สกุลเจี่ยนมิพอใจที่บุตรสาวนั้นถูกสกุลฉูลงทัณฑ์จนบาดเจ็บเพราะบุตรสาวต้อยต่ำผู้หนึ่งของคนหาปลา เมื่อทำสตรีนางนั้นที่อยู่ในสกุลฉูแล้วมิได้ สกุลเจี่ยนจึงส่งคนไปดักซุ่มที่ริมแม่น้ำเสีย การตีคนในบ้านเรือนย่อมมิอาจทำได้ สองผัวเมียสกุลผิงต้องออกหาปลาในแม่น้ำ เช่นนั้นสกุลเจี่ยนจึงส่งคนออกไปที่ในแม่น้ำตั้งแต่ยามที่ฟ้านั้นยังมิมีแสงสว่างเกิดขึ้นมา
คนหาปลาตื่นแต่เช้าถือคบเพลิงไปที่ในแม่น้ำ สองคนผัวเมียกำลังจะก้าวลงเรือตนแต่ทว่าเรือลำน้อยของสกุลฉูก็เคลื่อนมาที่หน้าท่าน้ำและใบหน้าคมก็แย้มรอยยิ้มขึ้นมาสิ้น
“ท่านพ่อตา เสี่ยวหงฮวาคิดถึงท่านกับท่านแม่ยายมากเลยขอรับ”
“โอ้ คุณชายฉู เป็นท่านเอง ข้าเกรงใจแล้ว”
“มาเถิดขอรับ ไปเรือของข้า ข้าอยากจะช่วยท่านหาปลาดูซักครา เผื่อว่าจะมีสิ่งใดทำให้ข้านั้นคิดทำขึ้นมาได้บ้างในสะพานเรือนะขอรับ “
” โอ้ เช่นนั้นข้านั้นมิเกรงใจแล้ว “
ผิงก่านหัวเราะขึ้นมา แล้วถืออวนและไม
