ตอนที่ 12

1659 Words

แคชเดินมาพร้อมเมียเด็กแนะนำเพื่อนรู้จักแต่มันก็นิ่งเฉย เออดี! เขานั่งดื่มเป็นเพื่อนพึ่งจะสังเกตุเห็นว่าไอ้ดินมันเครียดมากๆอยู่ถึงไม่ค่อยกินเหล้าเลย “มึงเป็นเหี้ยไรวะ?” คนมันสงสัยต้องถามให้รู้ “เสือก!” เขาไม่คุยแค่นี้ก็รู้แล้วว่าไม่อยากเล่า “กูเพื่อนมึงป่ะไอ้สัตว์ มีไรเล่ามาเผื่อกูช่วยได้” ถ้าให้เดาคงเกี่ยวกับเด็กที่มันไปติดพันแน่นอน “ถ้าพ่อจะฆ่าเมียมึงแล้วมึงจะทำไง?” เขาถามกลับรู้ว่ามันก็ตอบไม่ถูกหรอก “กูต้องหยุดทุกอย่างเกี่ยวกับเวย์ไม่งั้นพ่อฆ่าเวย์แน่นอน กูไม่รู้จะเอายังไงต่อ!” เขาบอกแค่นั้นก็วางเงินแล้วเดินออกไปแต่ “เห้ยไอ้สัตว์! พรุ่งนี้เจอกันออฟฟิศ” เขาแค่ยกมือตอบรับแค่นั้นแล้วเดินออกไปด้วยความสงสัยว่าทำไมตัวปัญหาต้องเป็นคนที่เขารักด้วยวะ ถ้าเป็นคนอื่นเขาเก็บให้เรียบเอาแบบไม่เหลือซากได้เลยแต่นี่มันเป็นเวย์ไง เขาก็รักของเขามากนะเว้ย! เขาต้องเอายังไงดีวะกับสถานการณ์โคตรอึดอัดแบบนี้หรือเขาควรจะฆ่าเองเวย์จะได้ไม่ต้องตายด้วยมือคนอื่นด้วยความทรมาน ถ้าเป็นเขาลงมือรับรองว่าจะไม่ให้เจ็บตัวสักนิดแล้วจะเก็บร่างไว้ในคงสภาพเดิมในสถานที่ลับที่สุดเพื่อที่เธอจะได้อยู่กับเขาคนเดียวตลอดไป แค่การมีความรักทำไมมันยากขนาดนี้! “โธ่เว้ย!!” เท้าเหยียบคันเร่งเต็มที่รถก็พุ่งทะยานออกไปด้วยความเร็วแต่มันไม่หายเครียด ในหัวมันมีแค่ภาพพร้อมเสียงของเวย์ชัดเจนแม่งอย่างกับหนังหกมิติ “พ่อต้องการอะไรกันแน่วะ!” เขาเป็นคนเดียวที่ไม่เคยมีความรักมาแล้วมันควรจะเป็นแบบนั้นต่อไปงั้นเหรอ แล้วเขาไม่มีสิทธิ์รักใครได้เลยรึไงเล่า! เที่ยงคืนสี่ห้าสิบนาทีเขาขับรถเข้ามาจอดภายในเพนท์เฮ้าส์หยิบปืนออกมาแล้วเดินตรงไปห้องนอนไม่ลังเลอะไรอีกแล้วในเมื่อเวย์เป็นตัวปัญหาเขาก็ควรจะกำจัดทิ้งเองกับมือซะก่อนที่พ่อจะส่งคนมาจัดการจนไม่เหลือซาก แต่เมื่อยิ่งเดินเข้าไปใกล้มากเท่าไรก็ต้องสูดลมหายใจเข้าหนักๆแล้วปรายตามองคนที่นอนขดตัวห่มผ้ากอดหมอนอยู่บนเตียงสีเทาเข้ม เธอดูโดดเด่นเป็นเป้านิ่งแล้วระยะแค่ไม่กี่ก้าวเขาไม่มีทางยิงพลาดแน่นอนแต่ว่าทำไมมันยากจังวะกับอีแค่เหนี่ยวไกปืนให้จบภายในนัดเดียวเอง เขาเป็นนักฆ่านะเว้ยอย่าลืมตัวตนสิ!! อ่อ...มันยากเพราะเขารักเธอสินะ! เริ่มเข้าใจความรักแล้วว่ามันคือปัญหาของสัตว์เลือดเย็นอย่างเขาจริงๆด้วยและพ่อกังวลใจคงไม่แปลก ตอนนี้ภายในหัวตะโกนบอกว่ายิงสิ...ยิงเลยนัดเดียวตายแล้ว! แต่ภายในใจมันร้องห้ามอยู่เร่าๆสั่งให้หยุดทุกอย่างแล้วบังคับสายตาให้มองคนที่เขารักจนหมดใจ ถ้าเขาฆ่าคนที่รักจะยังเป็นคนอยู่ไหม? “เวย์...พี่ขอโทษ” ตุ๊บ!! ปืนร่วงลงจากมือพร้อมขาที่อ่อนแรงคุกเข่าลงมองคนที่รักด้วยความเสียใจอย่างบอกที่ไม่เคยรู้สึกมานานแสนนานมากแล้ว ทำไมต้องเป็นเวย์ด้วย! เขามันคนขี้ขลาดไม่กล้าต่อกลอนกับพ่อเพื่อคนรัก สุดท้ายเขาทำได้แค่เดินไปอาบน้ำเย็นดับอารมณ์ทุกอย่างให้หมดลง “ทำไมต้องเป็นเวย์วะ!!” มือใหญ่ทุบต่อยผนังราวคนบ้าครวญครางไม่ให้ใครรู้ถึงความอ่อนแอที่ได้สัมผัสจนน่าสมเพช “นี่กูร้องไห้เหรอ!?” น้ำตามันอุ่นมากเขารู้ดีและมันไหลมาไม่หยุดเลยด้วย ตั้งแต่เกิดมาก็จำได้ว่าไม่เคยร้องไห้อีกเลยตั้งแต่มาอยู่กับพ่อต่อให้เจอเรื่องหนักหนาสาหัสขนาดไหนก็ตามก็จกัดฟันฝืนทนสู้อย่างไม่สนใจคามเจ็บปวด เขาผ่านการฝึกแสนโหดต้องกระเสือกกระสนเอาชีวิตรอดเพื่อขึ้นมาเป็นนักฆ่าแถวหน้า บททดสอบมากมายวิ่งเข้าหาจนกลายมาเป็นเขาในวันนี้เย็นชา เยือกเย็น ไร้หัวใจและโหดเหี้ยม เขาเรียนรู้วิธีการฆ่าคนมาตั้งแต่เด็กก่อนจะได้ทำจริงตอนเข้าไฮสคูลหลังจากนั้นเขาต้องเรียนรู้การเอาตัวรอด การใช้ไหวพริบกับตำรวจ นักสืบ การทำลายหลักฐานทุกอย่างที่ผ่านมาไม่เคยมีอะไรยากขนาดนี้มาก่อน ฮาร์ดินเดินออกจากห้องน้ำเก็บปืนไว้ที่เดินนั่งลงข้างๆคนที่นอนหลับลึกลูบผมเบาๆอย่างทะนุถนอม เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงบอกว่าเวย์จะเป็นตัวปัญหาในเมื่อตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เขามั่นใจว่าสามารถดูแลเธอได้ดีมากและเวย์ใสซื่อเกินกว่าจะทำร้ายเขาได้ด้วย ตอนนี้พ่อกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่? “พี่ควรจะเอายังไงกับเราดีนะเวย์” เขาไม่ได้แต่งตัวอะไรเลยแต่ล้มตัวนอนข้างดึงเธอเข้ามาก่อนแน่นขึ้นหลับตาซึมซับความอบอุ่นนี้ไว้ให้นานไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้เช้า เขาอยากจะหยุดเวลาไว้เพียงเท่านี้แค่นั้นเองที่ต้องการ เขาได้เธอมานอนกอดสมใจอยากแต่ในเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องปล่อยไปแค่ตอนนี้หรือตลอดกาลก็ไม่รู้ได้เพราะอยู่เหนือการควบคุมของเขา แต่รู้ไหมว่าเขารักเธอมากเหลือเกิน! เช้าวันต่อมาเวย์นั่งรถมารถเรียนตามปรกติโดยที่คนมาส่งไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่เช้าจนถึงหน้าตึกก็ยังเงียบ ตอนนี้ที่เธอกำลังจะลงเขาก็ยังเงียบจนน่าอึดอัด เธอไม่รู้ว่าเผลอไปทำอะไรผิดรึเปล่าเขาถึงได้โกรธกันขนาดนี้ไม่พูดไม่คุยด้วยเลย “...!” เขามาจับแขนเธอไว้ “นี่เอาไว้ใช้แล้วเย็นนี่พี่จะมารับพรุ่งนี้ค่อยกลับหอ” เขาตัดสินใจแล้วว่าควรจะปล่อยเธอไปก่อนสักพักแล้วเอาเวลาไปล่าไอ้ศูนย์สี่ส่งให้พ่อหลังปิดงานเขาจะกลับมาหาเธออีกครั้ง “กลับหอ!!” เธอจับมือเขาไว้ยิ้มกว้างให้ด้วยความดีใจในที่สุดก็ได้กลับสักที “เงินนี่เอาไว้ใช้แล้วไปลาออกจากงานซะ” “ไม่ออกได้ไหมคะ?” “เย็นนี้เรามีเรื่องสำคัญต้องคุยกัน” เขาตัดบทแค่นั้นยัดเงินเข้าในกระเป๋าแทนแล้วเปิดประตูให้เวย์ลงไปก่อนจะขับรถไปออฟฟิศเพื่อคุยงานถึงจะมั่นใจว่าแค่นี้ไม่คณามือแต่เราไว้ใจไม่ได้คนทรยศก็คืองูเห่าดีๆนี่เอง เขาปรายตามองตึกคณะที่เวย์เรียนอีกครั้งด้วยความหนักใจเพราะระยะทางที่ห่างกันต่อจากนี้นั้นไกลมาก เวลาที่ไม่ได้พูดคุยไม่ได้ดูแลและไหนจะมือที่สามที่มันจ้องจะโยนความผิดให้เขาเพื่อหลอกใช้เวย์อีก รักมาก ห่วงมากแต่จำเป็นต้องไปจริงๆ เวย์เดินมานั่งกินข้าวข้าวกับเพื่อนเพราะว่าพี่ดินมาส่งเช้ามากเกินไปแล้วเธอก็ไม่กล้าพอจะขัดใจเพราะว่าเขาดูน่ากลัวมากๆเลยตอนที่ตื่นมาเจอใบหน้าหล่อนิ่งเฉยเหมือนรูปปั้น แต่ก่อนอื่นนับเงินก่อนนะว่าให้เท่าไร! “สามหมื่น!!” เขาเป็นบ้ารึไงพกเงินสดเยอะขนาดนี้แล้วให้แบบไม่คิดอะไรมากอีกด้วย “เห้ยเวย์เมื่อกี้ใครส่งวะ?” เอ็มเดินมานั่งกินข้าวกับเพื่อนที่แอบรักอย่างเปิดเผยถึงแม้ว่าเห็นนะว่ารถที่มาส่งคนละคันกับเมื่อวานแต่ไม่รู้ว่าใช่คนเดียวกันรึเปล่า “พี่ดิน” เธอหันไปตอบตามปรกติ “โห้...รถคันนั้นยี่สิบกว่าล้านเลยนะไอ้พี่ดินนั่นนะทำงานอะไรแกรู้ป่ะ?” เอ็มถามอย่างสงสัยมากเพราะคันเมื่อวานก็แพงมากแล้วมาเจอคันนี้ราคาโหดเหมือนกัน แม่งเอ้ย! คู่แข่งโคตรรวย! “ไงเอ็มจีบยัยเวย์แต่เข้าเลยเหรอ?” กุ๊กไก่เดินเข้ามานั่งด้วยอีกคน “เออเวย์เย็นนี้ว่างป่ะไปกินชาบูด้วยกัน” อินดี้เดินตามมาถามเพราะไม่รู้ว่าเพื่อนยังทำงานรึเปล่ามีแผลทั้งตัวขนาดนี้เพราะว่าขับรถล้มเมื่อหลายวันก่อน “ไม่ว่างเลย พรุ่งนี้ได้ป่ะว่างมาก” พี่ดินบอกก่อนแล้วว่าจะมารับมีธุระจะคุยด้วยก่อนจะให้เธอกลับไปอยู่หอ เธอไม่เข้าใจเขาเลยสักนิดว่าต้องการอะไรกันแน่เดี๋ยวดีเดี๋ยวเย็นชามันทำให้รู้สึกมึนงงมากเวลาหัวเสียใส่ แล้วเงินที่เขาให้คงจะเอาไปคืนตอนเย็นนี้นั่นแหละถึงจะเยอะมากแต่เธอก็ไม่อยากได้มาฟรีๆนะแล้วที่ผ่านมาก็ได้จากเขามาเยอะแล้วด้วย เธอแค่ไม่อยากรู้สึกติดค้างเขาอีกแล้ว! ห้องพักนักศึกษาถูกจัดแต่งใหม่หมดทุกอย่างแล้วเพิ่มกล้องลับไว้หน้าห้องเพื่อความปลอดภัยของคนที่รัก ชายหนุ่มเดินเข้ามานั่งบนเตียงหยิบรูปสาวน้อยขึ้นมาดูแล้วอดจะยิ้มตามไม่ได้จริงๆ เขาเข้ามาเช็คอีกครั้งว่าปลอดภัยจริงสำหรับเด็กตัวแค่นั้นและของทุกอย่างต้องพร้อมใช้สำหรับเธอ เสื้อผ้าทุกตัวถูกนำไปซักรีดอย่างดีเก็บในตู้เรียบร้อยแล้ว โดยรวมแล้วเขาเป็นคนรักที่แสนดีมาก!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more