เขายื่นหน้าไปประกบปากหยักได้รูปกับปากอวบอิ่มนุ่มนิ่มของเธอ บดจูบเคล้าคลึงอย่างเนิบนาบเชื่องช้าแต่หนักเน้น ก่อนค่อยๆเพิ่มจังหวะเป็นเร่าร้อนเรียกร้องให้เธอตอบสนองจนลืมหายใจ
เขาค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาจากคนตัวบางตรงหน้าที่หลับตาพริ้ม มองกลีบปากบวมเจ่อน่ารักนั่นอย่างหลงใหล ไม่นานเธอก็ลืมตากลมโตที่มีแววสับสนของเธอมาสบตากับดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของเขา
“หายดื้อยัง”
“หายแล้วค่ะ พั้นช์ไม่ดื้อแล้ว”
“พี่ไม่เชื่อ”
พี่ เขาแทนตัวเองว่า พี่ กับเธอเหรอ หรือว่าเธอโดนเขาลงโทษด้วยจูบหวานๆ จนหูดับ เลยได้ยินอะไรผิดๆ ถูกๆ ไป
“พะ พั้นช์ไม่กล้าดื้อแล้วจริงๆค่ะ ถ้าคุณพีทไม่ให้ไป พั้นช์ไม่ไปก็ได้ค่ะ”
หึหึ กลัวเขาลนลานถึงขนาดยอมที่จะไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆเลยหรือ ยัยเด็กดื้อ แต่ฝันไปเถอะ ว่าเขาจะยกโทษให้เธอง่ายๆ ความผิดมันเกิดขึ้นแล้ว ยังไงก็ต้องลงโทษกันบ้าง ไม่มากก็น้อยตามความเหมาะสม และความพอใจของเขา ซึ
