“เช็ดน้ำตาของเธอซะเจ้าขา”
“ฮึก!”
“บอกให้เช็ดน้ำตาไงวะ! จะร้องไห้เหี้ยไรนักหนา! หยุดร้อง!”
“ฮึก! ฮื่อๆๆๆ”
“แม่งเอ้ย!”
หมับ!
“หยุดร้องไห้”
“ฮื่อๆๆ ขอร้อง~” ผมบอกเธอให้หยุดร้องไห้แต่เธอก็เอาแต่ร้องไห้แล้วก็อ้อนวอนผมเหมือนเดิม
“ขอร้องเหมือน หยุดร้องไห้สักที” ทั้งที่ผมกอดเธอเอาไว้จนแน่นแต่ทำไมเหมือนเธอจะยิ่งร้องหนักแล้วก็ตัวสั่นกว่าเดิมแบบนี้วะ ทำไมต้องกลัวผมขนาดนี้
“ฮึก!” เจ้าขาพยายามกลั้นสะอื้นผมเลยกอดเธอแล้วก็ลูบผมเธอช้าๆ เผื่อเธอจะดีขึ้น จนเวลาผ่านไปสักพักเสียงสะอื้นก็ค่อยๆ แผ่วลงอาการสั่นของเธอก็เริ่มหยุด
“ไปอาบน้ำ” พอเห็นเธอดีขึ้นผมก็เลยผละออกจากตัวเธอแล้วก็บอกให้เธอไปอาบน้ำ ถึงจะหยุดร้องไห้แล้วแต่คราบน้ำตาก็ยังเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้าอยู่ดี ทำไมต้องทำเหมือนลูกนกลูกกาที่มันน่าสงสารแบบนี้ด้วย
“...ค่ะ” พอผมบอกให้ไปอาบน้ำหน้าเธอก็เริ่มซีดอีกครั้ง เฮ้อ! เจ้าขาแม่งทำเหมือนผมเป็นผู้
