คีรินทร์ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนสิบเอ็ดโมงเช้า ภาพตรงหน้าคือป่าไม้สีเขียวพร้อมกับท้องฟ้าสดใส กลิ่นของดอกไม้ ต้นไม้และดินลอยเข้าจมูกพลอยให้รู้สึกปลอดโปร่ง
ยิ่งนอนยิ่งรู้สึกเหมือนได้ชาร์จแบต ทว่าร่างกายรู้สึกเหมือนถูกรัดเอาไว้ พอมองดูแล้วกลับมีท่อนแขนแกร่งกอดตัวเอง และเจ้าตัวก็กำลังหลับอยู่ข้าง ๆ เขานี่เอง
“มานอนที่เดียวกันตั้งแต่ตอนไหน”
ไม่รู้ว่าเฮียขุนข้ามมานอนกอดเขาตั้งแต่ตอนไหน ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจแต่ตอนนี้ก็หลับไปแล้ว คีรินทร์พลิกตัวมองใบหน้าคมคายยามหลับแล้วอดเอื้อมมือไปวางลงบนแก้มอีกฝ่ายไม่ได้ จมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้าหล่อเหลากับคิ้วที่ชอบขมวดเข้าหากันเวลาทำงานตอนนี้คลายออกอย่างสบาย
เขาเลิกคิดเรื่องนิยายของผิงไปแล้ว มันค่อนข้างปวดหัว หรือไม่ผิงอาจจะเอาชื่อดาราคนดังมาแต่งนิยายก็ได้ ตอนนี้เรื่องที่ต้องรู้มีแค่เขาเกิดใหม่แล้วมาอยู่ในร่างของเด็กที่ชื่อคีรินทร์แค่นั้น และตอนนี้กำลังมีแ
