นคนรับใช้ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งคนอื่น!”

คนงานคนหนึ่งเหนื่อยจนทนไม่ไหว เขาแบกกล่องหลายใบเดินหลายรอบ สังเกตดูหญิงสาวในชุดผ้าเนื้อหยาบมานาน ยืนสั่งคนนั้นทีคนนี้ที ราวกับตนเองเป็นเจ้าของคฤหาสน์

“นายชื่ออะไร?”

คนงานหนุ่มคิดไม่ถึงเธอจะถามชื่อเขา แต่ยังตอบออกไปตามจริง “ฉันชื่อซูซู แม้ทางบ้านตกต่ำแต่ก็ไม่ได้ต่ำกว่าเธอ รู้ไว้ด้วยถ้าคิดเอาเปรียบคนอื่น เธอต้องมีสถานะสูงกว่าตอนนี้!”

ตามความคิด หญิงสาวคนนี้เขาเคยเห็นหน้ามาสองสามครั้ง จำไม่ผิดว่าเธอก็เป็นหนึ่งในผู้ใช้แรงงาน ไม่ได้สูงส่งไปกว่าตนตอนนี้เลย

“ถ้าไม่แบกหามก็ไปขุดดิน”

กล่าวจบก็โบกมือคราหนึ่ง ยากูซ่าประจำบ้านสองคนก็มาหิ้วคอเสื้อชายหนุ่ม ภายใต้เสียงโวยวายร่ำร้องว่าปล่อยฉัน! ปล่อยฉัน! แรงงานคนอื่นที่อยู่ไม่ไกลต้องก้มหน้าเร่งรีบทำงานในมือตน กลัวจะถูกแม่บ้านมิวะเล่นงานไปด้วย คิดในใจเจ้าโง่นั่นไม่รู้หรือ ว่าเธอกับท่านฮิโรชิมีความสัมพันธ์อะไรกัน

ใช่แล้ว! ความสัมพันธ์ไม่ธรรมดา!

ตลอดการเดินทาง ใครบ้างไม่มีตาสังเกตเห็น มิวะเดินเข้าๆ ออกๆ ไปหาท่านฮิโรชิเป็นว่าเล่น บางครั้งก็สั่งให้เธอนั่งไปบนรถคันเดียวกับเขา คนที่ไม่มีตาเท่านั้นล่ะ ที่จะมองไม่ออกถึงความสัมพันธ์ทั้งสองคน

“ก้มหน้าไว้! อย่าสบตาเธอ!”

ชายสูงวัยสะกิดหนุ่มน้อยข้างกาย เขาทราบว่ามิวะไม่ชอบให้ผู้คนสบตา เขาเคยเห็นเธอลงโทษคนอื่นๆ เพราะเหตุผลนี้มาหลายครั้งแล้ว

ทุกอย่างกลับสู่ปกติอย่างรวดเร็ว พวกยากูซ่าประจำฐานเหล่านี้เธอได้รับมาจากฮิโรชิ ถึงจะรู้ว่าถ่านไฟเก่าของเขาไม่ได้ลุกโชน แต่สิ่งที่เขามอบก็ช่วยได้มาก จากตำแหน่งคนงานชั้นต่ำ ออดอ้อนไม่กี่ครั้งก็ถีบตัวขึ้นสู่จุดสูง อย่างน้อยก็สูงกว่าเหล่าคนที่กำลังขนของและปัดกวาดอยู่ในคฤหาสน์ตอนนี้...

***

ที่ไนต์คลับประจำเมืองเอซ ชื่อว่าบุนดุน

คลับหนึ่งในเครือยากูซ่าของฮิโรชิ หนังตาชายหนุ่มที่นั่งรับฟังรายงานจากลูกน้องคนสนิทกระตุกเป็นครั้งที่สาม

“หมดแล้วหรือ? เขาทำเท่านี้หรือ?”

“เออ...ยังเหลืออีกเรื่องครับ แต่จะโทษคุณขวัญเมืองไม่ได้ ชายหนุ่มมาติดพันแต่คุณขวัญเมืองไม่เล่นด้วย”

แสงจากคริสตัลโคมระย้าสาดส่องกระทบผู้กล่าว หากขวัญเมืองมาพบเห็นว่าเขาเป็นใคร คงตกใจจนฉี่ราด นี่เป็นพ่อบ้านอัน ชายชราที่รับใช้เขามาตั้งแต่สี่ปีก่อน คนที่เขาคัดเลือกมากับมือ

"..."

ย้อนเวลากลับไปตอนถูกสามีขับไล่ไสส่ง ตอนนั้นขวัญเมืองเดินทางมากับรถยนต์ที่เขาจัดให้ แน่นอนว่าจากกันตอนนั้นไม่ได้เป็นไปด้วยดี ขวัญเมืองพยายามพร่ำถามหาเหตุผล ฮิโรชิก็ตอบเพียงว่า ให้เขารีบออกเดินทางไปก่อน เดี๋ยวจะตามไปหย่าให้

ขวัญเมืองได้แต่ตัดพ้อกับโชคชะตาของตัวเอง ก่อนหน้านั้นถูกแม่นำมาขาย เขาก็ปลงตกกับชะตาชีวิตไปหนึ่งรอบ และเตรียมตัวเตรียมใจจะไปใช้ชีวิตในฐานะโสเภณีเครือมังกรแดงดำ แต่โชคชะตาก็เข้าข้างทำให้เข้าได้เจอกับฮิโรชิจนได้มาบำเรอกามให้เขาแทน แม้ฝ่ายนั้นจะเป็นคนพูดน้อยแต่ระหว่างที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ฮิโรชิปฏิบัติกับเขาราวกับว่าเป็นคนรักจริงๆ ขวัญเมืองไม่ได้รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นแค่นายบำเรอเลยสักนิด แถมต่อมาไม่นานเขายังสั่งให้ขวัญเมืองแต่งงานด้วย ตอนนั้นขวัญเมืองไม่ได้สนใจว่าเพราะอะไร แต่การแต่งงานกับฮิโรชิมันเหมือนกับเป็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ จากที่จะต้องไปเป็นกะหรี่ต่างแดนกลับก้าวขึ้นเป็นภรรยาสูงศักดิ์ของหัวหน้ายากูซ่า แล้วมีหรือขวัญเมืองจะไม่รักสามียิ่งกว่าชีวิต เพราะเขาเป็นผู้ให้ชีวิต ในขณะที่คนมอบชีวิตให้เขาอย่างพิไล กลับทุบทำลายชีวิตเขาโดยไม่สนว่าเขาจะต้องไปทนทุกทรมานที่ต่างแดนสักแค่ไหน

ตอนฮิโรชิไล่ ขวัญเมืองแม้เสียใจแต่ก็ยังยอมจากมาแต่โดยดี ระหว่างทางขึ้นเหนือพบสองตาหลานเดินโซซัดโซเซอยู่ริมถนน คราแรกเขาไม่ได้สนใจนัก แต่บังเอิญรถยนต์เขาติดหล่ม ฮิโรชิต้องการให้เขาไปอย่างเงียบๆ ไม่ให้แม้แต่คนติดตามไปด้วย ให้แค่คนขับรถไปส่งเพียงหนึ่งคน แล้วก็เงินทองจำนวนไม่น้อย แถมยังเป็นการลาจากยามค่ำคืนราวกับกลัวว่าใครจะรู้

หนึ่งคุณขวัญเมือง หนึ่งคนขับรถ แต่พวกเขาช่วยกันดันรถขึ้นจากหล่มโคลนไม่ได้ จนกระทั่งชายชราและหลานชายผอมแห้งเดินมาทัน ทั้งๆ ที่ขวัญเมืองไม่ได้ร้องขอความช่วยเหลือ แต่พวกเขายังช่วยดันรถยนต์จนไปต่อได้

ตอนนั้นขวัญเมืองกำลังเศร้า คิดไม่ถึงว่าในโลกยังมีคนดีอยู่อีก ดูจากเสื้อผ้าก็ทราบว่าพวกเขายากจนมาก จึงสอบถามว่าพวกเขาจะเดินทางไปไหน

ชายชรากล่าว “พวกเราไม่มีที่ไป”

จากวันนั้นมาถึงวันนี้ พ่อบ้านอันอยู่กับเขามาสี่ปีเต็ม ไม่เคยมีสักครั้งปฏิบัติงานผิดพลาด ดูแลคฤหาสน์เรื่องยิบย่อยอย่างดี รองรับอารมณ์ฉุนเฉียวของขวัญเมืองอย่างใจเย็น อีกทั้งขวัญเมืองยังส่งหลานชายเขาเรียนหนังสือ ไม่ได้ให้ทั้งสองอยู่อย่างยากลำบากแม้แต่น้อย

ในสายตาขวัญเมืองที่แทบจะตัวคนเดียว เห็นเขาเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งจริงๆ ใครจะไปคิดว่าเขาจะเป็นนาตาชาปลอมตัวมา...

อันผา หรือพ่อบ้านอัน หรือจะเรียกอะไรก็ตามแต่ คนที่ขวัญเมืองคิดว่าเป็นญาติผู้ใหญ่มาตลอด ตอนนี้เขายืนอยู่กลางห้องวีไอพีคลับหรู รายงานเรื่องราวต่างๆ ของขวัญเมือง ให้เจ้านายที่แท้จริงของตนฟัง

ฮิโรชิคิ้วกระตุกอีกครั้ง พอฟังถึงคำว่า “ซื้อคฤหาสน์ทุบกำแพงเจาะประตู”

“เออ...นายท่าน เรื่องนี้ไม่อาจโทษคุณขวัญเมือง...”

ดวงตาที่เริ่มฝ้าฟางมองไปยังบอสใหญ่เท่านั้น...ชายชราไม่กล้าเล่าต่อแล้ว “…”

ข่าวล่าสุดที่อันผาส่งให้เขาคือก่อนที่เขาจะมาที่เมืองนี้ราวหนึ่งสัปดาห์ ตอนนั้นฮิโรชิเองก็ยุ่งอยู่กับการย้ายครั้งใหญ่จึงไม่ได้ติดต่อพ่อบ้านอัน คิดเองเออเองว่าไม่นานก็จะมาหาเมียตัวแสบแล้ว ค่อยมาฟังรายงานทีเดียว

“เออ...นายท่าน ท่านรับปากผมมาก่อน ว่าจะไม่ตีคุณขวัญเมือง”

ครั้งนี้ฮิโรชิไม่ได้คิ้วกระตุก หากแต่กระตุกไปทั้งใบหน้าครึ่งซีก เขายังจะก่อเรื่องอะไรร้ายแรงได้ยิ่งกว่าการแอบใช้อำนาจภรรยามังกรแดงดำสั่งการยากูซ่าฝีมือดีของท่านอคตสึได้อีก

“พูดมาเถอะ ยังไงนั่นก็เมียผม อย่างมากก็แค่ดุด่า ผมไม่ตีเขาหรอก” ฮิโรชิยืนยันรับคำ เพื่อให้พ่อบ้านเล่าออกมา

“เออ...นายท่านรับปากแล้วนะ คืออย่างนี้ครับ คุณขวัญเมืองกลัวท่านทราบเรื่องของเด็กๆ เลยซื้อคฤหาสน์ติดกัน ส่งคุณหนูและคุณชายน้อยไปอาศัยอยู่ที่นั่น ปลอมเป็นลูกของคนใช้ส่วนตัวเจ้ากะทิ...เอ่อคือ...”

“ปัง! เพล้ง” โต๊ะกระจกกระจายเกลื่อนพื้น! ฮิโรชิเด้งตัวลุกยืนเต็มความสูง เมื่อครู่เขาขาดสติฟาดฝ่ามือใส่โต๊ะกระจกตรงหน้า สันกรามขบกัดเข้าหากันจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน หอบหายใจราวกับวัวบ้าดังฟืดฟาด

“บ้าจริง เจ้าเด็กนั่น! ตาแก่ตามผมกลับคฤหาสน์เดี๋ยวนี้! ถ้าไม่ได้ตีก้นสักครั้ง! เขาคงไม่รู้จักสำนึก!” ฮิโรชิก้าวฉับๆ ผู้เฒ่าอันถึงกับโดดขวางคุกเข่าลงกับพื้นอ้อนวอนว่า “นายท่านรับปากผมแล้ว นายท่านรับปากผมแล้ว!”

ตามธรรมเนียมยากูซ่าของตระกูลยามาดะ เรื่องลูกถือเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ว่าพ่อแม่จะเลวทรามขนาดไหนแต่ลูกตามสืบสายเลือดย่อมไม่ให้ไปเรียกใครอื่นว่าพ่อหรือแม่เด็ดขาด เป็นที่รู้กันสืบมานาน แต่ขวัญเมืองกลับปิดบังเขาเรื่องลูก แถมยังส่งลูกของเขาไปเป็นลูกของคนใช้ นี่ไม่เท่ากับว่าหยามหน้าเขาอย่างนั้นรึ

ฮิโรชิพอคิด นี่เขาถึงกับให้บุตรของเขาเรียกคนใช้ว่าแม่ ทั้งที่ตนมีลูกชายสืบตระกูลคนแรก เขาในฐานะยากูซ่าตระกูลยามาดะ จะแบกหน้าไปพบท่านพ่อได้ยังไง!

“บัดซบนัก เสียทีที่ฉันชุบเลี้ยง!”

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห หากแต่ที่เข่าทั้งสองของเขา มีพ่อบ้านอันกอดรัดไว้แน่น เป็นตายไม่ยอมให้เขาออกจากห้องไป “…”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“ตุบ! โอ๊ย! ตุบ! ตุบ! โอ๊ย!”

ที่โกดังเก็บอาวุธ มีเสียงกระแทกหนักๆ ระหว่างท่อนไม้และเนื้อคน ยากูซ่าระดับล่างสิบกว่าคนไม่เข้าใจ ท่านฮิโรชิคึกอะไร ดึกขนาดนี้ยังเรียกพวกเขาออกมาทุบตี

“โอ๊ย! ท่านฮิโรชิ ผมเข้าใจว่าฝึกฟันดาบ แต่ท่านฟาดอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้ ฝีมือเราจะพัฒนาได้ยังไง”

ผู้กล่าวเป็นลูกน้องคนสนิทของฮิโรชิ เมื่อครู่เขากับพวกอีกสามคนเพิ่งประมือกับบอสใหญ่ หากแต่จะใช้คำว่าประมือเสียทีเดียวก็ไม่ได้ เพราะเพิ่งแค่เริ่มชักดาบไม้ ก็ถูกอีกฝ่ายจู่โจมติดๆ หากเป็นดาบยากูซ่าจริงพวกเขาคงตายไปหมดแล้ว

“แค่นี้ยังหลบไม่ได้! ถึงเวลาสู้จริง หากฉันไม่เข้มงวด พวกแกจะเอาชีวิตรอดได้ยังไง!”

พูดจบก็หันไปทางผู้ใต้บังคับบัญชาที่ยืนอยู่ข้างๆ อีกหลายคน พยักหน้าเป็นสัญญาณว่า พวกแกเข้ามาให้ฉันเชือดซะดีๆ

น่าสมเพชยากูซ่าหนุ่มกลัดมันสิบกว่าคน จู่ๆ ก็ถูกหัวหน้าของตนปลุกมาฝึกกลางดึก พวกเขาได้แต่ยอมรับชะตากรรม เดินไปหยิบดาบไม้ ตั้งท่าโจมตีปีศาจตรงหน้า

เสียงตุบๆ ตับๆ บางคนถูกดาบไม้ฮิโรชิทิ่มแทงกระเด็นกระดอน เมื่อได้ออกกำลัง ชายหนุ่มก็รู้สึกสะใจมาก รู้สึกเหมือนได้ระบายความอัดอั้นภายในใจ!

***