My Wife ภรรยาเด็กจอมยุ่ง

Chapter 13

วันต่อมา...

น้ำเหนือมาส่งหญิงสาวที่มหาวิทยาลัยในเช้าวันใหม่ เขาจับเธอแต่งตัวอย่างเรียบร้อยหน้าก็ไม่ให้แต่งกระโปรงยาวเลยเข่าแถมยังใส่เสื้อคลุมชุดนักศึกษาไว้อีก อย่างกับเด็กเลยให้ตายสิ

"เย็นนี้พี่มารับ เลิกกี่โมง"

"สี่โมงเย็นค่ะ"

"อืม ถ้าโทรมาหาต้องรับนะ"

"ค่ะ ดิวไปนะคะ"

หญิงสาวหอมแก้มชายหนุ่มอย่างเอาใจก่อนจะยิ้มออกมาจนตาหยี เขายื่นมือไปลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดูก่อนจะปล่อยให้เธอเข้าอาคารเรียนไป

เมื่อมาถึงห้องเรียนก็มีคนโทรศัพท์เข้ามาหา ดิวหยิบมากดดูก่อนจะเบิกตากว้างอย่างดีใจ คุณพ่อของเธอโทรมาหานั้นเอง ไม่ได้คุยกันมาหลายอาทิตย์แล้วมั่ง อาจจะมีแค่ส่งข้อความมาไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบเท่านั้น

"พ่อ! โทรมาหาดิวมีอะไรรึเปล่าคะ"

(ยัยดิว แกไปอยู่กับผู้ชายแล้วเหรอ ไหนบอกพ่อว่าทำงานส่งตัวเองเรียนไงทำไมถึงมีผัวแล้ว)

เธอตกใจเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าพ่อจะรู้เรื่องที่เธอมาอยู่กับพี่น้ำเหนือ

"พ่อเอาเรื่องนี้มาจากไหนจ๊ะ"

(เอามาจากไหนไม่สำคัญ รู้มั้ยว่ามีแต่คนนินทาว่าแกมันใจแตกไปอยู่กับผู้ชาย พ่อหาคนดีๆให้ทำไหมถึงไม่เอา โอมเขาทั้งหล่อทั้งรวยมีเงินส่งเสียแกเรียนไม่ต้องไปทำงานให้เหนื่อยทำไมไม่เอา ไปนอนกับผู้ชายเป็นใครก็ไม่รู้ทำไมโง่แบบนี้)

ดิวถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจจะอธิบาย พ่อไม่เคยรับรู้เลยว่าเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง ผู้ชายคนนั้นมันไม่ได้ดีเลยซักนิดเดียว ลับหลังดูถูกเธอและพ่อสารพัด เขาก็แค่อยากได้เธอพอเบื่อก็ทิ้ง และอีกอย่างถ้าเธอจะต้องนอนกับใครซักคนเธอต้องเลือกเอง ไม่ใช่บังคับจิตใจกันแบบนี้

"เขาเป็นลูกเลี้ยงพ่อไม่ใช่เหรอคะ ทำไมถึงอยากให้ดิวไปเป็นเมียเขา"

(ถึงเขาจะเป็นลูกเลี้ยงแต่ว่าไม่ได้เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับแก อีกอย่างที่พ่อทำเพราะอยากให้เอ็งสบาย ทุกวันนี้พ่อไม่มีเงินมาเลี้ยงดูเอ็งหรอกกินอยู่กับแม่ของพ่อโอมเขา ถ้าเอ็งได้เขาเป็นผัวพ่อก็จะสบายไปด้วย)

"พอเถอะพ่อ พ่อไม่รู้หรอกว่าหนูเจออะไรบ้าง ถ้าหนูจะอยู่กับผู้ชายมันก็ไม่ผิดนี่เพราะทุกวันนี้หนูก็ไม่ได้มีครอบครัวอย่างคนอื่น หนูตัวคนเดียว พ่อก็มีครอบครัวใหม่ แม่ก็มีครอบครัวใหม่ หนูไม่รู้หรอกนะว่าพ่อไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน แต่ถ้ามันมาจากผู้ชายที่ชื่อโอมฝากบอกเขาด้วย หนูยอมตายดีกว่าไปเป็นเมียเขา"

ดิวกดวางสายทันทีก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น ไม่ว่าจะเป็นคนไหนก็เอาเปรียบเธอทุกทาง พ่อก็อยากสบายโดยใช้เธอเป็นเครื่องต่อรองกับลูกเลี้ยง ไม่ต่างจากขายลูกกินเลยซักนิด ส่วนแม่ก็ไม่สนใจใยดีเลยแม้แต่น้อย นานๆจะโทรมาบ่นว่าไม่มีเงินและทุกครั้งเธอจะใจอ่อนและให้ท่านเงินตลอดถึงท่านจะบอกว่าไม่อยากเอาเลยก็เถอะ ทุกวันนี้เธอไม่เคยได้รู้สึกว่าที่พวกเขาโทรหาเพราะคิดถึงหรือเป็นห่วง

"ฮึก!"

ดิวปาดน้ำตาก่อนจะเดินไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ ใช้เวลาไม่นานเธอก็กลับมาสู่ความปกติก่อนจะกลับไปที่ห้อง เพื่อนสนิทของเธอมาถึงแล้วเช่นกัน

"มารีมานานหรือยัง"

เธอเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มกว้าง เพื่อนสนิทของเธอหันมามองก่อนจะดึงเธอให้นั่งลงข้างๆ

"มาซักพักแล้วแกไปไหนมา หายไปตั้งนาน"

"คุยโทรศัพท์กับพ่อนะ"

มารีได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาทันที ชีวิตของดิวช่างอาภัพนักทั้งพ่อและแม่ทอดทิ้งไม่เหลียวแล ถ้าโทรมาคือมีเรื่องเดือดร้อนลูกเท่านั้นแหละ

"คราวนี้เอาอะไรอีกล่ะ"

"ไม่มีอะไรหรอกก็เรื่องเดิมอ่ะ"

"ไอ้ลูกเลี้ยงอ่ะนะ กัดไม่ปล่อยเลยเนาะ"

มารีเบะปากอย่างอารมณ์เสียก่อนจะมองเพื่อนที่ใส่สร้อยทองคำขาวดูแพง แถมยังมีเพชรประดับอยู่สวยงามมาก

"ว๊าย ผู้เปย์สร้อยเหรอคะ สวยมาก"

มารีเอ่ยแซวเพื่อนสาว ดิวก้มลงมองที่หน้าอกตัวเองก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆ

"อืม พี่น้ำเหนือซื้อให้อ่ะ"

"อิจฉาอ่ะ ถึงแม้ว่าแกจะเจอครอบครัวที่ไม่ดีแต่ได้ผัวดีก็โอเค"

"เขาจะทิ้งเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อย่าไปคาดหวังมากนักเลยมารี คนอย่างฉันพ่อแม่ก็แยกทางกันบ้านแตกไม่อบอุ่นเหมือนคนอื่นแถมยังไม่มีฐานะอีก ใครจะเอาทำเมียแต่งล่ะจริงมั้ย"

ดิวฝืนยิ้มออกมาอย่างทำใจไว้ล่วงหน้า เธอไม่ได้คาดหวังให้เขาต้องแต่งงานด้วยจนทะเบียนเป็นเมียแต่ง แค่ตอนนี้เขาเอ็นดูและส่งเสียเธอเรียนหนังสือมันก็ดีมากแล้ว อนาคตถ้าเขาจะเจอคนใหม่ที่เหมาะสมเธอก็ยินดีที่จะถอยออกมา

"ครอบครัวคนรวยๆก็ไม่เหมือนกันทุกคนหรอกแก บางทีแกอาจจะเป็นหนึ่งในล้านที่โชคดีก็ได้"

"ช่างเถอะน่า ไหนทำการบ้านมายังมาดูหน่อยว่าทำเหมือนกันป่ะ"

ดิวเปลี่ยนเรื่องก่อนจะหยิบการบ้านออกมา เธอคิดว่าตอนนี้สิ่งที่ต้องทำที่สุดคือตั้งใจเรียนให้จบ และทำให้พี่น้ำเหนือเอ็นดูเธอไปแบบนี้เรื่อยๆ ส่วนพ่อกับแม่ถ้าท่านลำบากเธอจะพยายามช่วย แต่ว่าถ้าเกิดมาบังคับให้เธอทำตามสิ่งที่พวกเขาต้องการ เธอก็ไม่ยอมเช่นกัน

หลังจากที่เรียนหนังสือทั้งวันเธอก็เดินออกมานั่งรอชายหนุ่มที่ม้านั่งหน้าตึกเรียน เป็นจุดที่รู้กันว่าถ้าพี่น้ำเหนือมารับคือมาตรงนี้

"กลับยังไงดิว"

มารีเอ่ยถามเพื่อน เพราะตอนนี้เธอไม่ได้อยู่หอพักแล้วแต่ว่าไปอยู่ที่ไร่คาวีวิลล่าแทน เธอยินดีนะที่เพื่อนได้อยู่สุขสบายและมีคนส่งเสียเลี้ยงดู และเท่าที่เห็นผู้ชายก็ดูรักและหลงมากพอสมควร แต่แปลกตรงที่เพื่อนของเธอชอบต่ำต้อยด้อยคุณค่าของตัวเองอย่างมาก คิดว่าตัวเองไม่ดีพอที่จะเป็นเมียแต่งของเขา คิดแค่ว่าเขาเลี้ยงดูส่งเสียทุกวันนี้เพราะเธอเอาตัวเข้าแลก ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนความคิดของเพื่อนยังไงเหมือนกัน

"พี่น้ำเหนือมารับนะ นั้นไงมาแล้ว"

น้ำเหนือจอดรถก็ลงมาทักทายมารีเพื่อนของดิว เด็กสาวยกมือไหว้ชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมา

"สวัสดีค่ะพี่น้ำเหนือ"

"สวัสดีครับน้องมารี กลับยังไงพี่แวะไปส่งมั้ย"

"ไม่เป็นอะไรเลยค่ะเกรงใจ แหะๆ"

"ไม่เป็นอะไรพี่แวะไปส่งเอง ไปเถอะขึ้นรถ ไปค่ะยัยเตี้ยน้อย"

เขายื่นมือไปตรงหน้าหญิงสาวพร้อมกับอมยิ้มเจ้าเล่ห์ ดิวจับมือเขาไว้ก่อนจะทำหน้ามุ่ย

"อย่าให้ดิวสูงนะ หึหึ"

"ชาติหน้าค่อยว่ากันนะหนู ชาตินี้ไม่ทันแล้ว"

เขายิ้มขำออกมาก่อนจะพาหญิงสาวไปขึ้นรถ มารีเดินตามเพื่อนและชายหนุ่มก่อนจะอดยิ้มออกมาไม่ได้

'เนี่ย.. ทั้งรักทั้งหลงเพื่อนเธอขนาดนี้คงทิ้งในซักวันหรอก เชื่อเถอะอาการแบบนี้ตายรังแน่นอนไปไหนไม่รอดหรอก'