เกือบไปแล้ว
1284 Words
ตอนที่ 4
“ได้โปรดเถอะค่ะ อย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ” หญิงสาวรีบขอร้องเพราะเห็นว่าเฒ่าตัณหากำลังงัดตัวตนอันเขื่องสีดำมีเส้นเลือดที่ปูดโปนของมันออกมา มันน่าเกลียดจนหญิงต้องรีบหนีบขาที่ไร้เรี่ยวแรงอีกครั้งด้วยความกลัว วินาทีชี้เป็นชี้ตายที่หล่อนก็ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองอยู่นั้นก็มีคนข้างหลังยืนอยู่ ชายคนนั้นส่งซิกให้เธอ เขาถือแจกันใบใหญ่ไว้ในมือ เมื่อเฒ่าหื่นกามกำลังจะแยกขาของเธอออกเพื่อสอดใส่ตัวตนเข้าไปโดยไม่ทันระวังข้างหลัง
เพล้ง!!!!...
เสียงแจกันฟาดไปที่ศีรษะของเฒ่าตัณหา พร้อมกับร่างทรุดฮวบลง สาวน้อยตื่นตระหนกตกใจ เธอถึงกับทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ แต่แล้วก็รวบรวมสติและกำลังที่มีอยู่ ผลักร่างหนาของชายบ้ากามที่คร่อมตัวเธอออก เผยให้เห็นใบหน้าคนที่อยู่ด้านบนที่มาช่วยเธอเอาไว้ ซึ่งตอนที่เขาส่งซิกมาให้เธอก็อยู่ในอาการตกใจจึงไม่ได้สังเกตไปหน้าถี่ถ้วน
“อัญญารินทร์ คุณเป็นอย่างไรบ้าง” เมื่อเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของหญิงสาวก่อนที่เขาจะถามอะไรไปมากกว่านี้จึงรีบจัดการถอดชุดสูทของเขาออก และเอามาคลุมให้หญิงสาว เพราะเสื้อผ้าของเธอนั้นขาดหลุดลุ่ยไม่มีชิ้นดี
“ขอบคุณที่มาช่วยค่ะ” หญิงสาวร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจไบรอัลรีบเข้าไปปลอบ
“เกิดอะไรขึ้นครับคุณอัญญารินทร์”
“คนที่คุณทุบหัวเขาเมื่อตะกี้ เขาเป็นเพื่อนของคุณพ่อ เขาพยายามจะข่มขืนฉันค่ะ”
“ฉันเหมือนหนีเสือปะจระเข้ หนีจากคุณแต่กลับมาเจอเพื่อนของพ่ออีก”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ ถ้าผมไม่มาช่วยคุณเสร็จมันแน่”
“คุณจะทวงบุญคุณฉันเหรอ”
“เปล่าสักหน่อย เพียงแต่แค่ผมอยากอธิบาย”
“คุณไบรอัล ฉันขอบคุณนะคะ แต่ตอนนี้คุณช่วยฉันลากตัวเขาออกไปจากห้องฉันที” ไบรอัลลากเฒ่าหื่นกามที่หมดสติออกไปข้างนอก อัญญารินทร์ยกมือขึ้นปิดปากเมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากศีรษะของเฒ่าหื่นกามนั้นค่อนข้างมาก
“ไม่ต้องตกใจ โดนฟาดแค่นี้ไม่ตายหรอกคุณ”
“เดี๋ยวผมจะให้คนของผมพาเขาไปโรงพยาบาล แล้วค่อยแจ้งความเรื่องที่เขาพยายามจะข่มขืนคุณอีกที โอเคมั้ย แต่ว่าคุณต้องไปกับผม โอเคมั้ย”
“ก็ได้ค่ะ ถือว่าฉันเห็นแก่ที่คุณช่วยฉันนะคะ”
“ผมจะใช้หนี้ให้พ่อคุณเองอัญญารินทร์”
อัญญารินทร์รีบเก็บข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวที่จำเป็นรวมถึงเงินจำนวนหนึ่งที่มีไม่มากนัก แต่ก็ยังมีติดตัวไว้ดีกว่าไม่มีเลย
“ฉันขอปลุกคุณพ่อก่อนนะคะ ยังไงก็ควรจะบอกพ่อสักหน่อย” อัญญารินทร์ออกมาร้องเรียกพ่อด้วยน้ำตานองหน้า แต่พ่อของเธอก็ไม่ฟื้นคืนสติ เธอจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยพ่อเอาไว้แบบนั้น
“หนูไปก่อนนะคะพ่อ แล้วหนูกลับมาหาพ่อนะคะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะพ่อ” หญิงสาวออกมาจากบ้านมาก็เกือบจะเย็นแล้ว
“ผมมีคอนโดให้คุณไปพักคุณอัญญารินทร์ ว่าแต่คุณมีชื่อเล่นมั้ยครับ”
“อัญญาค่ะ เรียกสั้น ๆ ว่าอัญญา ก็ได้”
“ขอบคุณครับ ผมไบรอัล คุณคงรู้จักผมแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักคุณอย่างเป็นทางการนะครับ” ชายหนุ่มยื่นมือมาแสดงความรู้จักเธออีกครั้ง ซึ่งหญิงสาวก็ไม่ปฏิเสธที่จะยื่นมือไปตอบรับสัมผัสของเขา
“ถ้าคุณยังไม่พร้อมจะเริ่มงาน ก็บอกผมได้นะครับ”
“งานของฉันมีอะไรบ้างคะ”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ เพียงคุณแสดงว่าเป็นภรรยาผม”
“แล้วคุณจะทำไปเพื่ออะไรคะ”
“อืม!.. ผมเหตุผลของผมครับ แต่ยังบอกคุณตอนนี้ไม่ได้”
“แล้วคุณมีภรรยาหรือเปล่าคะ”
“ผมโสดสนิท”
รุ่งเช้าอัญญารินทร์ไปหาเพื่อนสนิทของเธอที่ชื่อแองเจอลีน่า เธอเล่าเรื่องทุกอย่างให้เพื่อนฟัง และด้วยความเป็นห่วงพ่อ เธอจึงกลับมาหาพ่อที่บ้าน พ่อของเธอยังคงเมาหลับอยู่ที่เดิม เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอจะทำยังไง
“อัญญา..ลูก”
“พ่อ! พ่อฟื้นแล้ว”
“อืม...แล้วนี่...ทำไมหนูแต่งตัวแบบนี้ล่ะลูก” แต่งตัวแบบนี้ของพ่อก็คือการสวมเสื้อยืดกางเกงยีน เพราะปกติแล้วเวลาอยู่บ้าน หญิงสาวมักจะใส่ชุดสบายๆ มากกว่านี้
“พ่อคะ หนูจะไม่อยู่ที่นี่แล้วนะคะ”
“หืม...ว่าไงนะลูก เกิดอะไรขึ้นหรือลูก” นายอดัมทรงตัวขึ้นนั่งตรงๆ มองลูกสาวของตนอย่างสงสัย อัญญารินทร์ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้พ่อฟัง ทีแรกพ่อของเธอไม่เชื่อ แต่พอเข้าไปเห็นหยดเลือดที่พื้นห้องของลูกสาว เขาก็รู้สึกเสียใจที่เป็นคนชักศึกเข้าบ้าน แล้วยังดูแลลูกไม่ได้อีก อีกอย่างไม่รู้ว่าเพื่อนคนนั้นของเขาจะเอาเรื่องหรือไม่ นายอดัมร้องไห้ออกมาด้วยความสงสารและเอ่ยขอโทษลูกสาว
“มีคนมาช่วยหนู แล้วก็พาเขาไปโรงพยาบาลแล้วค่ะ ส่วนเรื่องคดีความเขาจะเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด”
“ใครกันที่มาช่วยลูก”
“เขาเป็นเจ้านายของหนูเองค่ะ”
“พ่อขอโทษนะอัญญารินทร์ พ่อผิดเอง ถ้าพ่อไม่เมา เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด”
“พ่ออย่าโทษตัวเองเลยค่ะ เพื่อนของพ่อต่างหากล่ะคะที่เลว”
“แล้ว...หนูจะไปอยู่ที่ไหนล่ะลูก”
“หนูได้ที่อยู่ใหม่แล้วค่ะ เป็นคอนโดของเจ้านาย และอยู่ใกล้ที่ทำงาน พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ พ่อขา...พ่อไม่โกรธอัญญาใช่มั้ยคะ”
“อัญญา...พ่อไม่เคยโกรธหนูเลย หนูไม่ต้องออกไปอยู่ข้างนอกได้มั้ยลูก พ่อสัญญาว่าจะไม่ยอมให้ใครมารังแกลูกอีก”
“พ่อคะ หนูตัดสินใจแล้วค่ะ ให้หนูไปเถอะนะคะ อัญญาสัญญาว่า จะมาเยี่ยมพ่อทุกอาทิตย์ เพราะจริง ๆแล้ว บ้านเราก็อยู่ไกลจากที่ทำงานของหนูมาก หนูอยากไปอยู่ใกล้ๆ ที่ทำงานค่ะ นะคะพ่อ ให้หนูไปอยู่ข้างนอกนะคะ” อัญญารินทร์อ้อนวอนพ่อของเธอ
เธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว เธอเชื่อว่ามีครั้งที่หนึ่งก็ต้องมีครั้งที่สองและสามตามมา ฉะนั้นขอออกไปอยู่ที่อื่นดีกว่า ไม่ต้องทำให้พ่อลำบากใจด้วย
“พ่อคงรั้งลูกไว้ไม่ได้แล้ว แต่ลูกต้องสัญญานะว่าจะกลับมาหาพ่อทุกอาทิตย์นะ”
“ค่ะพ่อ...อัญญาสัญญา”
อัญญารินทร์กลับมาจากบ้านก็แยกกันกับเพื่อนของเธอ ด้วยความที่เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับ จึงคิดว่าจะกลับไปที่คอนโดเพื่อพักผ่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยเริ่มงาน เธอใช้คีย์การ์ดเปิดประตูห้องเข้าไป จากนั้นก็กดล็อกและเปิดไฟให้สว่าง หญิงสาวเดินไปเปิดตู้เย็นรินน้ำใส่แก้วเพื่อดื่มดับกระหาย เธอต้องหาเงินมาชำระหนี้ให้เบลลาจิโอแทนพ่อของเธอให้ได้ 5 ล้านยูโร ไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ
- Writer
