ร่างสูงกระแทกแผ่นหลังเข้าหาพนักเก้าอี้ตามอารมณ์เดือดดาล โมโหจนของบนโต๊ะถูกกวาดตกหล่นสู่พื้นกระจัดกระจายเกลื่อนกลาด บางชิ้นถึงกับแตกหักก็มี ก่อนเจ้าของอารมณ์ไม่ปกติตวัดสายตาแดงจัดขึงจับจ้องลูกน้องในห้องทีละคน ซึ่งแต่ละคนล้วนแต่ยืนก้มหน้างุด กุมมือประสานกันไว้ตรงหน้าอย่างขลาดกลัวต่อแรงอารมณ์ของผู้เป็นนาย
หนึ่งอาจด้วยเพราะรู้ตัว คราวนี้พวกตนนั้นดันทำงานผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย...
“กูแค่สั่งให้พวกมึงเฝ้าผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียว มึงยังเสือกปล่อยให้เขาหนีรอดออกไปลอยหน้าข้างนอกอย่างสบายใจเฉิบ แล้วนับประสาอะไรกับงานชิ้นใหญ่กว่านี้ พวกมึงจะทำสำเร็จกันหะ!”
เดวิสต้องหยุดตะคอกแล้วสูดลมเข้าปอด ตนเองเริ่มแสบคอด้วยตะเบ็งเสียงด่ามาเป็นชั่วโมง เลยยกน้ำเย็นที่ยังรอดพ้นจากมือเขาขึ้นดื่มอึกใหญ่ ก่อนปาแก้วเปล่าชนผนังเสียงดึง
เพล้ง!
ชายอกสามศอกสะดุ้งโหยง พากันก้มใบหน้าชิดอกกันเป็นทิวแถว
เดวิสเงยหน้าจากโ
