“แปลกประหลาดนัก เจ้าพวกสกุลฉูนั้นวิปริตไปกันหมดแล้ว คิดว่าพวกสตรีห้าเทียนที่บ้าใบ้หูหนวกตาบอดคือสิ่งของมีค่าจากสวรรค์กันหรือไง น่าตลกยิ่งที่ได้ยินว่าพ่อบ้านกังผู้นั้นแต่งกับสตรีตาบอด หรือว่าคนพวกนี้อยู่กับคนห้าเทียนมากจนเกินไปจึงคิดว่าเลือกสตรีใดก็ได้เช่นนั้นหรือ ฮ่า ฮ่า”
เจาเหิงเล่อนั่งฟังข่าวสารของผู้อื่นแล้วหัวเราะขึ้นมา นึกตลกในความเชื่อของพวกสกุลฉูขึ้นมา นึกในใจว่ามิน่าเล่าบรรพบุรุษสกุลเจานั้นจึงสามารถโค่นล้มสกุลฉูลงไปได้อย่างง่ายดายยิ่ง นี่มันน่าตลกมากจริงๆ เจาเหิงเล่อส่งข่าวออกไปที่เมืองหลวงรายงานบิดาของตนเองแล้ว ขยับตัวออกไปที่นอกเรือนรับรอง ก่อนจะพบว่าสตรีสกุลเจี่ยนได้นั่งรถม้ามาพบและนำขนมมาส่งให้ เจาเหิงเล่อรับมันมาจากมือนางและเทน้ำชาส่งให้นางเสีย ยามที่นางจิบชาไปคำหนึ่งก็ป้อนขนมชิ้นนั้นกลับไปที่ปากของนางและเจี่ยนอันอิ่นก็ก้มลงมากัดขนมชิ้นนั้นลงไปน้อยๆ และหน้าแดงขึ้นมา
“ข้าทำขน
