ตอนที่ 14

1755 Words

เช้าวันต่อมาทุกอย่างกำลังไปด้วยดีไม่มีการทะเลาะไม่มีแววตาดุและไม่เย็นชา พี่ดินขับรถมาส่งเธอถึงหอพักแล้วยังจับมือแน่นพาเดินไปที่ห้องโดยที่ไม่เอาลูกน้องไปด้วยสักคน “นี่ห้องหนูเหรอ?” เธอว่าเขาพามาห้องผิดแล้วแหละและเพื่อความแน่ใจก็ขอเดินออกไปดูประตูห้องดีกว่าเพราะพี่ดินนั่งลงบนเตียงไม่ให้คำตอบนอกจากยิ้มอ่อนแค่นั้น ป้ายที่หน้าห้องก็บอกว่านี่มันก็ห้องเธอนี่แล้วทำไมมันเปลี่ยนไปขนาดนี้ละหรือว่า “พี่ดินทำทั้งหมดเลยเหรอคะ?” เธอมองบนกับไอ้ท่าทียักไหล่นี่ได้ไหมห่ะ “ไม่ชอบเหรอ? พี่แต่งใหม่ให้ทั้งห้องเลยนะตู้เย็นก็มีน้ำผลไม้นมขนมมีทุกอย่างที่หนูต้องการ นี่พี่ซื้อไมโครเวฟใหม่ให้ด้วยนะ หรือถ้าไม่ชอบก็ไปอยู่คอนโดที่ดีกว่านี้แทนก็ได้นะ” เขาภูมิใจนำเสมอทุกอย่างมาก “พี่ต้องการอะไร?” มันไม่มีเหตุผลที่จะมาทำดีกับคนที่กำลังจะโดนทิ้งแบบเธอ “แค่อยากทำให้เฉยๆ” เขาอยากทำทุกอย่างให้ชีวิตของเธอสะดวกสบายไม่ต้องไปหาซื้ออะไรกลางดึกอีก เขารู้ว่าเธอจะต้องหาเรื่องไปทำงานที่เดิมแน่นอนดังนั้นเลยซื้อรถมอเตอร์ไซค์คันใหม่ให้แต่ใจจริงอยากซื้อรถยนต์ให้ขับเล่นสักคันแต่ว่าถ้าเป็นรถยนต์เวย์คงขับไม่เป็นแน่ดังนั้นเอามอเตอร์ไซค์ไปก่อนแล้วกัน และติดจีพีเอสเรียบร้อยต่อจากนี้ในชีวิตเธอไม่มีอะไรที่เขาไม่รู้อีก ถ้าทุกอย่างจัดการเรียบร้อยเขาจะชัดเจนกว่านี้และไม่ปล่อยเธออีกต่อไปแล้ว “ขอบคุณค่ะ หนูไม่รู้ว่าพี่คิดอะไรอยู่แต่รู้ไว้นะว่าหนูรักพี่ดิน” เธอสารภาพกับเขาไปตรงๆเพราะขี้เกียจจะเก็บเอาไว้ในใจเดี๋ยวมันจะค้างคาเวลาที่ไม่ได้เจอกันอีก ใครบ้างละจะไม่รักคนแบบเขาห่ะ! การที่เธอเจอเขามาทุกคืนในนะยะเวลาเกือบสองเดือนจนในตอนนี้ที่มีพี่ดินเข้ามาเป็นเรื่องราวดีๆประจำวัน อ้อมกอดของเขาช่วยปลอบประโลมหัวใจที่เหน็บหนาวให้มันอบอุ่นขึ้นมาทีละน้อยแม้จะอยู่ด้วยกันแค่ชั่วคราวแต่อย่างน้อยครั้งหนึ่งก็เคยได้รักใครสักคนจริงๆ เขามาทำให้เธอรักแต่เขาก็ทิ้งเธอไป! “แล้วที่พูดเมื่อคืนละ?” เดี๋ยวก่อนนะยัยเด็กเลี้ยงแกะเรื่องเมื่อคืนต้องเคลียร์ก่อนเลยอันดับแรกเพราะเขาเสียใจจริงๆนะที่ได้ยินคำว่าไม่รักจากปากเธอน่ะ “ก็ตอนนั้นหนูกลัวที่จะพูดไปนี่แต่ในเมื่อพี่จะไปแล้วเลยอยากบอกจะได้ไม่มีอะไรค้างคาใจกันอีก” ถึงยังไงเขาก็จะทิ้งเธออยู่แล้วบอกไม่บอกจะสำคัญอะไรละ เธอน่าจะยังรักเขาไม่มากหรืออาจจะเลยคำว่าชอบมานิดเดียวถึงได้เจ็บไม่มากแล้วตัดใจง่ายกว่าที่คิด “หนูพึ่งเริ่มรู้สึกรักพี่ดินก็จะทิ้งแล้วกันแต่ก็ดีจะได้ตัดใจง่ายๆไม่ฟูมฟายเหมือนคนอื่น….” เธอเงยหน้าบอกความในใจให้เขาได้รับรู้แต่พูดไม่จบก็ถูกจูบปากซะอย่างนั้น ความจริงเธอควรขัดขืนแต่กลับยอมให้เขาจูบได้เต็มที่ตามใจเลย “พี่จำเป็นต้องทำแบบนี้” “ค่ะ คนไม่รักยังไงไม่ผิดหรอก” เธอได้แค่มองเขาเดินกลับออกไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวแล้วล้มตัวลงบนเตียงปล่อยความรู้สึกออกมาให้หมด ยังไงซะมันต้องจบแบบนี้อยู่แล้วทำใจเถอะต่อจากนี้เธอจะได้เข้มแข็งแล้วพาตัวเองไปเจออะไรใหม่ๆที่ดีขึ้น เธอจะไม่ไปพบพี่ดินอีกแน่นอนต่อให้เขาจะสั่งขนมเยอะมากขนาดไหนก็ตาม “เฮ้อ…หนูจะไม่ยอมเอาใจตัวเองไปช่วยใครแก้เหงาแล้ว” ฮาร์ดินยืนพิงประตูห้องด้วยความนิ่งเงียบหลับตาเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์แล้วกำมือแน่น รับรู้ถึงความรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูกและไม่เข้าใจด้วยควรจะจัดการยังไงต่อจากนี้ดี เวย์บอกรักเขาในนาทีสุดท้ายด้วยแววตาหม่นหมองมีน้ำตาเอ่อคลอเบ้าแต่เขาไม่สามารถบอกรักเธอได้เลยเพราะมันอาจจะเป็นเรื่องที่ดีหากว่าเธอยังไม่รู้อะไร บางครั้งคนที่เดินจากไปมันเจ็บกว่าคือเรื่องจริง เขาไม่รู้ว่าต้องใช้บรั่นดีกี่ขวดวิสกี้กี่แก้วเพื่อให้ลืมเรื่องเราแล้วผ่านคืนนี้ไป โดนไม่คร่ำครวญ เขาควรจะตามล่าไอ้เวรศูนย์สี่ก่อนจากนั้นก็ใช้ชีวิตมันมาต่อรองพ่อหรือไม่ก็แหกกฎสักครั้งมันคงไม่ตายหรอกอย่างมากแค่ถูกพักงานชั่วคราว แต่ความเจ็บปวดระดับนี้ยากจะรับมือไหว!! คืนแรกที่ไม่มีเวย์มันยากเสมอและคืนต่อไปก็ยากเช่นกันจนทนไม่ไหวต้องขับรถออกมาในเวลาเกือบเช้าเพื่อจะมายืนโง่ๆอยู่หน้าประตูเธอเกือบสองชั่วโมงได้มั้งแล้วมานอนที่ออฟฟิศในตอนเช้ามืดฟังเสียงเพื่อนด่าที่เขาโทรตามมากะทันหันด้วยแววตาเศร้ารู้สึกเหมือนว่าสิ่งที่ทำลงไปมันผิดมากทั้งที่เป็นเรื่องปรกติ ก็แหง่ละ! พวกมันมีเมียแล้วคงอยากมีเวลา ...ส่วนเขาไม่มีใคร! “ไอ้ดินมึงมาเหงาอะไรตอนนี้?” โทนี่ถามขึ้นอย่างหนักใจมากๆกับเพื่อนที่โทรตามรังควานไม่หยุดหย่อนจนต้องรีบออกมาดูอาการเผื่อมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น “กูปล่อยไปแล้ววะ กูหมายถึงเวย์” เขาสบายใจที่จะเล่าให้มันสองตัวฟังมากกว่าใครหน้าไหนเพราะเราโตมาด้วยกันและแทบไม่เคยมีความลับต่อกันตามที่เคยสัญญาในวัยเด็ก “แล้ว?” “กูอยากตามดูแลเวย์มึงไปกับกูหน่อยเผื่อว่ากูเผลอทำเรื่องเหี้ยๆลงไป” เขายังไม่ลืมนะที่เวย์มีคนชอบถึงสองคนทั้งไอ้รุ่นพี่มือไวและไอ้หัวทองเพื่อนหน้าตี๋ของเธอ “เย็ดเข้! วันนี้ไม่ได้กูนัดจะพาเมียไปเที่ยว!” แคชพูดขึ้นเสียงดังด้วยความเซ็งมาก “งั้นเดี๋ยวกูไปด้วยเองแต่มีข้อแม้นะเว้ย อาทิตย์นี้มึงห้ามมาหากูดึกๆอีก ตกลงไหม?” “โอเค งั้นไปกัน” เขาไม่อยากจะเสียเวลาถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะเช้ามากก็ตาม เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่เป็นคนผลักไสเธอไปเองผ่านไปถึงอาทิตย์เขาวิ่งแจ๋นกลับไปหาเธอเอง แต่ว่าความคิดถึงมันทำร้ายกันจริงๆนี่ เมื่อคืนเขาจำได้ว่าไม่ได้นอนเลยนะเอาแต่นั่งซึมคิดถึงคนที่บอกรักกันแล้วเดินวนไปมาพยายามระงับอารมณ์ที่มีมากเกินไป เขาอยากจะจูบแล้วดึงเข้ามานอนกอดให้อุ่นเหมือนเมื่อก่อนแต่ตอนนี้เวย์จะยอมเหรอ เธออาจจะเกลียดเขาเลยก็ได้เพราะเขาทิ้งเธออย่างไร้เยื่อใยทั้งที่เป็นคนดึงเธอเข้ามาในชีวิตเองแท้ๆแต่ว่าเขาจะโทษใครได้นอกจากตัวเองที่อ่อนแอแบบนี้ แค่ความรักยังรักษาไม่ได้เลย! “คนไหนวะไอ้ดิน?” “คนโน้น นั่งคนอ่านหนังหนังสืออยู่” เขาชี้ให้เพื่อนมองจนตาค้างแทบไม่กะพริบเชียว คิดถึงจังวะอยากเข้าไปกอดให้หายคิดถึงแล้ว “มึงไหวแน่นะ?” โทนี่เหล่ตามองเพื่อนที่มองค้างเหม่อลอยอย่างชัดเจน ฮาร์ดินคงเจ็บจริงๆสติถึงไม่ค่อยมีแบบนี้แต่คำสั่งก็คือคำสั่งขนาดเขายังปฎิเสธไม่ได้เลยนับประสาอะไรกับคนที่ไม่เคยแหกกฏเลยสักครั้งตั้งแต่คบกันมานับยี่สิบปี เวย์นั่งอ่านหนังสือคนเดียวเพราะวันนี้มามหาวิทยาลัยเช้าเกินไปเพื่อนยังไม่มากันเลย แต่อันที่จริงแล้วเธอนอนไม่หลับต่างหากเพราะว่าเอาแต่คิดถึงคนใจร้ายที่ทิ้งกันไปแล้วสั่งว่าห้ามรู้จักทั้งที่เราเคยนอนกอดและเคยได้จูบ คนนิสัยไม่ดีเอาแต่ใจตัวเองพออยากให้อยู่ใกล้ก็บังคับพอเบื่อก็ทิ้งกันดื้อๆเหมือนว่าเธอเป็นแค่ของเล่นชิ้นหนึ่งที่ไม่มีหัวใจ อ่าใช่...เธอมันแค่ของแก้เหงานี่เนอะ! “น้องเวย์น้ำครับ” วีถือน้ำมาวางให้ก่อนจะนั่งใกล้ๆ “ขอบคุณค่ะ ทำไมวันนี้พี่วีมาเช้าจังเลยคะ?” ตอนนี้พึ่งจะเจ็ดโมงนิดๆเอง “แล้ววันนี้เขาไม่มาเหรอ?” วีมองไปรอบๆไม่เห็นรถไอ้คนนั้นเลยแต่ก็ดีแล้วแหละ เขาพึ่งสังเกตเห็นว่าตาน้องเวย์บวมขึ้นแล้วยังแดงก่ำอีกคงจะร้องไห้มาแน่นอน “ไม่ค่ะ อ่ะ!” พี่วีจับมือเธอแล้วมองด้วยสายตาอบอุ่น “ทำไมไม่เป็นพี่ที่เวย์รักนะ ทำไมต้องเป็นมันด้วยละในเมื่อพี่ดูแลเวย์ได้ดีกว่ามันด้วยซ้ำ” วีกุมมือเล็กแน่นขึ้นถึงแม้ว่าเวย์จะพยายามแกะมือเขาออกก็ตาม เขาแค่อยากจะขอโอกาสจากเธอบ้างแค่สักนิดที่เห็นว่าอยู่ในสายตา “บางเรื่องเราก็บังคับให้มันเป็นแบบที่มันควรจะเป็นไม่ได้หรอกค่ะ เวย์ขอโทษนะคะ” เธอไม่มีความรู้สึกอะไรอย่างอื่นกับเขาเลยนอกจากรุ่นพี่เท่านั้นเอง “พี่เข้าใจครับแต่เวย์ว่าโอเคใช่ไหม?” “ค่ะ เวย์ไม่เป็นไรเลยจริงๆ” ที่พูดออกไปก็แค่คำโกหกก้อนโตแต่เธอไม่ต้องการจะอ่อนแอให้ใครเห็นอีกเด็ดขาด ในเมื่อคิดจะอยู่ตัวคนเดียวมันก็ควรจะเก่งกว่านี้ให้ได้สิแล้วอย่าพลาดไปรักใครอีกเลย “โอเค งั้นน้ำหวานดื่มให้หมดละพี่ไปก่อนนะ” วีตบบ่ารุ่นน้องที่น่ารักเบาๆแล้วเดินออกไปทั้งที่ยังอยากจะนั่งด้วยต่อ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more