นานหลายนาทีกว่าที่คนตัวโตจะหนำใจ จึงค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกมาจากปากนุ่มนิ่มบวมเจ่อของเธอ
“ขะ คุณพีท”
“พั้นช์ ฉันต้องการเธอ”
เสียงทุ้มแผ่วเบาราวละเมอ เขากำลังจะก้มลงจูบเธออีกครั้งแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเธอยกมือขึ้นมาปิดปากที่บวมเจ่อของเธอเอาไว้
“ทำไม”
“ไม่ได้ค่ะ”
“เธอเองก็ต้องการไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ค่ะ คุณมีคุณชัญญ่าอยู่แล้ว อย่ามายุ่งกับพั้นช์อีกเลย พั้นช์ขอร้อง”
น้ำตาไหลอาบแก้มนวลด้วยความรู้สึกผิดและกดดัน เธอเกลียดตัวเองที่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขา จูบแรกของเธอเป็นของเขาด้วยความเต็มใจ และถ้าหากยอมตามใจให้เขาจูบเธอต่อไป ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเกิดอะไรตามมา
“อย่าร้อง ฉันขอโทษ ฉันผิดเองที่ไม่ยับยั้งชั่งใจ”
เขาเช็ดหยาดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน แล้วถอนหายใจแรงๆ พร้อมลุกขึ้นเดินออกจากห้องของเธอไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็ขับรถออกจากบ้านไปตามลำพังโดยที่บอดี้การ์ดทั้งสองวิ่งตามไม่ทัน
“โถ่เว้ย ทำบ้าอะไรลงไป
