สามีของฉันอบอุ่นเตียง

บทที่ 11

　　แม้ว่าทุกคนจะตื่นเต้น แต่ก็ไม่ลืมที่จะซุบซิบนายใหญ่

　　ทันใดนั้นที่ว่าเจ้านายจะเข้าร่วมในกิจกรรมนี้หรือไม่ก็กลายเป็นจุดสนใจของการพูดคุย

　　ขณะที่เพื่อนร่วมงานของเธอกำลังคิดเกี่ยวกับคำถามนี้ แก้วกานดาก็คิดถึงกรด้วยเช่นกัน

　　กรกำลังเดินทางไปทำธุรกิจในสัปดาห์นี้ เธอไม่ได้เจอเขามาหลายวันแล้ว เขาจะกลับมาเมื่อไหร่?

　　แม้ว่าเขาจะโทรหาเธอตรงเวลาทุกคืน แต่ความสัมพันธ์ของเขากับเธอยังไม่ถึงจุดที่เขาสามารถพูดอะไรได้มาก โดยส่วนใหญ่ ทั้งสองที่อยู่คนละปลายสายโทรศัพท์จะเงียบ

　　ในขณะเดียวกัน มีคนเริ่มเดิมพันในแชทกลุ่มของพนักงาน โดยเดิมพันว่าเจ้านายของพวกเขาจะร่วมกิจกรรมหรือเปล่า และแต่ละคนที่เข้าร่วมจะวางเดิมพันห้าพัน

　　ห้าพันไม่ได้มากขนาดนั้น หลายคนรีบตอบรับและตอนนี้มีคนหลายสิบคนเข้าร่วมเดิมพัน คะแนนโหวตเกือบเท่ากัน

　　มุกและวิทวัศมาตามหาแก้วกานดาพร้อมกันและถามว่า "แก้วกานดา เธอจะเดิมพันด้วยไหม"

　　เธอวิเคราะห์อย่างเร็ว

　　แม้ว่ากรจะเย็นชาและห่างเหิน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่บริษัทจัดงานใหญ่เช่นนี้หลังจากที่เขาเข้ารับตำแหน่ง และพวกเขากำลังจะไปที่ที่หรูหราแบบนั้น เขาต้องสั่งให้ผู้ช่วยอิงกมลจัดการเรื่องนี้ ดังนั้นแก้วกานดาจึงเดิมพันว่ากรจะเข้าร่วม

　　ขณะที่พวกเขากำลังจะเลิกงาน แก้วกานดาได้รับโทรศัพท์จากกร เธอรู้ว่าเขาเพิ่งกลับมาจากการเดินทางเพื่อทำธุรกิจ เธอจึงไปซูเปอร์มาร์เก็ตและซื้อวัตถุดิบ ของใช้ในชีวิตประจำวัน และของว่างสำหรับการเดินทางในวันพรุ่งนี้

　　เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน กรยังคงยุ่งอยู่ในห้องทำงาน หลังจากทักทายเขาแล้ว แก้วกานดาก็ไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็น

　　ระหว่างทานอาหาร กรก็ยังไม่พูดอะไร เขากินอย่างสง่า

　　แก้วกานดามองดูเขาหลายครั้งและในที่สุดก็กล้าถาม "คุณกร คุณจะเข้าร่วมกิจกรรมของบริษัทในวันพรุ่งนี้ไหม"

　　ดูเหมือนกรจะไม่ได้ยินคำถามของเธอแต่ยังคงกินข้าวอย่างจริงจัง

　　ขณะที่เขาไม่ตอบ แก้วกานดารู้สึกอายเล็กน้อย เธอก้มหน้าลงเพื่อทานอาหาร

　　ผ่านไปครู่หนึ่ง กรวางช้อนส้อมลง หยิบกระดาษชำระมาเช็ดปาก แล้วตอบอย่างสบายๆ ว่า "ผมไม่สนใจกิจกรรมแบบนั้น"

　　กรไม่ได้พูดตรงๆ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากไป

　　“อ้อ” แก้วกานดากระซิบ และเสียงของเธอก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง

　　“อะไร คุณอยากให้ผมไปเหรอ” เมื่อเห็นท่าทางผิดหวังของเธอ กรก็พูดขึ้น

　　แก้วกานดาเกาศีรษะและหัวเราะคิกคัก เธอคิดว่า “ไม่ว่าคุณจะไปหรือไหมก็ตาม สิ่งที่ฉันสนใจคือเงินห้าพันที่ฉันเดิมพันไว้”

　　ภายใต้โคมระย้าที่สว่างสดใส กรเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เพราะเธออยากให้เขาไป ในฐานะสามีของเธอ เขาก็จะใช้เวลาไปที่นั่น

　　......

　　วันรุ่งขึ้น แก้วกานดาตื่นเช้ามาก แต่กรตื่นเร็วกว่าเธอ

　　พวกเขาอยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ไม่ว่าเธอจะตื่นเช้าแค่ไหน เมื่อเธอตื่นขึ้นมา กรก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยนั่งข้างหน้าต่างและอ่านหนังสือพิมพ์การเงินเสมอ

　　บางครั้งเธอรู้สึกว่ากรดูเหมือนจะไม่ใช่คนที่อยู่ในยุคนี้

　　กิจวัตรประจำวันของเขาไม่ปกติอย่างยิ่ง ทุกวันเขาจะใช้เวลาในการอ่านหนังสือพิมพ์ แทนที่จะรับข่าวสารทางอินเทอร์เน็ต

　　"อรุณสวัสดิ์!" เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วก้มลงดูหนังสือพิมพ์

　　"อืม อรุณสวัสดิ์!" แก้วกานดามองมาที่เขา จู่ๆ เธอก็ละสายตาไม่ได้

　　วันนี้เขาสวมสูทลำลองสีขาวและนั่งเงียบๆ บนเก้าอี้นวมข้างหน้าต่าง เขานั่งไขว้ขาเรียวยาวอย่างสบายๆ แสงแดดยามเช้าส่องเบาๆ มาที่เขาทางหน้าต่าง ทำให้เขาดูอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย

　　ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่มนุษย์เลย แต่เป็นงานศิลปะที่หายากในโลกนี้ ซึ่งทำให้คนอยากจะสะสมเขา

　　สายตาที่อบอุ่นของแก้วกานดาดึงดูดความสนใจของเขา แต่เขาเมินและยังคงอ่านหนังสือพิมพ์ในมืออย่างใจเย็น

　　รูปลักษณ์ของเขามักจะดึงดูดความสนใจของพวกผู้หญิงมักง่ายซึ่งทำให้เขารังเกียจมาก แต่เขาไม่ได้ไม่ชอบวิธีที่แก้วกานดาจ้องมาที่เขาอย่างหนักแน่น

　　ผ่านไปครู่หนึ่ง ดวงตาของแก้วกานดายังคงจับจ้องมาที่เขา เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วพูดว่า "คุณไม่มีกิจกรรมบริษัทที่ต้องเข้าร่วมเหรอ"

　　“ฉันเกือบลืมไปเลยว่าถ้าคุณไม่บอก” แก้วกานดายิ้มอย่างกระอักกระอ่วนและหาข้อแก้ตัว

　　เธอกำลังคิดว่างานศิลปะอย่างกรจะต้องขายได้ราคาสูงอย่างแน่นอน เสียงของเขาเหมือนถังน้ำเย็นที่สาดใส่เธอและปลุกเธอให้ตื่น

　　......

　　บริษัทได้เช่ารถบัสสองคัน แต่ละคันมี 50 ที่นั่ง เพื่อส่งพนักงานไปยังโอเชี่ยน บีเฮ วิลล่าในช่วงวันหยุด

　　เมื่อผู้จัดการแผนกกำลังนับจำนวนคนที่อยู่ สายตาของทุกคนก็มองไปทางซ้ายและขวา ทุกคนต่างตั้งตารอดูว่าเจ้านายจะมาหรือไม่

　　มุุกบอกแก้วกานดาว่า "คุณพระคุณเจ้า เจ้านายต้องมา เขาต้องมาสิคะ"

　　แก้วกานดาโพล่งออกมา “เขาไม่มา”

　　มุกเบิกตากว้างและมองมาที่เธอ "เธอรู้ได้อย่างไร?"

　　แก้วกานดาตระหนักว่าเธอพูดมากเกินไปและพูดต่อทันทีว่า “เจ้านายมักจะตรงต่อเวลามาก วันนี้ไม่มีใครเห็นเขา ดังนั้นต้องหมายความว่าเขาจะไม่มา”

　　มุกก้มหน้าด้วยความผิดหวัง และเพื่อนร่วมงานหญิงข้างๆ ที่ได้ยินการสนทนาของพวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความผิดหวัง

　　ความคิดของพนักงานหญิงทุกคนนั้นชัดเจนมาก พวกเขาไม่ค่อยเห็นเจ้านายในที่ทำงานและไม่มีโอกาสอวดโฉมต่อหน้าเขา ทริปนี้จึงเป็นโอกาสที่ดีที่จะทำอย่างนั้น

　　ทุกคนสวมเสื้อผ้าที่ดีที่สุดและต้องการอวดเขา แต่เขากลับไม่มาในวันนี้

　　กว่าชั่วโมงต่อมาพวกเขาก็มาถึงโอเชี่ยน บีเฮ วิลล่าที่ตั้งอยู่ริมทะเล สิ่งแรกที่พวกเขาทำคือเตรียมการ์ดห้องให้พร้อม

　　เดิมทีแก้วกานดาได้พักอยู่ในห้องเดียวกับมุก แต่จู่ๆ อิงกมลก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า "แก้วกานดา ห้องที่นี่เต็มแล้ว เราแชร์ห้องกันแทนได้นะ"

　　อิงกมลเป็นผู้หญิงที่คอยอยู่เคียงข้างเจ้านายเสมอ เธอขอให้แก้วกานดาอยู่ในห้องของเธอแทน ซึ่งทำให้ทุกคนอิจฉา

　　เมื่อทุกคนยุ่งกับการตรวจบัตรห้องพักของตัวเอง อิงกมลกล่าวว่า "กรุณารอสักครู่ ผอ.กรต้องการคุยกับพวกคุณทุกคน"

　　ผอ.กร!

　　ดวงตาของทุกคนเป็นประกายขึ้นมาครู่หนึ่ง ผอ.กรมาจริงๆเหรอ?

　　ด้วยสายตาที่คาดหวังของทุกคน กรซึ่งสวมชุดสูททำมือสีเทาเงินออกมาจากประตู ทุกย่างก้าวของเขาทำให้หัวใจของเหล่าเพื่อนร่วมงานหญิงเต้นเร็วขึ้น

　　เมื่อแก้วกานดาเห็นกร เธอคิดว่าไม่เพียงแต่ได้เงินคืน ห้าพันคืนเท่านั้น แต่เธอยังชนะอีกหลายพัน!

　　กรมองมาที่เธอและเห็นว่าเธอกำลังยิ้มอย่างสดใส เขาคิดในใจว่าทำไมเธอถึงมีความสุขขนาดนี้ แค่เขาใช้เวลาอยู่ที่นี่เหรอ?

　　เขาเข้ามาและยิ้มอย่างสุภาพให้ทุกคน "ทุกคนขอให้สนุกนะครับ บริษัทจะจ่ายให้ทั้งหมด"

　　ทุกคนตื่นเต้นมากจนกระโดดขึ้นลงแทบจะตะโกนว่า 'ขอเจ้านายจงเจริญ' มีเพียงแก้วกานดายืนอยู่ข้างหลังพวกเขาอย่างเงียบๆ เธอคิดว่า คุณสามารถทำอะไรก็ได้ตราบเท่าที่คุณรวย

　　จากนั้นอิงกมลก็บอกว่าห้องทั้งหมดได้รับการจัดสรรแล้ว จากนั้นเธอก็พาแก้วกานดาไปที่วิลล่าส่วนตัวด้วยรถบักกี้

　　เมื่อเห็นสภาพแวดล้อมที่หรูหราและสิ่งอำนวยความสะดวกในบริเวณนั้น แก้วกานดารู้สึกประหม่าเล็กน้อย มีเหตุผลอื่นอีกไหมที่อิงกมลพาเธอมาที่นี่?

　　เธอเดาถูก อิงกมลส่งเธอไปที่ห้องส่วนตัวของกร