ตอนที่ 14
“เธอนี่มันเร่าร้อนเหมือนผู้หญิงร่านไม่มีผิดเลยนะ ปิ่นมุก” ถ้อยคำเจ็บแสบสะท้อนเข้าสู่โสตประสาทการได้ยิน ทำให้ปิ่นมุกชะงักกึกกับการดิ้นรนอันน้อยนิดของตัวเอง เธอเอียงหน้าหันมองคนพูดดวงตาเบิกกว้าง เขา...มีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาเธอแบบนั้น ในเมื่อเธอไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนแตะต้องตัวเธอเหมือนเช่นที่เขากระทำการหยาบคายกับเธอ
“แกมันไอ้โจรสารเลว ชั่วช้า ต่ำทรามที่สุด ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน” เจ้าของเรือนร่างร้อนผ่าวจากการถูกปลายนิ้วร้ายกาจทำจาบจ้วงกับกลางร่างเค้นเสียงโต้กลับ ยกมือสองมืออ่อนแรงของตนผลักไสร่างใหญ่ออกไปให้ไกลตัว ทว่าเขาไม่ขยับห่างแม้แต่เซ็นต์เดียว
“ปล่อยงั้นเหรอ ฉันบอกเธอหรือไงว่าฉันจะปล่อยเธอ...ปิ่นมุก”
ถังเฟ่ยหลงย้อนถามเสียงทุ้มลึก เขาเงยหน้าออกจากเนินอกอวบอิ่มแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวย พลางยิ้มหยันทั้งจากแววตาและริมฝีปากหยักมีเสน่ห์ของตน ปิ่นมุกรับรู้เพียงแต่ว่าเธอโกรธเขามาก...มาก
