สกุลกังมิอาจเอ่ยสิ่งใดได้ ที่บุตรชายจอมสารเลวนั้น นำสตรีตามืดบอดแสนงดงามเข้ามาในจวนของสกุลกัง กังเอ้าฉายอุ้มสตรีที่งดงามข้ามกองไฟที่ประตูจวนและพานางนั้นไปกราบไหว้ฟ้าดินด้วยกัน โดยมีเหล่าผู้เฒ่ามากมายมาร่วมงานนี้ รวมถึงสามผู้เฒ่าผู้ยิ่งใหญ่แห่งเมืองหวยเหอด้วย
สองคนกราบไหว้ฟ้าดินด้วยกันอีกครา และลิ่วเฝิงจิ่นก็มีแม่สื่อมานำทางนางไปในห้องหอ นางนั่งนิ่งในห้องหอและสงบลงอย่างเหมือนอยู่ในความฝันมิรู้จบสิ้น ก่อนที่ภายนอกนั้นจะมีเสียงเอะอะขึ้นมา
“กังเอ้าฉายไอ้สหายทรยศ เจ้ามันเคยสาบานว่าจะเสเพลไปจนตายมิใช่หรือ เจ้ากล้าดีอย่างไรจึงแต่งเมียไปก่อนข้า”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้ามิเห็นหรือเพราะเป็นความรักของข้า นางจึงดวงตามืดมัวไปเสียแล้ว ดังนั้นข้าจะมิรักนางได้อย่างไรกันเล่า”
กังเอ้าฉายหัวเราะลั่น สุดท้ายจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องหอ ยามถึงที่ภายในแม่สื่อจึงส่งคันชั่งให้ กังเอ้าฉายเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวและหัวเรา
