คืนนั้นพิรัชย์และพชร นั่งดื่มกันอยู่ที่บาร์เหล้าข้างห้องอาหาร จะว่าไปสองปีที่ผ่านมาที่เขากลับมาอยู่ไทย น้องชายของเขาก็ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น นิ่งขึ้น ดูมีมาดร้ายลึก ไม่ได้ดูร้ายโจ่งแจ้งแบบเด็กๆ เหมือนเมื่อก่อน
“พี่ว่าแกโตขึ้นนะแพท”
“ครับ สถานการณ์มันบังคับให้ต้องเป็นแบบนั้น เพราะปีสุดท้ายของการเรียนโท พ่อก็พาไปฝึกงานให้ร่วมบริหารโรงแรมและกาสิโนแล้ว การเจอปัญหาหรือเรื่องยุ่งยาก มันทำให้ผมค่อยๆ เติบโตขึ้น นี่ก็คงอยู่ที่ไทยได้ไม่นานหรอกครับ เดี๋ยวคงต้องตามพ่อกลับไป ทิ้งยัยพลอยไว้อยู่เที่ยวเล่น เห็นว่าจะพักสักครึ่งปีแล้วจะกลับไปวุ่นวายหาที่เรียนต่อ”
“ยังไงก็ฝากแกดูแลพ่อกับยัยพลอยด้วยล่ะ โดยเฉพาะยัยพลอย ได้ข่าวว่าบอดี้การ์ดอยู่ไม่ทนซักคน เล่นแหกกฎของการรักษาความปลอดภัยตลอด”
“ครับ จะให้กลับมาอยู่ที่ที่ค่อนข้างห่างไกลไอ้พวกนั้นอย่างที่ไทยก็ไม่ยอม อยากจะอยู่ในดงเสือ แต่ก็ไม่เคยทำตามกฎได้เลยจนพ่อปวด
