“ช่วยเมียผมด้วยครับ เธอไม่สบาย แล้วก็ตัวร้อนจี๋มากด้วย”
ร่างสูงถอดเสื้อสูททิ้งไว้บนรถเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตพับแขนไว้ครึ่งซอก ร้องบอกเจ้าหน้าที่พร้อมด้วยนางพยาบาล ต่างกำลังปฏิบัติหน้าที่ด้วยความคล่องแคล่ว
มือใหญ่ยังคงกุมมือน้อยไว้อย่างห่วงแหน ขายาวก้าวตามพร้อมกับเรียกขานชื่อเจ้าของร่างซีด ทว่าตัวกลับร้อนดั่งไฟไม่หยุดปาก
“เม...เมครับ”
แววตากร้าวกระด้างเป็นนิจทอดลงมองร่างไร้สติอ่อนยวบ ใจนั้นอยากเจ็บแทน เฝ้าภาวนาขออย่าให้หญิงสาวเป็นอะไรหนักกว่านี้เลย เนื่องจากตัวของหญิงสาวนั้นร้อนจี๋ อุณหภูมิในร่างกายคงสูงมาก สุ่มเสียงอาจทำให้เกิดภาวะช๊อคได้ทุกเวลา
“เม...ได้ยินผมไหม”
“ใคร?...”
เสียงเรียกฟังดูห่างไกลนั้นแว่วผ่านเข้าโสตประสาทคนไร้สติ มายาวีส่ายหน้าทุรนทุราย เหงื่อโซมกายด้วยพิษของไข้และอุณหภูมิที่ยังไม่ลด เจ้าหล่อนอยากขยับปากขานรับเสียงเรียกชื่อตนเอง หากทว่ากลับทำไม่ได้ เหมือนเพียงลมผัดผ่า
