ฉูปินไห่ประคองสาวน้อยของตนเองไปในเรือแดง สองคนไปตกปลาและเก็บดอกไม้น้ำสวมส่บนผมของกันและกันอย่างหวานชื่น นางช่างเป็นของหวานนัก ฉูปินไห่ผู้มิเคยถูกสวมดอกไม้บนเรือนผมตนเองหัวเราะขึ้นมาเบาๆ และคว้ากอดคนตัวบางลงไป
“ข้าเป็นบุรุษจะเหมาะสมกับดอกไม้ได้อย่างไรกัน”
“บุรุษผู้อื่นก็มิเหมาะนัก แต่ทว่าท่านนั้นใบหน้างดงามมากเลยเจ้าค่ะ ท่านสวมใส่สิ่งใดก็ดูแล้วเหมาะสมไปทุกสิ่ง ”
เสี่ยวหงฮวาหน้าแดงเอ่ยชมคนแล้วบิดกายอย่างเขินอายขึ้นมา ฉูปินไห่หัวเราะนางจนลักยิ้มขึ้นมาสองข้างแก้ม ก้มลงไปจุมพิตแก้มขาวแล้วดึงนางเข้ามากอดในอกตน
“อย่างไรข้าก็เป็นบุรุษจะสวมใส่ดอกไม้เช่นสตรีคงมีดี สิ่งสวยงามเหล่านี้คู่ควรกับสตรีเช่นเจ้านัก ”
เสี่ยวหงฮวาหลุบดวงตาหนีไป ฉูปินไห่หัวเราะนางแล้วอุ้มนางขึ้นบนตัก ชวนนางดูสายน้ำและรินน้ำชาให้นางถ้วยหนึ่ง เอ่ยสนทนากับนางขึ้นมา
“เสี่ยวหงฮวาต่อไปมีบุตรให้ข้าแล้วไปหาที่หลบซ่อนตัวเสีย ข้านั
