“พี่รินทร์เอาหมวกสีเหลือง”
“ได้ครับ” ทั้งสามหยุดเดินเมื่อเจ้านายตัวน้อยเลือกของได้แล้ว ทันทีที่มาถึงพวกเราก็ไปเดินซื้อของกันก่อน ซื้อเสื้อผ้าใหม่คนละสองสามชุดเท่านั้น แต่ดูเหมือนไดโนเสาร์ทั้งสองตัวจะชื่นชอบการเลือกหมวกเป็นพิเศษ
ร่างบางเดินไปหยิบเลือกหมวกสีเหลืองมาสามใบมาลองสวมดู ยื่นให้ภูผาที่ถูกอุ้มอยู่ลองใส่เองก่อนจะยืดตัวขึ้นสวมหมวกให้คนรักที่อุ้มหลานอยู่เช่นกัน
คีรินทร์มองหมวกเป็ดสีเหลืองบนหัวเฮียขุนแล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ยิ่งอีกฝ่ายตัวสูงตัวใหญ่แต่หมวกอันเล็กๆ แล้วยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
ขุนเขาที่มองคนรักกับหลานสลับกันไปมาก็รู้สึกเอ็นดูทั้งสองคนไม่แพ้กัน สองคนนี้เหมือนพี่น้องหรือญาติกันมากกว่าเขากับภูผาอีก
“ไดโนเสาร์กลายร่างเป็นเป็ดแล้ว” ร่างสูงหลุดปากพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ทำให้เด็กน้อยในอ้อมแขนหัวเราะชอบใจใหญ่เลยเอื้อมไปขยับหมวกจัดทรงให้พี่รินทร์เอง
“คิกคิก จริงด้วยอาขุน”
