ตอนที่ 9 พยาบาลจำเป็น
1792 Words
เมื่อเธอทานอาหารเช้าเสร็จ พิมพ์มาดาก็เอ่ยไหว้วานเธอให้ทำธุระบางอย่างให้ทันที
“พั้นช์ ป้าขอรบกวนให้ช่วยดูแลพี่พีทให้ได้ไหมลูก ยัยส้มมันโก๊ะๆ เดี๋ยวทำตาพีทป่วยหนักกว่าเดิม พอดีลุงกับป้ามีธุระต้องออกไปทำนิดหน่อย ไม่งั้นป้าจะดูแลตาพีทเอง”
เธอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แต่ก็ไม่เสียเวลาคิดนาน เพราะเรื่องง่ายๆแค่นี้ ยังไงเธอก็ทำให้กับป้าพิมพ์ของเธอได้อยู่แล้ว
“ได้ค่ะ ป้าพิมพ์ไม่ต้องห่วงนะคะ พั้นช์จะดูแลคุณพีทเองค่ะ”
เธอกลับเข้าไปในห้องนอนของเขาอีกครั้งพร้อมด้วยอุปกรณ์เช็ดตัว มือเล็กแตะที่หน้าผากของเขาก็พบว่าเขายังคงตัวร้อนจี๋เหมือนเดิม จึงถอดเสื้อของเขาออกแล้วค่อยๆเช็ดตัวให้กับเขา โดยที่เธอแทบไม่มองเรือนร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขาเลย แต่จนแล้วจนรอด อุณหภูมิร่างกายของเขาก็ไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย
เธอจึงสอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนา ก่อนรูดเอากางเกงนอนตัวบางของเขาออกมา แล้วสอดผ้าเข้าไปเช็ดตัวในส่วนล่างให้เขาทุกซอกทุกมุม ยกเว้นบริเวณส่วนนั้นของเขาที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะเอามือเข้าไปใกล้
เธอเช็ดตัวให้เขาทั้งด้านบนด้านล่างสลับไปมาหลายครั้ง จนอุณหภูมิร่างกายเขาเริ่มลดลงแล้ว จึงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดนอนมาสวมใส่ให้กับเขา แต่เมื่อเดินกลับมาถึงที่เตียง ก็พบว่าเขานอนลืมตามองเธออยู่ก่อนแล้ว
“คุณพีท ตื่นแล้วหรอคะ เป็นอย่างไรบ้างคะ”
“ฉันเป็นอะไร”
เขามองเธอแบบงงๆ ว่าเขาเป็นอะไร เท่าที่จำได้เมื่อคืนเขารู้สึกเมา และยังโดนเธอกระทืบเท้าเขาอย่างแรงจนปวดไปหมด จนถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึก จึงไม่ได้ขึ้นมานอนบนห้อง แต่ทำไมในตอนนี้เขาถึงอยู่ในห้องนอนของตัวเองได้
“เอ่อ เมื่อคืนคุณเมาค่ะ คุณนอนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เช้ามาเลยเป็นไข้ พี่หมอเพิ่งมาฉีดยาให้คุณไป แล้วสั่งให้คอยเช็ดตัวลดไข้ ป้อนข้าวป้อนยาให้คุณ เอ่อ พอดีป้าพิมพ์ออกไปธุระกับลุงพอล เลยวานให้พั้นช์ช่วยดูแลคุณค่ะ นี่พั้นช์เพิ่งเช็ดตัวให้คุณเสร็จ กำลังจะเอาชุดใหม่มาเปลี่ยนให้คุณพอดี”
เขายกผ้าห่มขึ้นดู ก็พบว่าท่อนล่างของเขาเหลือแต่กางเกงชั้นในตัวเดียว จึงรูดมันทิ้งลงที่พื้นข้างเตียงอย่างรวดเร็ว
“ขะ คุณพีท”
“อึดอัด ฉันอยากล้างหน้าแปรงฟัน เธอไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ฉันหน่อย แล้วพยุงฉันไปที่ห้องน้ำด้วย”
เธอทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย พร้อมพยุงเขาไปจนถึงเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า จัดแจงบีบยาสีฟันให้เขาจนเรียบร้อย และเมื่อมองเห็นภาพของเขาที่สะท้อนในกระจกเงาบานโตก็ต้องแก้มแดงปลั่ง ร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า เพราะเขาใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวมัดปมไว้หมิ่นเหม่จวนเจียนจะหลุด โชว์เรือนร่างที่หนั่นแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อและซิกแพคที่ขึ้นชัดทุกลูก จึงเตรียมตัวจะออกจากห้องน้ำเพื่อให้เขาได้ใช้เวลาส่วนตัว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเขาเรียกเอาไว้
“จะไปไหน”
“จะออกไปรอข้างนอกค่ะ”
“แต่ฉันป่วยอยู่นะ ถ้าเกิดล้มหัวฟาดขึ้นมาจะทำยังไง”
เธอมองเขาตาแป๋ว ก็ลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันได้แล้ว ไม่น่าจะเป็นอะไรแล้วนะ ทำไมถึงยังต้องให้เธออยู่ดูแลอีก
“เอ่อ ค่ะ งั้นคุณพีททำธุระเถอะค่ะ พั้นช์จะยืนอยู่ตรงนี้”
เขาพยักหน้าอมยิ้มพึงพอใจ แล้วล้างหน้าแปรงฟัน พร้อมทำธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็ว แล้วให้เธอพยุงพาเดินกลับไปที่เตียงอีกครั้ง
“เอ่อ คุณพีทใส่เสื้อผ้าก่อนนะคะ พั้นช์เช็ดตัวให้คุณแล้ว”
“อืม ใส่ให้ฉันสิ”
เขาจับปมผ้าขนหนูเตรียมที่จะปลดมันทิ้งลงพื้น เพื่อให้เธอใส่ชุดนอนตัวใหม่ให้กับเขา
“คุณพีท ทะ ทำอะไรคะ”
“อ้าว ก็ถอดผ้าขนหนูออกไง เธอจะได้ใส่เสื้อผ้าให้ฉันได้”
“มะ ไม่ต้องถอดค่ะ คุณใส่เองก็ได้นี่คะ”
“ฉันไม่ค่อยมีแรง เธอต้องใส่ให้ฉันแล้วล่ะ”
พูดจบก็เตรียมถอดผ้าขนหนูที่มัดปมหมิ่นเหม่นั่นอีกครั้ง
“อย่าถอดค่ะ คุณขึ้นไปนอนบนที่นอนสิคะ เดี๋ยวพั้นช์ใส่เสื้อผ้าให้”
เขาทำตามที่เธอบอกอย่างว่าง่าย ขึ้นไปนอนบนที่นอนแบบเดิม เธอจึงเอาผ้าห่มคลุมลำตัวท่อนล่างให้เขา แล้วสอดมืออันสั่นเทาของเธอเข้าไปดึงผ้าเช็ดตัวนั่นออกมา พร้อมทั้งสอดกางเกงนอนขายาวเข้าไปที่ขาทั้งสองข้าง แล้วดึงขึ้นมาสวมใส่ให้เขา ก่อนจะใส่เสื้อนอนเชิ้ตแขนสั้นให้กับเขาจนเรียบร้อย
“เสร็จแล้วค่ะ”
“อืม ฉันหิวแล้ว ป้อนข้าวให้หน่อยสิ”
เพราะรับปากกับป้าพิมพ์ของเธอเอาไว้แล้ว จึงยอมทำตามที่เขาสั่งทุกอย่าง เขาขยับตัวขึ้นนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง แล้วเธอจึงยกชามข้าวต้มกุ้งที่เธอทำเองกับมือมาป้อนเขา แต่ก็กินไปได้ไม่กี่คำก็อิ่มแล้วเพราะยังรู้สึกปวดหัวและไม่สบายตัวอยู่มาก
เธอจึงให้เขากินยาแก้ไข้ตามที่หมอสั่งเอาไว้ แล้วจัดการให้เขานอนพร้อมห่มผ้าให้เขาด้วย
“อย่าไปไหนนะ”
“ค่ะ พั้นช์จะเฝ้าคุณอยู่ตรงนี้”
ไม่นานเขาก็หลับไปอีกครั้งเพราะพิษไข้ ก่อนจะตื่นขึ้นมาในเวลาบ่ายคล้อยโดยที่อาการไข้ของเขาก็ยังไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไรนัก
“พีท เป็นยังไงบ้างลูก”
พ่อกับแม่ของเขากลับเข้าบ้านมาพอดี จึงรีบขึ้นมาดูอาการของลูกชายคนโตที่นานๆจะล้มป่วยแบบนี้ ซึ่งทุกครั้งที่มีพ่อเขาอยู่ด้วย การสนทนาทุกอย่างของครอบครัวจะกลายเป็นภาษาอังกฤษทันที
“ไม่เป็นไรครับแม่”
“อุ๊ย ตัวยังร้อนอยู่เลยลูก ให้แม่ตามหมอมาอีกรอบดีไหม เดี๋ยวแม่ให้ยัยส้มมาเช็ดตัวให้”
“ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวผมกินยาตามที่พี่หมอจัดให้ แล้วให้พั้นช์เช็ดตัวกับดูแลผมอีกหน่อย เดี๋ยวคงดีขึ้น”
พ่อกับแม่ของเขาหันมองหน้ากันอย่างตกตะลึงที่ลูกชายคนโตร้องขอให้เด็กสาวคอยอยู่ดูแล
“เอ่อ วันนี้ทั้งวันพั้นช์ก็ดูแลและเช็ดตัวให้ผม อย่าให้ยัยเด็กส้มมายุ่งกับผมเลยครับ เงอะๆงะๆ เดี๋ยวผมหงุดหงิดซะเปล่าๆ”
“แล้วพั้นช์จะไหวหรอลูก ดูแลพี่เขามาทั้งวันแล้ว”
“เอ่อ ไหวค่ะ พั้นช์ดูแลได้ค่ะ”
“งั้นเธอก็ไปเตรียมข้าวมาป้อนฉันเถอะ แล้วก็ไปอาบน้ำ เอาฟูกมาปูนอนข้างเตียงฉันด้วย คืนนี้เธอคงต้องนอนเฝ้าไข้ฉันทั้งคืน”
“อะ เอ่อ ค่ะ”
“จะดีหรอพีท น้องเป็นผู้หญิง แม่ว่าจะไม่เหมาะนะ”
“ถ้าแม่ให้ยัยเด็กส้มมาดูแลผม ผมก็ต้องให้เด็กนั่นเอาฟูกมาปูนอนเพื่อเฝ้าไข้ผมอยู่ดีครับ แล้วผมป่วยแบบนี้จะไปทำอะไรลูกสาวแม่ได้ครับ ไม่มีอะไรหรอกครับแม่”
พิมพ์มาดาหันมองหน้าลูกสาวคนใหม่ของเธอทันทีเพื่อถามความสมัครใจ ซึ่งเธอเองก็รู้ดีว่าป้าพิมพ์ของเธอกังวลเรื่องอะไร แต่เพราะเธอรู้สึกผิดไม่น้อยที่เป็นต้นเหตุให้เขาเจ็บเท้าจนขึ้นบ้านไม่ไหวแล้วนอนตากแอร์จนป่วยแบบนี้ เพราะฉะนั้นเธอเองก็จำเป็นต้องร่วมรับผิดชอบที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพนี้เช่นกัน
“พั้นช์ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้ลำบากอะไร ป้าพิมพ์ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวพั้นช์ดูแลคุณพีทให้เองค่ะ”
“อืม เอางั้นก็ได้จ้ะ ป้าฝากพี่เขาด้วยนะลูก พีทก็ห้ามเอาแต่ใจกับน้องมากนะ น้องดูแลพีทมาทั้งวันแล้ว คงเหนื่อยแย่”
“โถ่ แม่ครับ เดี๋ยวผมกินข้าวกินยาก็นอนแล้ว ลูกสาวแม่ก็ได้พักแล้วครับ”
“จ้ะ งั้นพั้นช์ไปอาบน้ำเถอะลูก เดี๋ยวค่อยลงไปเอาข้าวต้มข้างล่าง ป้าจะบอกอังกาบให้ทำรอ”
“ไม่เอาครับแม่ ป้าอังกาบทำไม่อร่อย ให้ลูกสาวแม่ทำให้ผมแล้วกันครับ”
เป็นอีกครั้งที่พ่อกับแม่ของเขาหันกลับมามองหน้ากันด้วยความแปลกใจ แต่ยังไงทุกคนก็ต้องทำตามใจคนป่วยก่อน
“งั้นเดี๋ยวพั้นช์จัดการเรื่องอาหารและยาของคุณพีทก่อน แล้วค่อยไปอาบน้ำแล้วมาดูแลคุณพีทต่อแล้วกันค่ะ”
“ฝากด้วยนะพั้นช์ แต่พั้นช์ต้องนอนพักนะลูก พรุ่งนี้มีเรียนนี่นา เดี๋ยวจะไปไม่ไหว ขับรถเองอีก ป้าเป็นห่วง”
“ถ้าพรุ่งนี้ผมหายและไปทำงานไหว จะแวะส่งลูกสาวแม่ให้แล้วกันนะครับ ขากลับก็เดี๋ยวจะเลิกงานเร็วหน่อย ไปแวะรับให้ก็ได้ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ”
“จ้ะ พักผ่อนให้หายก่อนเถอะเราน่ะ”
พาขวัญปูฟูกนอนผืนน้อยที่ข้างเตียงของคนป่วย ก่อนลุกขึ้นใช้มือแตะที่หน้าผากเพื่อวัดไข้ของเขาอีกครั้ง และทันทีที่เธอแตะหลังมือบนหน้าผากเขาอย่างแผ่วเบา ดวงตาคมกริบก็ลืมขึ้นมามองสบตาเธอนิ่งๆอยู่นาน
“อะ เอ่อ ตัวคุณยังรุมๆอยู่เลยค่ะ เช็ดตัวไหมคะ”
“อืม เอาสิ”
เขานอนนิ่งๆ ให้เธอจับเขาแก้ผ้าและเช็ดตัวให้อีกครั้ง และครั้งนี้ไม่เหมือนกับเมื่อเช้า เพราะเขามีสติรู้ตัวตลอดเวลา
“อืม พอแล้ว ฉันหนาว ไปเอาชุดใหม่มาใส่ให้ฉันทีสิ”
“ค่ะ”
เธอยอมทำตามที่เขาบัญชาทุกอย่าง ก่อนจะให้เขากินยาแก้ไข้อีกครั้งเมื่อถึงเวลา และห่มผ้าให้เขาจนถึงหน้าอก
“นอนเถอะ ฉันก็จะนอนแล้ว”
“ค่ะ”
เมื่อเห็นว่าเขานอนหลับตานิ่ง เพียงชั่วอึดใจก็หายใจอย่างสม่ำเสมอ เธอจึงทิ้งตัวลงนอนที่ฟูกข้างเตียงแล้วหลับไปอย่างรวดเร็วด้วยความอ่อนเพลีย
- Writer
