เมียรักของมาเฟีย

Ep1(จบบท) : ปล้นสวาท By...kanokrot-3

“นายก็ได้ในสิ่งที่ต้องการไปหมดแล้ว เมื่อไหร่นายจะยอมปล่อยฉันไปเสียทีล่ะ”

มายาวีไม่อาจปฏิเสธสิ่งน่าอับอาย ทุกอย่างเธอไม่สามารถควบคุมมันได้ ล้วนเป็นปฏิกิริยาทางร่างกายหลั่งออกมาตามธรรมชาติ เธอฝืนมันไว้ไม่ไหวจริงๆ

ทว่าใจเธอไม่ได้ต้องการอย่างที่เขากล่าวหา เธอเกลียดเขา เกลียดพอๆ กับครอบครัวใหม่ของบิดา แม่เลี้ยงกับน้องสาวทั้งคู่ที่คอยจ้องแต่จะทำร้ายเธอเสมอมาจนสุดท้ายเธอต้องระเห็จหนีมาใช้ชีวิตลำพังที่นี่ ก่อนมาพบเจอเข้ากับซาตานร้าย พวกคนใจดำ ใจยักษ์ ใจมาร ไม่รู้ว่าชาติที่แล้ว เธอได้สร้างเวรกรรมอะไรไว้กับคนพวกนี้นักหนา ชาตินี้ถึงได้ตามรังควานไม่ลดละ เจอแต่คนใจทรามทำร้ายจิตใจกันทุกหนแห่ง...

“คงกินเธออิ่มละมั้ง...”

“แต่ฉันไม่ได้ต้องการ อย่าทำอะไรฉันอีกเลยนะ...ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวฉันก็เหลือเพียงแค่ลมหายใจแค่นั้น หรือคุณต้องการ ฉันจะยกมันให้คุณ”

มายาวีพรั่งพรูคำพูดออกมาทั้งหมดด้วยความรู้สึกคั่งแค้นหัวใจ เธอตวัดสายตาถือดี เชิดใบหน้านองด้วยน้ำตาขึ้นจ้องชายหนุ่ม

เพียงแค่เขาบอกว่าต้องการ เธอจะยกมันให้เขาอย่างไม่คิดลังเล...

ในเมื่อตอนนี้ในชีวิตขอบเธอ มันแทบไม่เหลือใครข้างกายอีกแล้ว ญาติทางฝั่งมารดาที่เหลือเพียงคนเดียว ท่านยังกล้าส่งเธอให้กับไอ้คนสารเลวมันทำร้ายได้ลงคอ แล้วต่อจากนี้ เธอจะเหลือใครที่พอเป็นที่พึ่งในชีวิตได้อีกบ้าง คงไม่มีอีกแล้วสินะ ส่วนบิดานะเหรอ ตั้งแต่ท่านแต่งงานใหม่ จนเกิดน้องสาวที่ชื่อโมนา ท่านก็เปลี่ยนไปราวเป็นคนละคน ท่านทั้งรักทั้งหลงแม่ลูกคู่นั้นจนละเลยลูกคนนี้ของท่านไปโดยปริยาย อะไรท่านก็มีแต่ยกให้โมนา แม้กระทั่งคนรักอย่างพี่รบิล ท่านยังจัดแจงยกเขาให้กับน้องสาวของเธอ

 ทั้งที่เธอรักและเจอพี่รบิลก่อนที่โมนาจะเจอด้วยซ้ำ...

“ว่าอย่างไร เมื่อไหร่คุณจะยอมปล่อยฉันไปจากขุมนรกบ้าๆ นี่สักที”

เจ้าพ่อมาเฟียปล่อยข้อเท้าเล็กให้เป็นอิสระ แล้วยกมือกอดอก ทำเป็นยืนนิ่งคิด

“นั่นสินะ...เมื่อไหร่ดี?”

เขายังหาคำไม่ได้ ด้วยไม่คิดว่าจะมาเจอของถูกใจจนยากเกิดขว้างทิ้ง เขาไม่อาจกำหนดระยะตายตัว เมื่อคิดว่าคงอีกนานทีเดียวกว่าเขาจะเบื่อเจ้าหล่อน ส่วนเงินที่ไอ้แก่ลุงของมายาวีค้างเขาอยู่ เขาคิดจะยกให้มันทั้งหมด

 แลกกับการมีนางบำเรอถูกใจเอาไว้เคียงกาย...

“เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง ตอนนี้เราสองคนมาทำอย่างอื่นกันก่อนดีกว่า” คนให้คำตอบไม่ได้เดาะลิ้น หรี่ตามองดอกเบี้ยสาวตาพราว

“ไม่...ฉันไม่ยอม...” คนไม่ยอมพลิกตัวหวังคลานหนี แต่ก็ยังช้ากว่ามือหยาบ

ชายหนุ่มพลิกร่างบางขึ้นนอนหงาย สายตาจับจ้องความอุดมของวัยสาว สองผลส้มนั้นโดดเด่นน่าลิ้มลอง เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผากแล้วโถมทับกายเปลือยทาบทับร่างเล็กกว่า ต้องการสัมผัสเรือนร่างแสนบริสุทธิ์นี้ให้มากกว่าเดิม

มายาวีอายจนตัวแดง อยากยกมือขึ้นปิดบังสายตาพญามาร ทว่าเขากับทาบทับบดเบียดกายแกร่งกับเรือนร่างขาวลออของเธอจนแนบสนิททุกตารางนิ้ว

“อย่า...อืออออ” หญิงสาวร้องครางอู้ ตอนถูกนิ้วร้อนสอดใส่อย่างไม่รู้ตัว

เขาถูไถแท่งนิ้วร้ายอยู่สักพักให้คนด้อยประสบการณ์ทรมานเล่น ก่อนจะชักมันออกมา มายาวีแอ่นผวาตามเมื่อเธอกำลังแตะถึงความสุข

“ฉันจะทำเธอเบาๆ แค่เธออย่าพยศกับฉัน ตกลงไหมเม...” เขาว่าแล้วยกนิ้วที่เคลือบด้วยน้ำเมือกเข้าปาก จับจ้องดอกเบี้ยสาวด้วยสายตาหื่นกระหาย

“หวาน อร่อย จะลองชิมดูบ้างไหม” มายาวีส่ายหน้า หอปากเมื่อร่องสวาทถูกดุ้นเนื้ออวบดันเข้าแทนที่นิ้วมืออย่างไม่รู้ตัว

“ซี้ดดดด...อร้ายยยย” หญิงสาวซีดปากพร้อมหลับตาปี๋ ความอึดอัดที่ปนมากับความเจ็บแสบทำเอาเธอสั่นสะท้าน จึงยกมือขึ้นดันร่างหนาให้ลุกออกจากกายเธอ

“เจ็บเหรอ...”

ความใหญ่โตเคลื่อนผ่านความคับแคบ แน่นและบีบรัดจนก่อเกิดความเสียวขั้นสุดยอด เดวิสกัดฟันกรอด เขาไม่เคยเจอความสุขที่มันล้นอกอย่างนี้มาก่อน

“เจ็บ...คุณพอก่อนได้ไหม ฉันรับคุณไม่ไหวแล้วจริงๆ” มายาวีร้องไห้ดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองคล้ายความเจ็บตรงจุดเชื่อม มันบวมช้ำ เพราะของเธอยังใหม่และเดวิสกระทำกับเธอรุนแรงในตอนแรก

จะเรียกการกระทำนั้น เป็นการข่มขืนเธอเลยก็ว่าได้กับการเสียตัวครั้งแรกให้กับเขา...

“อืมมมม...ซี้ดดด...ทนหน่อย ฉันจะเร่งทำให้ก็แล้วกัน แล้วฉันจะพอแค่รอบนี้”

พอสิ้นสุดคำต่อรอง เดวิสจึงยันกายหนาลุกขึ้นคร่อมร่างอิ่มเอมไว้ หรี่ตามองหญิงสาวด้วยสายตาอ่านไม่ออก พร้อมกดกระแทกความเป็นเขาหลังจากแช่นิ่งมานาน ใส่ร่างอ่อนปวกเปียกที่นอนร้องไห้กระซิก

“โอ้ว...ดีเหลือเกิน แม่คุณเอ่ย...” เจ้าพ่อมาเฟียรั้งร่างเล็กเข้ามากอดรัด จูบปากอิ่มอย่างบ้าคลั่ง แล้วตอกย้ำดุ้นร้ายเข้าใส่เสียงดัง

มายาวีกรีดร้องอย่างเจ็บปวดทุกครั้งยามเขาตอกบั้นเอวลงมาที่เธอ มันเจ็บปวดแต่ก็ต้องกัดฟันทนเพื่อให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปให้เร็วที่สุด

เดวิสกัดฟันเร่งส่งบั้นท้ายเข้าหา เพื่อต้องการพาตนเองเยือนความสุขสมหวังได้เร็วขึ้น เสียงเนินเนื้อกระทบกันถี่ระรัว ก่อนชายหนุ่มจะส่งเสียคำรามราวสัตว์ป่า เกร็งร่างสั่นสะทาน เมื่อความซ่านสยิวที่มาพร้อมกับการปลดปล่อยสายพันธ์เข้าสู่แอ่งธรรมชาติหอมหวานจนหยดสุดท้าย...

“อร้าย! ...”

สิ้นเสียงคำราม เดวิสทรุดกายแข็งแรงนอนแผ่ลงด้านข้าง ไม่กล้าทับร่างบาง แค่นี้เธอคงเจ็บปวดมากพอดู ก่อนรั้งเอาร่างสาวอ่อนแรง ที่กำลังนอนร้องไห้เข้ามากกกอดไว้ในอ้อมแขนอย่างแสนสุขสมหวัง...

                                                                                    -----------------------------------