เพื่อนสนิท

พี่ชายเพื่อน

5. พี่ชายเพื่อน

"ถ้าไม่บ้าก็ผีเข้าแน่ๆ หรือว่ามึงแอบไปกินเหล้ามา ห๊ะ"คราวนี้ไอ้เป้มันโน้มใบหน้าเข้ามาทำท่าดมหากลิ่นเหล้าใกล้ๆปากฉัน

"กูไม่ได้ดื่มเมาสักหน่อย และก็ไม่ได้บ้าหรือผีเข้าเหมือนที่มึงปรักปรำด้วย ที่กูบอกมึงกูพูดจริงๆนะเว้ย มึงช่วยกูไม่ได้เหรอ หึ"ยิ่งพูดฉันยิ่งขยับเข้าหา ในขณะที่ไอ้เป้ก็ยิ่งขยับถอยหนี

แบบนี้ล่ะมาทำเป็นกลัวฉัน หึ้ย!!!

ไอ้เป้ อย่าถอยหนีสิ หึ มึงเป็นคนที่พูดกรอกหูกูอยู่ตลอดว่าอยากให้กูลองมีเซ็กส์ไง"

"แต่กูไม่ได้หมายความว่าให้มึงมาขอมีกับกูแบบนี้เว้ย ผู้ชายที่อยากได้มึงมีตั้งเยอะแยะมึงก็ไปขอเขาสิ"

"ก็กูบอกว่ากูไม่ไว้ใจใครหน้าไหนทั้งนั้นไงวะ นี่กูอุตส่าห์ทำใจและตัดสินใจได้ที่จะลองมีสักครั้งในชีวิต แต่นี่มึงกลับจะไม่ช่วยกูเลยเหรอ"ฉันขยับเข้าไปเกาะแขนแล้วเงยหน้าขึ้นทำตาปริบๆใส่มัน

"ไม่ช่วยเว้ย กูไม่มีทางเอาผู้หญิง และยิ่งเป็นมึงด้วยกูยิ่งเอาไม่ลง มึงจะไปหาใครก็ไปหาเลยไป แล้วก็รีบออกจากห้องกูไปด้วย"

"ไม่ออก กูจะเอามึง"

ว่าแล้วฉันก็กอดไอ้เป้ให้ล้มลงไปนอนลงบนเตียง ตามด้วยตัวฉันซึ่งในตอนนี้ใส่เพียงเสื้อคลุมอาบน้ำผืนเดียวตามลงไปกดแขนมันไว้แล้วทำท่าจะปล้ำมัน

ตอนที่ฉันต้องรับบทเป็นฝ่ายรุกและกำลังจะก้มลงไปจูบปลุกอารมณ์ไอ้เป้เหมือนในเนื้อหานิยายที่ฉันเคยเขียนไว้ ตอนนั้นไอ้เป้มันร้องโวยหนักมาก ร้องอย่างกับว่ามันจะโดนเชือด ในขณะเดียวกันขามันก็ถีบๆยันๆจนฉันนี่เจ็บไปหมด

คิดจะมีผัวแค่ครั้งเดียวในชีวิตทำไมมันถึงได้ยากได้เย็นอย่างนี้วะ?

"นินๆ มึงหยุดเดี๋ยวนี้นะ อย่าจูบกู นิน โอ้ย อิบ้านิน"

คำว่าอิบ้านินคือคำสุดท้ายที่มันพูดให้ได้ยินก่อนที่ร่างของฉันจะถูกมันถีบลงมาจนตกเตียง

อ๊าาาา!!

ไอ้เป้ไอ้เพื่อนใจร้าย!!

จุกไปทั้งตัวเลย...

"เจ็บ"

"สมน้ำหน้า รีบออกจากห้องกูไปเลยนะ โรคจิตชะมัด"ไม่พูดเปล่าแต่มันกลับหาหมอนใบใหญ่ๆมาช่วยบดบังร่างกายของมันจากสายตาของฉันด้วย

ดูท่ามันจะกลัวฉันปล้ำมันมากๆ แต่ตอนนี้ฉันจุกอยู่บนพื้นจนแทบลุกไม่ขึ้น คงไม่มีแรงจะไปทำอะไรมันได้หรอก

"เป้ ช่วยหน่อย กูลุกไม่ขึ้นจริงๆ"ฉันยื่นมือขึ้นไปให้มันช่วยดึงแต่มันกลับยิ่งขยับถอยหลังหนีไปที่อีกฝั่งของเตียง

"กูไม่ไว้ใจมึง"

"กูจะไม่ทำอีกแล้ว ช่วยกูก่อน กูจุกจริงๆ"

ไอ้เป้มันมองหน้าฉันอยู่ตั้งนาน ฉันคิดว่ามันคงไม่กล้าเข้าใกล้ฉันแล้ว แต่แล้วมันกลับก้าวจากเตียงลงมาช่วยอุ้มฉันขึ้นไปนอนไว้บนเตียงของมัน

"เจ็บมากไหม กูว่ากูจะไม่ทำรุนแรงกับมึงแล้วนะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวแบบนี้ คราวหลังก็อย่าทำกับกูแบบนี้อีกเข้าใจไหม"

ฉันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ หลังจากนั้นเสียงโทรศัพท์ไอ้เป้ซึ่งอยู่บนเตียงนอนข้างๆฉันก็ดังขึ้น ฉันหันกลับไปมองหน้าจอมัน ตอนแรกคิดว่าน่าจะเป็นเด็กของมันโทรมา แต่เบอร์ที่โชว์ต่อหน้ากลับเป็นเบอร์ของผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้ฉันเห็นแล้วใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างที่ไม่ได้เป็นบ่อยๆ

"พี่ปิง พี่ชายมึงโทรมา"ฉันเอ่ยบอกเสียงอ้อยอิ่ง จากนั้นไอ้เป้มันก็เอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์ไปกดรับสาย

"มีอะไร"ไอ้เป้ถามคนปลายสายเสียงห้วนจนฉันนึกอยากจะลุกขึ้นไปตบหัวมันแรงๆ

"........."

"หา? จะมาตอนนี้นี่นะ มึงล้อกูเล่นหรือเปล่า"

"........."

"กูไม่ต้อนรับเว้ย ไม่ต้องมา ไม่มีที่ไปก็ไปเช่าโรงแรมอยู่ แค่นี้นะ"

ไอ้เป้พูดเพียงเท่านั้นมันก็กดตัดสายและปิดโทรศัพท์หนีในทันที

"อะไร พี่ปิงโทรมาใช่ม้ะ มีอะไรกันหรือเปล่า พี่ปิงจะมาที่นี่เหรอ"

ฉันลุกขึ้นมานั่งถามด้วยความตื่นเต้นดีใจจนลืมไปว่าตัวเองยังคงเจ็บอยู่

"หายเจ็บก็รีบกลับไปที่ห้องตัวเองซะไป"

"พี่ปิงจะมาค้างที่นี่เหรอ"ฉันยังคงซักไซ้จนไอ้เป้มันถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ฉัน

"มันไม่มาหรอก กูไม่ให้มันมา หรือถึงแม้ว่ามากูก็ไม่ให้เข้าห้อง รู้แล้วมึงก็รีบออกจากห้องกูไป เดี๋ยว-นี้"มันก้มลงมาพูดย้ำหนักใส่หน้าฉันแล้วก็กำแขนฉันดึงขึ้นแล้วพยายามจะดึงฉันออกไปจากห้อง

แต่ในระหว่างนั้น จู่ๆเสียงกริ่งหน้าห้องกลับดังรัวๆขึ้นมา ฉันมั่นใจได้เลยว่าคนที่อยู่หน้าห้องตอนนี้คงจะเป็นพี่ปิงแน่ๆ และถึงแม้ไอ้เป้มันจะตอบชัดถ้อยชัดคำว่าจะไม่ให้พี่ปิงเข้ามา แต่แล้วยังไง ในห้องนี้ฉันก็อยู่ด้วยและฉันก็ยินดีและเต็มใจจะให้พี่ปิงเข้ามาด้วย

"พี่ปิงมาแล้ว กูจะไปเปิดประตู"

"อย่าแม้แต่จะคิด"

"แต่กูจะไป"ว่าพร้อมรวบรวมกำลังผลักไอ้เป้จนล้มลงพื้นแล้วฉันก็วิ่งหน้าตื่นไปเปิดประตูให้พี่ปิง

แต่

วินาทีแรกที่ฉันเปิดประตูออกไป...

พี่ปิง

อยู่ในชุดเครื่องแบบของนักบิน

คือแบบ

พี่ปิงหล่อมว้ากกกกกก เท่ห์ระเบิดระเบ้อ ทั้งโลกนี้แม้แต่อปป้าเกาหลีที่ฉันชอบก็ยังไม่มีใครหล่อสู้พี่ปิงได้สักคน และถึงแม้ไอ้เป้คนที่เป็นน้องชายแท้ๆของพี่เขา และเป็นคนที่ฉันเคยบอกว่ามันหล่อมากแค่ไหน ถ้าให้เทียบกับพี่ปิง ไอ้เป้ไม่มีทางเทียบชั้นติดเลยแม้แต่เศษเสี้ยวของเส้นผม

มาถึงตอนนี้จะบอกความลับของฉันอีกอย่างให้รู้เลยก็ได้ จริงๆแล้วมีผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันเคยชอบมาตั้งแต่เด็ก จะเรียกว่าพี่แกเป็นรักครั้งแรกของฉันเลยก็ว่าได้ พี่แกชื่อพี่ปิงเป็นพี่ชายของไอ้เป้เพื่อนฉัน อายุมากกว่าฉันสามปี ตอนอยู่ม.3 ฉันเคยสารภาพรักกับพี่แกด้วยแหล่ะ แต่ตอนนั้นฉันโดนปฏิเสธเพราะพี่แกมีแฟนที่สวยมากๆอยู่แล้ว และพี่แกก็บอกว่าเห็นฉันเป็นเหมือนน้องสาว สุดท้ายฉันก็เลยต้องทำใจแต่หัวใจฉันกลับไม่เคยยอมรับใครเข้ามาอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น จนกระทั่งกลายมาเป็นสาวโสดและซิงมาจนอายุปูนนี้นี่แหล่ะ

ตอนนี้ฉันก็ยังปลื้มพี่ปิงหรืออาจจะยังชอบอยู่เหมือนเดิมมั้งถึงได้ดูตื่นเต้นดีใจทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าพี่เขาขนาดนี้ทั้งๆที่ฉันไม่เคยเป็นกับผู้ชายคนไหนมาก่อน

ถ้าได้พี่ปิงมาเป็นคนแรกให้นะ หื้ม....

"พี่ปิง..."

"นินเหรอ ว้าว ไม่เจอหน้าเกือบสองปี สวยขึ้นเป็นกองเลยนะเนี่ย"พี่ปิงทักฉันหลังจากที่ยืนจ้องฉันตั้งแต่หัวจรดเท้ามาเป็นเวลานาน หลังจากทักแล้วพี่แกก็เข้ามากอดฉันทำเอาฉันในตอนนั้นตกใจจนทำอะไรแทบไม่ถูก แต่กลิ่นตัวพี่แกหอมม้ากกกก กระทั่งตอนที่ไอ้เป้มันมาดึงแขนฉันออก

พี่ปิงแกเป็นคนค่อนข้างมือไวใจเร็วและเป็นที่รู้ๆกันดีว่าขึ้นชื่อในด้านความเจ้าชู้ตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่มจนอีกไม่กี่ปีอายุก็จะย่างเข้าเลขสาม

ก็อย่างที่ว่าแหล่ะนะ พี่แกหล่อและดูดีขนาดนี้สาวๆที่ไหนก็ต่างอยากวิ่งเข้าหา...รวมทั้งฉันด้วย แฮร่!!

"กอดแค่นี้มาทำเป็นหวง"พี่ปิงว่าแขวะไอ้เป้แล้วก็เดินไปนอนลงบนโซฟาโดยที่ฉันกับไอ้เป้เดินตามไปนั่งที่โซฟาอีกตัว

"มึงมาทำไม"ไอ้เป้ยังคงถามเสียงห้วน

"พี่ชายขอมานอนที่คอนโดด้วยแค่นี้ไม่ได้เหรอ"

"คอนโดมึงล่ะ"

"กูแค่คิดถึงน้องและก็คิดถึงนิน ก็เลยมาหาน่า"ตอบเสียงเอื่อยแล้วลุกมานั่งกอดไหล่ฉัน

"คิดถึงนินด้วยเหรอคะ"ฉันเงยหน้าถามพี่ปิงยิ้มๆ ตอนนี้ใจเต้นตึกตักๆ

"คิดถึงมากเลยค่ะ สวยนะเรา อยากเป็นแฟนพี่ป้ะ แต่ก่อนเคยบอกชอบพี่ด้วยนี่..."

"จำได้ด้วยเหรอคะ"

"พอเลยทั้งคู่ อิชะนีไร้ผัวนี่ก็ระริกระรี้จังกับพี่ชายกูเนี่ย ส่วนมึง บอกความจริงมา มีใครไปตบกันที่คอนโดมึงอีกแล้วใช่ไหม"ไอ้เป้ซักไซ้พี่ชายจนพี่ปิงยอมสารภาพในที่สุด

"ผู้หญิงเลือดร้อนพวกนั้น ของในคอนโดฉันเสียหายหมด ดังนั้น ในอาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์กูไม่มีบิน กูขออยู่ที่นี่กับมึงละกัน"

"ไม่มีทาง"

"ได้ค่ะพี่ปิง มาอยู่ด้วยกันหลายๆคนจะได้ไม่เหงา"ฉันตอบแทรกขึ้นมาทำให้ไอ้เป้หันขวับมาขมวดคิ้วใส่ฉันด้วยท่าทางไม่พอใจเอามากๆ

"นี่คอนโดกูป้ะ มึงมีสิทธิ์อะไรมาตอบแทนกูห้ะ"

"ไม่เอาน่าไอ้เป้ กูเป็นพี่ชายมึงนะเว้ย ขนาดนินไม่ใช่น้องยังอยากให้กูอยู่ด้วย แล้วทำไมมึงเป็นน้องแท้ๆถึงใจร้ายกับพี่อย่างกูนักวะ"

"เพราะกูไม่ได้ชอบมึงเหมือนอินินไง ถ้าจะอยู่มึงก็ไปขออยู่ห้องกับอินินเลย ห้องกูกูไม่ให้อยู่ด้วย"พูดจบไอ้เป้ก็เตรียมจะลุกหนีเข้าห้อง แต่ทว่า

"ป่ะนิน งั้นเราเข้าห้องกันเถอะ"