Chapter 13

1310 Words
วันต่อมา... น้ำเหนือมาส่งหญิงสาวที่มหาวิทยาลัยในเช้าวันใหม่ เขาจับเธอแต่งตัวอย่างเรียบร้อยหน้าก็ไม่ให้แต่งกระโปรงยาวเลยเข่าแถมยังใส่เสื้อคลุมชุดนักศึกษาไว้อีก อย่างกับเด็กเลยให้ตายสิ "เย็นนี้พี่มารับ เลิกกี่โมง" "สี่โมงเย็นค่ะ" "อืม ถ้าโทรมาหาต้องรับนะ" "ค่ะ ดิวไปนะคะ" หญิงสาวหอมแก้มชายหนุ่มอย่างเอาใจก่อนจะยิ้มออกมาจนตาหยี เขายื่นมือไปลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดูก่อนจะปล่อยให้เธอเข้าอาคารเรียนไป เมื่อมาถึงห้องเรียนก็มีคนโทรศัพท์เข้ามาหา ดิวหยิบมากดดูก่อนจะเบิกตากว้างอย่างดีใจ คุณพ่อของเธอโทรมาหานั้นเอง ไม่ได้คุยกันมาหลายอาทิตย์แล้วมั่ง อาจจะมีแค่ส่งข้อความมาไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบเท่านั้น "พ่อ! โทรมาหาดิวมีอะไรรึเปล่าคะ" (ยัยดิว แกไปอยู่กับผู้ชายแล้วเหรอ ไหนบอกพ่อว่าทำงานส่งตัวเองเรียนไงทำไมถึงมีผัวแล้ว) เธอตกใจเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าพ่อจะรู้เรื่องที่เธอมาอยู่กับพี่น้ำเหนือ "พ่อเอาเรื่องนี้มาจากไหนจ๊ะ" (เอามาจากไหนไม่สำคัญ รู้มั้ยว่ามีแต่คนนินทาว่าแกมันใจแตกไปอยู่กับผู้ชาย พ่อหาคนดีๆให้ทำไหมถึงไม่เอา โอมเขาทั้งหล่อทั้งรวยมีเงินส่งเสียแกเรียนไม่ต้องไปทำงานให้เหนื่อยทำไมไม่เอา ไปนอนกับผู้ชายเป็นใครก็ไม่รู้ทำไมโง่แบบนี้) ดิวถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจจะอธิบาย พ่อไม่เคยรับรู้เลยว่าเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง ผู้ชายคนนั้นมันไม่ได้ดีเลยซักนิดเดียว ลับหลังดูถูกเธอและพ่อสารพัด เขาก็แค่อยากได้เธอพอเบื่อก็ทิ้ง และอีกอย่างถ้าเธอจะต้องนอนกับใครซักคนเธอต้องเลือกเอง ไม่ใช่บังคับจิตใจกันแบบนี้ "เขาเป็นลูกเลี้ยงพ่อไม่ใช่เหรอคะ ทำไมถึงอยากให้ดิวไปเป็นเมียเขา" (ถึงเขาจะเป็นลูกเลี้ยงแต่ว่าไม่ได้เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับแก อีกอย่างที่พ่อทำเพราะอยากให้เอ็งสบาย ทุกวันนี้พ่อไม่มีเงินมาเลี้ยงดูเอ็งหรอกกินอยู่กับแม่ของพ่อโอมเขา ถ้าเอ็งได้เขาเป็นผัวพ่อก็จะสบายไปด้วย) "พอเถอะพ่อ พ่อไม่รู้หรอกว่าหนูเจออะไรบ้าง ถ้าหนูจะอยู่กับผู้ชายมันก็ไม่ผิดนี่เพราะทุกวันนี้หนูก็ไม่ได้มีครอบครัวอย่างคนอื่น หนูตัวคนเดียว พ่อก็มีครอบครัวใหม่ แม่ก็มีครอบครัวใหม่ หนูไม่รู้หรอกนะว่าพ่อไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน แต่ถ้ามันมาจากผู้ชายที่ชื่อโอมฝากบอกเขาด้วย หนูยอมตายดีกว่าไปเป็นเมียเขา" ดิวกดวางสายทันทีก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น ไม่ว่าจะเป็นคนไหนก็เอาเปรียบเธอทุกทาง พ่อก็อยากสบายโดยใช้เธอเป็นเครื่องต่อรองกับลูกเลี้ยง ไม่ต่างจากขายลูกกินเลยซักนิด ส่วนแม่ก็ไม่สนใจใยดีเลยแม้แต่น้อย นานๆจะโทรมาบ่นว่าไม่มีเงินและทุกครั้งเธอจะใจอ่อนและให้ท่านเงินตลอดถึงท่านจะบอกว่าไม่อยากเอาเลยก็เถอะ ทุกวันนี้เธอไม่เคยได้รู้สึกว่าที่พวกเขาโทรหาเพราะคิดถึงหรือเป็นห่วง "ฮึก!" ดิวปาดน้ำตาก่อนจะเดินไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ ใช้เวลาไม่นานเธอก็กลับมาสู่ความปกติก่อนจะกลับไปที่ห้อง เพื่อนสนิทของเธอมาถึงแล้วเช่นกัน "มารีมานานหรือยัง" เธอเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มกว้าง เพื่อนสนิทของเธอหันมามองก่อนจะดึงเธอให้นั่งลงข้างๆ "มาซักพักแล้วแกไปไหนมา หายไปตั้งนาน" "คุยโทรศัพท์กับพ่อนะ" มารีได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาทันที ชีวิตของดิวช่างอาภัพนักทั้งพ่อและแม่ทอดทิ้งไม่เหลียวแล ถ้าโทรมาคือมีเรื่องเดือดร้อนลูกเท่านั้นแหละ "คราวนี้เอาอะไรอีกล่ะ" "ไม่มีอะไรหรอกก็เรื่องเดิมอ่ะ" "ไอ้ลูกเลี้ยงอ่ะนะ กัดไม่ปล่อยเลยเนาะ" มารีเบะปากอย่างอารมณ์เสียก่อนจะมองเพื่อนที่ใส่สร้อยทองคำขาวดูแพง แถมยังมีเพชรประดับอยู่สวยงามมาก "ว๊าย ผู้เปย์สร้อยเหรอคะ สวยมาก" มารีเอ่ยแซวเพื่อนสาว ดิวก้มลงมองที่หน้าอกตัวเองก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆ "อืม พี่น้ำเหนือซื้อให้อ่ะ" "อิจฉาอ่ะ ถึงแม้ว่าแกจะเจอครอบครัวที่ไม่ดีแต่ได้ผัวดีก็โอเค" "เขาจะทิ้งเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อย่าไปคาดหวังมากนักเลยมารี คนอย่างฉันพ่อแม่ก็แยกทางกันบ้านแตกไม่อบอุ่นเหมือนคนอื่นแถมยังไม่มีฐานะอีก ใครจะเอาทำเมียแต่งล่ะจริงมั้ย" ดิวฝืนยิ้มออกมาอย่างทำใจไว้ล่วงหน้า เธอไม่ได้คาดหวังให้เขาต้องแต่งงานด้วยจนทะเบียนเป็นเมียแต่ง แค่ตอนนี้เขาเอ็นดูและส่งเสียเธอเรียนหนังสือมันก็ดีมากแล้ว อนาคตถ้าเขาจะเจอคนใหม่ที่เหมาะสมเธอก็ยินดีที่จะถอยออกมา "ครอบครัวคนรวยๆก็ไม่เหมือนกันทุกคนหรอกแก บางทีแกอาจจะเป็นหนึ่งในล้านที่โชคดีก็ได้" "ช่างเถอะน่า ไหนทำการบ้านมายังมาดูหน่อยว่าทำเหมือนกันป่ะ" ดิวเปลี่ยนเรื่องก่อนจะหยิบการบ้านออกมา เธอคิดว่าตอนนี้สิ่งที่ต้องทำที่สุดคือตั้งใจเรียนให้จบ และทำให้พี่น้ำเหนือเอ็นดูเธอไปแบบนี้เรื่อยๆ ส่วนพ่อกับแม่ถ้าท่านลำบากเธอจะพยายามช่วย แต่ว่าถ้าเกิดมาบังคับให้เธอทำตามสิ่งที่พวกเขาต้องการ เธอก็ไม่ยอมเช่นกัน หลังจากที่เรียนหนังสือทั้งวันเธอก็เดินออกมานั่งรอชายหนุ่มที่ม้านั่งหน้าตึกเรียน เป็นจุดที่รู้กันว่าถ้าพี่น้ำเหนือมารับคือมาตรงนี้ "กลับยังไงดิว" มารีเอ่ยถามเพื่อน เพราะตอนนี้เธอไม่ได้อยู่หอพักแล้วแต่ว่าไปอยู่ที่ไร่คาวีวิลล่าแทน เธอยินดีนะที่เพื่อนได้อยู่สุขสบายและมีคนส่งเสียเลี้ยงดู และเท่าที่เห็นผู้ชายก็ดูรักและหลงมากพอสมควร แต่แปลกตรงที่เพื่อนของเธอชอบต่ำต้อยด้อยคุณค่าของตัวเองอย่างมาก คิดว่าตัวเองไม่ดีพอที่จะเป็นเมียแต่งของเขา คิดแค่ว่าเขาเลี้ยงดูส่งเสียทุกวันนี้เพราะเธอเอาตัวเข้าแลก ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนความคิดของเพื่อนยังไงเหมือนกัน "พี่น้ำเหนือมารับนะ นั้นไงมาแล้ว" น้ำเหนือจอดรถก็ลงมาทักทายมารีเพื่อนของดิว เด็กสาวยกมือไหว้ชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมา "สวัสดีค่ะพี่น้ำเหนือ" "สวัสดีครับน้องมารี กลับยังไงพี่แวะไปส่งมั้ย" "ไม่เป็นอะไรเลยค่ะเกรงใจ แหะๆ" "ไม่เป็นอะไรพี่แวะไปส่งเอง ไปเถอะขึ้นรถ ไปค่ะยัยเตี้ยน้อย" เขายื่นมือไปตรงหน้าหญิงสาวพร้อมกับอมยิ้มเจ้าเล่ห์ ดิวจับมือเขาไว้ก่อนจะทำหน้ามุ่ย "อย่าให้ดิวสูงนะ หึหึ" "ชาติหน้าค่อยว่ากันนะหนู ชาตินี้ไม่ทันแล้ว" เขายิ้มขำออกมาก่อนจะพาหญิงสาวไปขึ้นรถ มารีเดินตามเพื่อนและชายหนุ่มก่อนจะอดยิ้มออกมาไม่ได้ 'เนี่ย.. ทั้งรักทั้งหลงเพื่อนเธอขนาดนี้คงทิ้งในซักวันหรอก เชื่อเถอะอาการแบบนี้ตายรังแน่นอนไปไหนไม่รอดหรอก'
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD