“เจ้าขา”
“มีอะไรคะ”
“แม่เธออาการหนักขนาดนี้ ฉันว่า...เธอต้องขายให้ฉันแล้วล่ะ”
“เลว แม่ฉันอาการหนักขนาดนี้คุณยังกล้าพูดเรื่องนี้ต่ออีกเหรอ” ฉันโกรธจนตัวสั่น ต้องเลวแค่ไหนถึงมีจิตใจไร้คุณธรรมไร้สามัญสำนึกได้ขนาดนี้
“ตามใจ ถ้างั้นก็โชคดีแล้วกัน ขอให้แม่เธอหายเร็วๆ” เขาตีหน้านิ่งใส่พร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋าก่อนที่จะหันหลังให้ฉันแล้วก็เดินออกไป
ฉันสะบัดหน้าหนีไม่อยากจะมองแม้แต่หลังของเขาด้วยซ้ำ แต่พอมองไปที่ประตูห้องฉุกเฉินฉันก็เห็นพยาบาลในห้องวิ่งวุ่นกันไปหมด
“...แม่~” ใจฉันตกไปที่ตาตุ่ม เพราะทั้งหมอแล้วก็พยายาลทุกคนไปล้อมเตียงของแม่ ไม่มีเวลาแล้วเจ้าขาชีวิตแม่สำคัญที่สุดไม่ว่าจะยังไงก็ต้องช่วยให้แม่ได้รับการผ่าตัดให้ได้ ศักดิ์ศรีความเป็นคนของเธอมันเทียบกับชีวิตผู้ให้กำเนิดที่กำลังนอนทรมานในห้องนั้นไม่ได้หรอกนะ
“เดี๋ยวคุณ!” ฉันยอมทิ้งทุกอย่างแล้วจริงๆ เขาจะมองว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบไหน ฉั
