จิณณ์ตวาดกลับและก้าวถอยหลัง นัยน์ตาของเธอดูแห้งแล้ง พายัพรู้ว่าเธอยังโกรธเขามากทีเดียว
“ฉันว่าฉันไม่อยากร่วมคณะทัวร์นี้แล้ว ฉันอยากกลับบ้าน”
“จีน...ไม่นะ...ผมไม่ให้คุณกลับ”
พายัพดึงร่างบางที่หันหลังให้เขาเข้ามากอดจากด้านหลัง ชายหนุ่มกระหวัดรัดวงแขนแกร่งรอบเอวหญิงสาวแน่น
“พายัพ...ปล่อยฉันนะ!”
“จีน...ฟังผมก่อน ได้โปรด”
“ฉันเกลียดนาย...พายัพ นายหลอกให้ฉัน...ฮือ...นายหลอกให้ฉัน...คิดถึงนาย โทรหานายเป็นพันครั้ง แล้วนี่นายยังจะแกล้งอะไรฉันอีก”
“ไม่...จีน...ผมไม่ได้แกล้งคุณ แต่ผมแค่อยากรู้ว่า...คุณจะคิดถึงผมไหม”
“นาย...”
ชายหนุ่มจับหญิงสาวให้หันมาเผชิญกับเขา แล้วเสียงเพลงก็บรรเลงขึ้นอีกครั้ง เป็นเพลง Thinking out loud ของ เอ็ด ชีแรน บทเพลงที่จิณณ์เคยจินตนาการอยากเป็นนางเอกในเพลงนั้นที่เต้นรำกับคู่ของเธอด้วยความเสน่หา
“เต้นสิ จีน...ผมอยากให้คุณเต้นเพลงนี้กับผม”
“ไม่...ฉันไม่เต้นกับนาย”
