เหล่านางรำล้วนนั่งดื่มกินอาหารอยู่กับสกุลเซี่ย มีเพียงเจี่ยนอันอิ่นที่ออกไปผลัดผ้าแล้วมานั่งข้างกายของฉูปินไห่ บุรุษมากมายมองตามนางทั้งสิ้น ก่อนที่บุรุษสุกรผู้หนึ่งจะมาดึงนางขึ้นมา แต่ทว่าฉูปินไห่ห้ามปรามเอาไว้ก่อน
” คุณชายหานท่านยังเป็นเพียงแค่คู่หมั้นของน้องเจี่ยน ท่านมิควรทำตนมิมีมารยาทเฉกเช่นนี้ โปรดปล่อยนางเสีย “
หานเหลิ่งชวี่มิพอใจยิ่ง แต่ก็มิอาจจะเสียมารยาทกับญาติผู้พี่ของเจี่ยนอันอิ่นได้จึงยอมรามือไป ขยับมานั่งใกล้ๆ ฉูปินไห่และยกจอกสุรามาชนเสีย เจี่ยนอันอิ่นจึงถอยหลังลงไปและมิสบสายตากับผู้ใดอีก หานเหลิงชวี่ดื่มสุราไปมองนางไปอย่างพึงใจ อีกด้านหนึ่งก็มิต่างกัน เสี่ยวหงฮวามองแล้วขมวดคิ้วบางๆ นางช่างเกิดมาผิดที่ผิดทางนัก ฉูปินไห่กับนางนั้นต้องมีเวรกรรมด้วยกันมาในชาติที่แล้วอย่างแน่นอน นางคิดแล้วก็ปวดหัวมิอาจคิดอันใดมากต่อไปอีก มิมีผู้ใดสนทนากับนางอีกเพราะมิโดดเด่น สุดท้าย อดทนอยู่นาน
