“ไม่ได้” น้ำเสียงชายหนุ่มแข็งขึงขึ้น จากความอ่อนหวานออดอ้อนราวกับเด็กอ้อนเมื่อกี้ แต่กลับหายไปฉับพลันราวกับพลิกฝ่ามือ “เรียกเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากโดน...” แบบเมื่อกี้ถ้าโดนอีกทีรับรองแม่ตัวเล็กไม่มีทางได้ออกไปจากห้องนี้จนกว่าจะตีห้า แล้วถึงเวลานั้นว่าที่เจ้าสาวคงซ้ำทั้งตัว เพราะเขาคงทนกับเสน่ห์หวานๆ จากเรือนกายบางนี้ได้ยากเย็น
“ตัวโต” เส้นเสียงที่เอ่ยเรียกตัวโตตามสมองกำลังสั่งการช่างเบาหวิว ไร้ความหนักแน่น ตอนนี้ความหนักแน่นในตัวธัญชนกหดหายตั้งแต่ได้พบหน้าเซบาสเตียนในวินาทีแรกกระทั่งตอนนี้ “ปล่อยได้หรือยัง”
“ชื่นใจจังตัวเล็ก” ริมฝีปากหยักประทับกับเรียวปากจิ้มลิ้มในช่วงเวลาที่หญิงสาวเผลอไผลจ้องมองแววตาสุกใสของเขา คราวนี้จุมพิตเพียงแผ่วเบาไม่เรียกร้อง ดั่งเหมือนขอบคุณที่หญิงสาวอ่อนข้อทำตามคำขอจากเขา จากนั้นร่างบางถูกดันออกนอกห้องโดยไม่รู้ตัว เซบาสเตียนทิ้งไว้เพียงแค่รอยสัมผัสบางเบากับธัญชนก จ
