หนึ่งชั่วโมงต่อมา..
"ไง คิดได้ยังตกลงจะทำไม่ทำ" ความเงียบภายในห้องถูกทำลายลงด้วยเสียงทุ้มของเพลิงที่เอ่ยถามคนบนโซฟา ขณะเจ้าตัวนั่งพิงอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม พร้อมยกขาวางซ้อนไขว้กันบนโต๊ะ ระหว่างที่พวกเพื่อนรักของเขาทั้งสามคนไปเตรียมตัวเพื่อออกปฏิบัติการ
"......" คำถามนั้นซึ่งไร้คำตอบ เนเน่เหม่อมองฝาผนังตรงหน้าไปพร้อมกับปาดเหงื่อตามกรอบหน้าและลำตัว จนไม่ได้ยินคำถามของโจรหนุ่ม
"กูถามไม่ได้ยินรึไง"
"....." น้ำเสียงเริ่มไม่พอใจของเพลิงดึงสติของหญิงสาวกลับมาอีกครั้ง เธอหันไปมองหน้าคมคายแล้วเอ่ยถาม "ถะ..ถามอะไร"
"กูไม่ชอบพูดซ้ำๆซากๆ"
"แต่ฉันไม่ได้ยิน"
"หูตึง?" เพลิงเลิกคิ้วถามอีกคนด้วยสีหน้านิ่ง
"ไม่ได้หูตึง ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่เลยไม่ได้ยินคำถามของนาย" ว่าแล้วเธอก็หันกลับไปมองฝาผนังดังเดิม ก่อนจะพูดต่อ "เมื่อไหร่นายจะฉีดมันให้ฉันสักที" อาการออกหนักขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่เคยเป็นมา
