ตอนที่ 7

1703 Words

ฮาร์ดินขับรถกลับไปที่หอพักอีกครั้งแล้วสอบถามยามแต่คำตอบที่ได้ก็คือเธอยังไม่กลับมา รถคันเก่าใกล้พังก็จอดอยู่ที่เดิมไม่รู้ว่าเจ้าของหายหัวไปไหนแล้วไม่สบายหนักแบบนั้นใครจะดูแลในเมื่อเธอตัวคยเดียวไม่มีญาติพี่น้องเลยด้วยซ้ำ ถ้าเจออีกครั้งจะจับขังให้หนีไม่ได้เลย "เวย์ดื้อกับพี่เองนะ!" ในขณะที่หญิงสาวเดินออกจากโรงพยาบาลพร้อมเอกสารผลการตรวจต่างๆที่ยืนยันว่ายังไม่ถูกล่วงละเมิดทางเพศ เธอบอกไม่ถูกเลยว่าดีใจขนาดไหนในตอนที่ฟังผลแต่ก็กลัวคนที่โทรมาจนสายแทบไหม้เหมือนกัน เมื่อคืนเขาลวมลามเธอแน่นอนเพราะรอยตามตัวที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ผื่นแพ้แบบที่เคยเป็นมาก่อนและรอยแบบนี้ก็เคยเห็นที่คอเพื่อนบางคน เธอทำแผลใหม่เรียบร้อยพร้อมกับรับยาเพราะปฎิเสธที่จะนอนค้างรักษาตัวตามความเห็นของแพทย์ ไข้สูงตั้งสามสิบเก้าองศาเชียวนะ!! “พี่วันเป็นยังไงบ้างเวย์มาเยี่ยม” เธอมาที่สุสานที่ฝังศพพี่ชายแล้ววางดอกไม้ลงก่อนจะเปิดโทรศัพท์อีกครั้งแต่เพียงแต่เห็นข้อความสายที่พลาดรับแล้วก็ปิดเครื่องไปอีกครั้งทันที “เวย์คิดถึงพี่วันจัง” เธอมีพี่ชายคนเดียวส่วนพ่อแม่ไม่รู้เลยว่าอยู่ที่ไหนไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าด้วยซ้ำทั้งที่พี่วันบอกว่าพวกเราทั้งหมดเคยอยู่ด้วยกันมาก่อนที่ทุกคนจะตายจากไป ก่อนจะกลับเธอเดินไปเข้าโบถส์ที่ไม่มีคนอยู่เลยนั่งมองอย่างเลื่อนลอยจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาจนต้องรีบเช็ดอย่างรวดเร็ว เธออยากจะหนีจากพี่ดินแต่ทำไมถึงยังมีแต่ภาพเขาเต็มหัว เขาลวมลามเธอขนาดนี้แล้วยังไม่เกลียดเขาเลยแค่โกรธเท่านั้น วันนี้เธอจะไปลาออกจากงานดีไหม? แล้วจะได้อะไรกินละห่ะ? “เครียดเหรอ?” ชายแปลกหน้าเดินเข้ามาถาม “คุณเป็นใครคะ?” เธอไม่รู้ว่าเขาคือใครแต่ดูจากการแต่งตัวคือดีมาก “เรียกฉันว่าแจ็คกี้ก็ได้ ขอนั่งด้วยได้ไหม?” ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างอบอุ่นให้แต่ว่า… “ตามสบายค่ะหนูกำลังจะกลับแล้ว” เธอจะไว้ใจได้ไงในเมื่อเขาคือคนแปลกหน้าแต่ก่อนจะเดินออกไปก็ได้ยินเขาพูดเสียงขึ้นก็ชะงัก “มันกำลังตามหาเธออยู่นะ หนีให้ห่างจากมันซะก่อนจะสายเกินไป” แจ็คกี้พูดเสียงดังกว่าเดิมเตือนหญิงสาวก่อนจะเดินไปหาแล้วส่งบางอย่างให้ การฆ่าคนที่เหมือนปีศาจของฮาร์ดินต้องให้คนที่มันไว้ใจเป็นคนฆ่าเท่านั้นถึงจะสำเร็จได้ง่ายๆแบบไม่มีคนตายเพิ่มอีกและเด็กคนนี้น่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีซะด้วย “ปะ...ปืน!!!” เธอไม่เคยสัมผัสของอันตรายแบบนี้สักครั้ง “เก็บไว้ป้องกันตัวฉันรู้ว่ามันไม่ปล่อยเธอไปแน่ มันจะตามหา ตามล่า ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เธอมาครอบครองก่อนจะฆ่าทิ้งเมื่อได้ทุกสิ่งที่ต้องการ ฉันรู้จักมันดี” แจ็คกี้พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่หนักแน่นชัดเจนทุกคำที่เอ่ยออกไปจนจบแล้วก็เดินออกไปพยักหน้าให้ลูกน้องขับรถมารับและตามห่างๆอย่าให้ฮาร์ดินรู้เด็ดขาดแต่หลังจากนี้จะทำให้เด็กคนนี้กลัวจนประสาทกิน เด็กคนนี้จะเป็นเครื่องมือฆ่าชั้นดีที่หาได้ยาก! อยากเห็นหน้ามันตอนจะตายจังว่าจะทำสีหน้าเจ็บปวดยังไงและจะอ้อนวอนขอความเมตตารึเปล่า เวย์มองปืนในมือด้วยใจสั่นคิดไม่ออกว่าควรจะเอายังไงต่อดีเพราะแค่จับยังรู้สึกกลัวแล้วเธอจะไปยิงใครได้ละ เธอยังไม่อยากจะติดคุกเพราะฆ่าคนตายหรอกนะหรือถ้าให้ฆ่าก็คงทำไม่ลงหรอกเพราะขนาดสัตว์ตัวเล็กยังไม่เคยทำร้าย เคยทำแย่ที่สุดคือฆ่ามด แมลงสาปและยุง สามวันผ่านไป... “โธ่เว้ย!!” ฮาร์ดินแผดเสียงลั่นกวาดสายตาชมองลูกน้องที่ยืนตัวสั่นกันเหมือนหวาดกลัว “นายคือว่าน้องเวย์ไม่สบายหนักมากเท่าที่ผมรู้มาน้องไปนอนกับเพื่อนเพราะไม่มีคนดูแล” “ก็กูนี่ไงคนดูแล!” จะเอายังงี้จริงเหรอเวย์เธอรู้จักพี่น้อยไปซะแล้ว! ฮาร์ดินมองลูกน้องทุกคนตาขวางกำมือแน่นด้วยความโกรธมากก่อนจะทุบโต๊ะเสียงดังลั่นกัดฟันจนสันกรามขึ้นลมหายใจเข้าออกอย่างรุนแรงพยายามใจเย็นทั้งที่ไม่เคยทำได้ โกรธมากจนไม่รู้จะหยุดยังไงแล้ว!! “แล้ววันนี้เวย์ไปนอนกับใคร?” เขาจะบุกไปหาเธอเองแล้วบังคับให้มาอยู่ด้วยกันซะเลยในเมื่อใจดีแล้วเธอไม่ชอบก็เจอตัวตนแท้จริงของเขาไปเลยแล้วกัน “ไม่รู้ครับนาย คือน้องเวย์นั่งแท็กซี่ไปขึ้นรถไฟฟ้าคนของเราตามไม่ทันจริงๆ” ทิมกลืนน้ำลายลงคอสูดหายใจลึกๆด้วยความกลัวมากเพราะตลอดสามวันนี้เจ้านายอาละวาดไม่หยุดพักเล่นเอาลูกน้องประสาทกินหมด “เด็กเวร!!” เขาตะคอกเสียงดังหยิบปืนขึ้นมายิงเป้าที่ตั้งไว้ในห้องซ้อมก่อนจะเปลี่ยนทิศทางไปกลางหน้าผากลูกน้อง “พวกมึงรู้ใช่ไหมกูไม่ชอบความผิดพลาด” น้ำเสียงเย็นลงทีแรกแต่แฝงไปด้วยความโหดเหี้ยมพูดออกมาลอดไรฟันเตรียมจะลั่นไกแต่ว่ามีเหี้ยมาขัดขว้างก่อน “เห้ย!! ไอ้สัตว์ดินมึงจะทำเหี้ยไรเนี่ย!!” แคชเดินเข้ามาถึงกลับต้องรีบวิ่งมาปัดมือเพื่อนออกเพราะไม่รู้ว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้นหรือลูกน้องทำผิดอะไรถึงได้จะฆ่ากันทิ้งแบบนี้ “มันทำงานพลาด” คำตอบสั้นๆที่เพื่อนน่าจะเข้าใจ “ให้โอกาสมันใหม่ดิวะนั่นมือขวามึงนะเว้ย!” เตือนสติเพื่อนนิดนึงก่อนมันจะทำเหี้ยไรผิดอีก “โอกาส?” ฮาร์ดินถามพลางเลิกคิ้วมองเพื่อน “งั้นก็ได้! ถ้าหากพรุ่งนี้กูไม่เจอเวย์ละก็กูจะควักลูกตามึงมาเป็นของสะสมแน่!” "ครับนาย" เช้าวันต่อมาเวย์มาเรียนตามปรกติแต่ก็แอบกลัวมากเพราะตั้งแต่วันนั้นที่เธอออกจากเพนท์เฮ้าส์ของพี่ดินมารู้สึกเหมือนมีคนคอยติดตามตลอดเวลา เธอไม่ได้คิดไปเองเพราะเคยเห็นแบบเฉียดๆมาแล้วและเธอไม่รู้ว่านี่เป็นคนของเขารึเปล่า เมื่อวานเธอรีบหนีไปขึ้นรถไฟฟ้าที่แน่นมากในช่วงห้าโมงเย็นก่อนจะกลับมาหอพักในตอนกลางดึกที่สำคัญคือเธอเป็นไข้หนัก “ยัยเวย์แกไหวนะ!” อินดี้ถามยกมือแตะหน้าผากเพื่อน “ไหว...” เธอตอบเสียงแหบแห้งแต่กลับรู้สึกปวดหัวอย่างหนักจนแทบจะทนต่อไปไม่ไหวแต่ไม่ต้องการจะอยู่ตามลำพังเพราะว่ากลัวมาก “ไปเลย ไปนอนพักเดี๋ยวขับรถไปส่งเอง” อินดี้จับมือเพื่อนลากออกจากห้องเรียนไปที่รถทันที “ไม่เอา” “แกจะตายคามหาลัยสิถ้าไปพัก ไปเร็ว!” ทิมกับวินต่างอมยิ้มแต่ก็แอบเป็นห่วงเพราะน้องเวย์หน้าซีดมากดูเหมือนจะไม่ค่อยมีแรงด้วยที่สำคัญเธอดูระแวงอะไรสักอย่างเพราะเห็นมองไปรอบๆตัวบ่อยมาก จะว่าหนีนายก็ไม่น่าใช่เพราะว่าไม่กี่วันมานี้นายยุ่งมากมาไม่ได้แต่ถ้าบอกว่าเจอตัวน้องเวย์แล้วจะว่างไหมวะ ลูกน้องอย่างพวกเขาก็ได้แต่คิดและสงสัย! “มึงดูรถคันนั้น” ทิมชี้ไปที่รถเก๋งคันเก่าที่ขาวคุ้นตาจำได้ว่ามันขับตามพวกเขาห่างๆเมื่อวานแล้ววันนี้มันมาขับตามน้องเวย์ใกล้ชิดมากเหมือนพยายามให้รู้ตัว “เมื่อวานมันคงตามน้องเวย์เหมือนกัน” วินบอกพร้อมหยิบกล้องมาถ่ายรูปน้องเวย์กับเพื่อนสนิทส่งให้เจ้านายที่ไปทำงานตรวจสถานที่พักหลบภัยให้มาเฟียที่กำลังมีปัญหาใหญ่ป่านนี้คงเสร็จแล้วถ้าไม่ติดว่านั้นคือเพื่อนกัน พวกเขาขับรถตามไปอย่างเงียบๆจนมาจอดที่หอพักที่มีความความปลอดภัยพอสมควรแต่พวกเขาสามารถเข้าได้เพราะนายเป็นเจ้าของที่นี่เมื่อเดือนก่อนโดยการบังคับเจ้าของคนเดิมให้ขายถ้าไม่ยอมจะฆ่ายกโคตรแล้วคนธรรมดาแบบนั้นจะกล้าเสี่ยงเหรอถ้าปืนจ่อหัวอยู่แบบนั้น “โทรหานายเลยรถเพื่อนน้องเวย์ไปแล้ว” วินบอกก่อนจะติดต่อเพื่อนร่วมงานอีกคนให้ค้นหาป้ายทะเบียนว่าใครเป็นเจ้าของจะได้ตามตัวถูกหากว่าเกิดอะไรขึ้น มันต้องการอะไรจากเมียเจ้านายและใครจ้างมา ทิมโทรไปคุยกับเจ้านายที่น่าจะยุ่งมากเพราะคำทักทายแรกค่อนข้างอารมณ์เสียมาก โทรมาค*ยไรตอนนี้วะ! แต่เขามีข่าวดีนายเลยอารมณ์ดีขึ้นพูดตอบกลับมาด้วยใจเย็นลงแล้วสั่งให้เฝ้าทั้งวันตามติดฝีก้าวอย่าให้พลาดเหมือนเมื่อวานอีกช่วงบ่ายกว่าๆน่าจะมาถึง “งานง่ายๆแค่นั่งเฝ้าวะวิน” “งั้นกูจะไปสั่งกาแฟมาแดกแก้ง่วงมึงเฝ้าไปก่อน” แน่นอนว่าไปร้านประจำของเจ้านายที่น้องเวย์ทำงานอยู่ในตอนนี้เพราะมันใกล้ที่สุดแล้วแถมยังชินรสชาติดีอีกด้วยเพราะว่าที่ผ่านมาเจ้านายสั่งให้กินเกือบทุกวัน จีบแบบนี้ลูกน้องอิ่มท้องทุกวัน!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more