The secret 2 : ความทรงจำในอดีต
1426 Words
"วันนี้สาวแพทย์มาคณะพี่ทำไมเหรอ หรือมาตามหารักแท้ครับ" ฉันกับเพื่อนที่กำลังเดินไปคณะวิศวะ ก็พบกับเสียงเอ่ยแซวตลอดทาง ฉันมองรูปภาพในมือก่อนจะเดินเข้าไปถามผู้ชายสองคนนั่งอยู่ตรงม้านั่ง โดยไม่คิดจะสนใจสภาพแวดล้อมรอบข้าง
"เอ่อ คือ เห็นพี่ไวน์หรือเปล่าคะ" ด้านได้อายอดเว้ยยัยข้าว ไม่เคยเห็นตัวจริงแต่ก็เนียนถามเหมือนเป็นคนรู้จักก็แล้วกัน
ผู้ชายตรงหน้าหันมามองฉันด้วยสายตาสงสัย ก่อนที่พวกเขาจะเลิกคิ้วแล้วมองหน้ากัน "ไม่อยากเชื่อเลยว่ะ ว่าจะมีสาวแบบแม่ชีมาถามหาไอ้ไวน์"
"เอ่อ ตอนนี้มันไม่อยู่หรอก มันไปห้องน้ำ เดี๋ยวมันก็กลับมา นั่งรอตรงนี้ก่อนก็ได้" ฉันส่งยิ้มแห้งๆให้กลุ่มผู้ชาย ก่อนจะเดินไปนั่งตรงม้านั่งอีกตัว
"เฮ้ย น้องมานั่งกับพวกพี่ก็ได้" ฉันได้แต่มองหน้าเพื่อนเพื่อให้มันช่วย
"ไม่เป็นไรค่ะ พวกเรานั่งตรงนี้เย็นดีค่ะ"
"ยัยข้าว แกจะเอาจริงเหรอ แค่ท่าทางเพื่อนเขาก็รู้ละว่าโคตรเจ้าชู้เลย" ฉันอยากหายจากโรคบ้าพวกนี้เต็มทีแล้ว พยายามควบคุมจิตใจตัวเอง พยายามต่อสู้มาทั้งชีวิตก็ไม่สามารถทำมันได้เลยสักครั้ง เพราะความกลัวมันคอยกัดกินจนหมดสิ้นแล้ว
"มาถึงขนาดนี้ จะถอยไม่ได้แล้วนะ"
"เออ แล้วเมื่อไหร่แกจะถอดหัวเงาะของแกออกสักที แล้วแบบนี้แกคิดว่าจะจีบหนุ่มติดเหรอ" ฉันเม้มปากแน่นพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
"ฉันไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนตอนนั้นอีกแล้ว ฉันกลัว" ฉันต้องทนไม่ไหวเป็นแน่ ถ้าให้กลับไปเป็นเช่นเดิม "อีกอย่างถ้าเขามองฉันแค่รูปร่างหน้าตา ฉันก็รู้แล้วล่ะว่าไม่ควรฝากชีวิตให้เขาดูแล"
ผมเดินมาหาไอ้ปลื้มกับไอ้ติณที่กำลังส่งยิ้มแปลกๆมาให้ผม "มองกูแบบนั้น มีอะไร" ไอ้ปลื้มชี้ไปที่ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่กำลังมองมาทางผม
"น้องเขามาหามึง" ผมเลิกคิ้วก่อนจะมองไปที่ผู้หญิงสามคน แต่ดูเหมือนคนหนึ่งจะสะดุดตาผม เพราะน้องต่างจากคนอื่น ผมสั่นฟู พร้อมกับแว่นตาหนาเตอะที่ประดับอยู่บนหน้าน้อง ส่วนกระโปรงก็ยาวจนถึงเท้า
ผมมองผู้หญิงคนนั้นเดินมาหาผมโดยเว้นระยะห่างพอสมควร ก่อนที่น้องจะส่งยิ้มมาให้ผม "หนูให้ค่ะ" น้องพูดขึ้นก่อนจะมองไปที่ดอกกุหลาบที่เพื่อนน้องยื่นมาให้ผม หึ จะมาจีบผมแต่กลับให้เพื่อนถือดอกกุหลาบแทนเนี่ยนะ
"ให้พี่ทำไม" หลังจากผมยิงคำถามไป น้องก็หน้าเหวอทันที
"หนูชอบพี่ค่ะ" และขณะนั้นเอง เสียงโห่แซวของเพื่อนผมก็ดังขึ้นมาทันที ทำให้ผมหันหน้าไปมองทันที
"แต่พี่ไม่ได้ชอบน้อง"
"หนูแค่จะมาบอกว่าต่อจากนี้ หนูจะจีบพี่เอง อ้อ หนูชื่อข้าวฟ้า เรียนแพทย์ค่ะ" ผมมองน้องตั้งแต่หัวจรดเท้า
"เฮ้ย มึงจะเล่นตัวทำไม เด็กแพทย์มาจีบเลยนะเว้ย และไม่ใช่แพทย์ธรรมดาด้วย เป็นทั้งแพทย์ชันสูตรศพเลยนะ" ผมหรี่ตามองเพื่อนตัวดีก่อนจะนั่งลงบนม้านั่ง โดยไม่รับดอกไม้จากน้อง
ฉันเม้มปากแน่น พร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะตั้งแต่เจอร่างสูงตรงหน้า นี่ฉันหวั่นไหวกับผู้ชายที่พึ่งเจอกันงั้นเหรอ ถึงจะหน้าตาดีกว่าในรูป รูปร่างสมส่วนก็เถอะ แต่ดูจะเดาทางยากชะมัด
"กลับไปได้แล้ว" ฉันเม้มปากแน่นเมื่อเขาเอ่ยปากไล่ ก่อนจะก้าวขาเดินออกไป
"เอ้า ยัยหมอเฉิ่มนี่เอง มาทำอะไรที่นี่ยะ" ยังไม่ทันที่จะก้าวเท้าก็พบกับยัยดาวคณะแพทย์
"แล้วแกมาเผือกอะไรด้วยไม่ทราบ" ฉันจับมือปุยฝ้ายพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ เป็นเชิงปรามว่าห้ามมีเรื่อง
" ไวน์คะ วันนี้ว่างหรือเปล่า ไปทานข้าวเป็นเพื่อนลูกหมีได้ไหม" ลูกหมีวิ่งไปเกาะแขนของเขาคนนั้นพร้อมกับส่งสายตาอย่างผู้ชนะมาให้ ฉัันมองด้วยความเข้าใจว่าเธอเป็นอะไรกับผู้ชายที่ไม่ยอมรับดอกไม้จากฉัน
"ไปเถอะข้าว" ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินตามเพื่อนทั้งสองคน
เวลาสามทุ่ม ฉันมองสภาพแวดล้อมรอบข้างอย่างแปลกใจ "ผับเกย์" ฉันกับแตงกวาอุทานพร้อมกันก่อนจะมองหน้าปุยฝ้ายที่กำลังกอดอกยืนยิ้มแป่นข้างๆ
"ใช่ เราเข้าไปกันเถอะ"
"ไม่ ฉันไม่มีทางเข้าไปแน่ แกพาฉันมาที่นี่ทำไม กลับกันเถอะ" ฉันได้แต่ขอร้องอ้อนวอนเพื่อนสาวให้กลับ ทว่า กลับไม่เป็นดังความตั้งใจ
"พาแกมาสัมผัสร่างกายผู้ชายไง แต่มันต่างกันตรงที่ผู้ชายพวกนี้ไม่ชอบผู้หญิง" ฉันส่ายหน้าทันควัน ก่อนที่จะหันหน้าเพื่อกลับไปที่รถ
"ยัยข้าว วิธีนี้อาจจะช่วยแกได้นะ ฉันกับยัยแตงจะช่วยเป็นเกราะป้องกันให้แกเอง เราเข้าไปกันเถอะ" ไม่ทันได้ปฏิเสษฉันก็ถูกลากเข้ามาในผับแล้ว
บรรยากาศข้างหน้ามีแต่ผู้ชาย แถมยังใส่แค่เสื้อกล้ามกับกางเกงซับเป็นส่วนมาก เป็นผู้ชายกล้ามปู อึก ฉันกลืนน้ำลายอย่างเชื่องช้า เมื่อกำลังเดินผ่านผู้ชายจำนวนมากโดยมีเพื่อนสาวช่วยกันผู้ชายออกจากตัวฉัน
"แกโอเคไหม ทำไมหน้าซีดแบบนี้" ฉันแม้ไม่ได้ยินเสียงของเพื่อนเพราะตอนนี้ฉันรู้สึกเวียนหน้า หัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ฉันเซเล็กน้อย
"ฉันไม่ไหว" ร่างกายที่สั่นเทาของฉันอจู่ๆ ฉันก็ถูกกระแทกจากผู้ชายคนหนึ่งก่อนที่จะเซล้ม ทว่า แต่ร่างฉันกลับมีใครคนหนึ่งรับไว้ไม่ให้ล้ม ฉันรีบผละออกจากอ้อมแขนนั้นทันทีก่อนจะก้าวถอยหลังเพื่อออกห่างจากเขา
"พะ..พี่ไวน์" คนตรงหน้ามองฉันด้วยแววตานิ่งงัน ก่อนจะเดินเข้ามาหาฉัน แต่ขาไม่รักดีของฉันกลับถอยห่างจากเขาเรื่อยๆ ว่าแต่เขามาที่ผับเกย์ทำไม ระ...รึว่าเขาก็เป็น
"มากับใคร" ฉันละสายตาจากคนตรงหน้ามองหาเพื่อนสาว แต่กลับไม่พบ
"เอ่อ มากับเพื่อนค่ะ" ฉันพูดจบก่อนจะหันมองหาเพื่อนตัวดี แต่กลับไม่เจอ สภาพแวดล้อมของฉันตอนนี้กลับมีแต่ผู้ชายกล้ามปูยืนเต็มไปหมด ตัวฉันที่กำลังสั่นทำให้คนตรงหน้าขมวดคิ้วทันที
"ไหนเพื่อน" คำถามเรียบๆ แต่น้ำเสียงของเขากลับทำให้ฉันกลัว ก่อนที่ตาของฉันจะร้อนผ่าวพร้อมกับน้ำใสๆกำลังไหลออกมา
'หนูกลัวแล้ว ปล่อยหนูไปเถอะ' จู่ๆ ก็เกิดเสียงดังก้องเข้ามาในหูของฉัน ก่อนที่ฉันจะเผลอกำมือตัวเองแน่น พร้อมกับมองไปรอบกาย ภาพในอดีตมันคอยวนเวียนอยู่กับฉันไม่ไปไหน
ไม่รู้ว่าน้ำตาลไหลออกมาตอนไหน "ฮึก" ฉันสะดุ้งเมื่อมือของร่างสูงกำลังจับมือฉันอยู่ก่อนจะลากให้ฉันเดินตาม ฉันรู้สึกกลัว ครั้งแรกที่มีผู้ชายจับมือฉันและความกลัวก็ก่อตัวขึ้นมาสิบเท่า
"ร้องไห้ทำไม" หลังจากออกจากผับ ร่างสูงก็ปล่อยมือฉันก่อนที่ฉันจะถอยออกให้ห่างจากเขา
"ปะ...เปล่าค่ะ หนูแค่รู้สึกตกใจ ที่หาเพื่อนไม่เจอ" เขาพยักหน้าก่อนมองฉันนิ่งๆ จนฉันต้องก้มหน้าลงเพราะความเขิน ยกมือปาดน้ำตาตัวเอง ถึงแม้ร่างกายจะไม่หยุดสั่นก็ตาม
"แล้วมาที่นี่ทำไม รู้ใช่ไหมว่ามันไม่ใช่ที่ของผู้หญิง" ฉันพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเม้มปากแน่น
"เพื่อนพามา" ฉันตอบพี่ไวน์ด้วยน้ำเสียงไม่ดังมาก
"ข้าว อยู่นี่เอง เป็นอะไรหรือเปล่า อาการเป็นยังไงบ้าง นี่แตงเอายาดมมา" ฉันมองการกระทำของเพื่อนสาวสองคนก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
"ฉันไม่เป็นอะไร พี่ไวน์มาช่วยไว้" พวกมันขมวดคิ้วก่อนที่จะมองร่างสูงด้วยความมึนงง เป็นฉันก็งง จู่ๆเจอเขาในสถานที่แบบนี้ ใครก็คิด
- Writer
